عکاس اهل میشیگان 

یک مجموعه عکس بی‎نظیر از حباب‎های درحال یخ زدن دارد. اگر این کریستال‏‎های یخی

دلتان را برده، بقیه عکس‎های خانم کارتر را ببینید. 

هرکسی، باکلاسی را طوری تعریف می‎کند؛ مایه‎دار بودن، فرهیخته و کتاب خوان بودن، خوش‎تیپ و مدروز بودن. تعریف‎تان از باکلاسی، هرچه باشد، احتمالا مبادی آداب بودن را هم شامل می‎شود. منظورم از این عبارت قلمبه سلمبه، همه رفتارهایی است که نشان می‎دهد شما برای خودتان و دیگران، احترام قائل هستید. کار سختی هم نیست. بیایید جزئیات و ریزه‎کاری‎هایش را با هم مرور ‎کنیم. اول این‎که حواس‎تان باشد وقتی در جمعی هستید، برای نشان دادن باحالی و صمیمیت‎، جو نگیردتان و دادوبیداد نکنید. برای این‎که بفهمید درحال دادزدن و خراش دادن روح بقیه هستید یا نه، دقت کنید ببینید صدای‎تان بالاترین صدای جمع نباشد. رفتار دیگری که باکلاس‎ها را از بقیه متمایز می‎کند، برخوردشان با تلفن همراه است؛ آن‎ها در حضور دیگران، مدام سرشان توی گوشی‎شان نیست و کلیپ‎های خنده‎دار را بدون هندزفری، پلی نمی‎کنند. خب! دیگر چیزی به باکلاس شدن نمانده؛ کافی است دورهمی دوستانه و خانوادگی را با کلاس درس اشتباه نگیرید و هی فرت‎وفرت از دیگران سوال نکنید، به خصوص درباره حوزه‎های خصوصی‎. اگر چشم‎تان دورتادور خانه میزبان نمی‎چرخد و به همه‎چیز زل نمی‎زنید و درباره دکور و تزیینات نظر نمی‎دهید، به جمع باکلاس‎ها خوش آمدید! 

 

 این روزها تنوع بازی‌های فکری به قدری بالاست که گاهی اوقات با خودت می‌گویی چطور می‌توانم از بین آن‌ها یکی را انتخاب کنم بدون این‎که همه‎شان را امتحان کرده‎باشم؟ یکی از بازی‌های فکری جذاب و مهیج که احتمالا می‌تواند سرگرمی این روزهای گرم تابستان و دورهمی‌ها باشد، «کاپوچین» است. دو نفر، چهارنفر یا حتی بیشتر را دورهم جمع کنید؛ بسته به میزان جسارت و علاقه به هیجان گروه، یکی از سه سطح ساده، متوسط و پیچیده را انتخاب و چندساعتی کیف کنید. در این بازی، همان‌طور که از اسم‌اش پیداست با چیدن سروکار دارید. با لیوان‌های رنگی بازی باید تصاویر روی کارت‌ها را بسازید. یادتان باشد که سریع این‌کار را انجام دهید چون لذت و جذابیت این بازی، به سرعتی بودنش است. وقتی با لیوان‌های رنگی، تصویر را بازسازی کردید زنگ پیروزی را به صدا دربیاورید. برنده، طبیعتا کسی است که زودتر از بقیه لیوان‌ها را بچیند و زنگ را بزند. کاچوپین 54 کارت تصویر، یک زنگ، 20 لیوان رنگی و یک دفترچه راهنما دارد و قیمتش 75000تومان است. 

 

«دختری ۱۶ساله هستم. پدرم رو تو ۱۴سالگی از دست دادم. مامانم و خواهر و برادرم من رو مسخره می‎کنن. از زندگی کردن خسته شدم. مامانم همیشه حرف‎های ناامیدکننده می‎زنه».

وقتی یکی از اعضای خانواده فوت می‎کند، لازم است که فرایند سوگواری به‎خوبی سپری شود. اگر این اتفاق نیفتد، ممکن است بازمانده‎ها هیجانات حل‎وفصل نشده را روی هم پیاده کنند. کسی که همه حس مثبتی به او داشته‎اند، از دست رفته و نبودنش حالا باعث خشم شده‎است. وقتی برای این خشم کاری انجام نشود، راحت‎ترین راه این است که به افراد زنده منتقل شود. شما دوست عزیز دقیقا نگفتی منظورت از مسخره کردن چیست ولی به‎نظر می‎رسد خشم پنهانی بین اعضای خانواده وجود داشته‎باشد. یک بخش ناراحت‎کننده ماجرا، ازدست دادن پدر است و بخش دیگرش، رفتار خانواده. طبیعی است که عصبانی شده‎باشی. حسی که  اسمش را 

گذاشته ای «خسته شدن از زندگی» هم برای همین آمده سراغت. تو هم به‎خاطر شرایط، دچار خشمی شده‎ای که راهی به بیرون ندارد. گاهی آدم‎ها در این شرایط، خشم‎شان را روی خودشان پیاده می‎کنند. چطوری؟ مثلا از زندگی خسته شدن و ادامه ندادن هدف‎ها؛ به این امید که حال دیگران گرفته‎شود و متوجه رفتار اشتباه‎شان بشوند. اما می‎دانی که بیشتر از هرکسی، خودت متضرر می‎شوی. یکی از راه‎هایی که به تو و بقیه اعضای خانواده کمک می‎کند حس‎های منفی و حال بدتان به بیرون راه پیدا کند، حرف زدن است. لازم است راهی پیدا کنی که بتوانی با مامان و خواهر و برادر، ارتباط برقرار کنی. اولش راحت نیست. ممکن است باز هم مسخره‎ات کنند و فوری جواب ندهد. انتظار نداشته‎باش که سریع مجاب شوند. مهم این است که شروع کنی به حرف زدن و از حس‎هایت بگویی «من ناراحت میشم وقتی باهام این‎طوری حرف می‎زنین». به‎مرور می‎توانی کمک کنی که همه به‎جای نیش و کنایه‎زدن، با هم حرف بزنند. آن‎ها هم حتما نیاز دارند چیزهایی را به زبان بیاورند. شاید اصلا ندانند حرف‎های کنایه‎آمیزشان چقدر تو را ناراحت می‎کند. حرف زدن، شاید خیلی راحت نباشد ولی معمولا معجزه می‎کند و یادت باشد تو آن‎قدر توانمند بودی که توانستی برای این مسئله از ما کمک بگیری، پس می‎توانی از پس این کار هم بربیایی.

 نکته مهم دیگر این‎که حتما می‎دانی در دوره نوجوانی، هویت آدم درحال شکل‎گیری است. خواسته‎ها و هدف‎های تو براساس هویتت شکل می‎گیرد و اهمیتش آن‌قدر زیاد است که حرف دیگران، دلسردت نکند. وقتی از ناامیدکنندگی حرف‎‌های مادرت می‎گویی، متوجه ناراحتی‎ات هستم ولی به این فکر کن که حرف‎های دیگران، نباید روی هدف‎های بزرگت برای ادامه زندگی تأثیر منفی بگذارد. درنهایت امیدوارم از پس این شرایط سخت بربیایی. اگر هم بتوانی از یک روان‎شناس کمک بگیری، خیلی کمکت می‎کند چون کنار آمدن با سوگ، کار زمان‎بری است. 

 

  ترکیبی از زیبایی و فخر فروشی هستند. وقتی نگاه‎مان می‎کنند، باورمان نمی‎شود که چشم‎های خودشان باشد و مدام فکر می‎کنیم حتما لنز گذاشته‎اند. اما راز پشت این چشم‎های آبی چیست؟ چه می‎شود که عده‎ای چشم آبی می‎شوند و عده‎ای هم مثل من و شما چشم‎های قهوه‎ای دارند. این سوال دانشمندان هم هست، آن‎ها بعد از مدت‎ها مطالعه و آزمایش حالا متوجه شده‎اند که چشم آبی‎های سراسر دنیا جد مشترکی دارند که به حدود 6 تا 10هزارسال پیش بر می‎گردد. اجداد ما، هزاران سال پیش با یک جهش ژنتیکی چشم‎های‎شان آبی شد و این ژن در بعضی از افراد خانواده و نسل‎شان ادامه پیدا کرد. ژنی به نام OCA2 ‌ در کروموزوم‎های افراد چشم آبی دچار جهش می‏شود و کلیدهای ژنتیکی ایجادکننده رنگ قهوه‎ای را از کار می‎اندازد. به این ترتیب چشم‎ها آبی می‎شوند. اگر این ژن به طور کامل غیرفعال شود، انسان هیچ نوع رنگدانه‎ای در چشم، مو و پوست خود نخواهدداشت که این حالت به زالی معروف است. راستش این جهش ژنتیکی برای ما محبوب و زیباست اما در علم پزشکی نه حسن است و نه ایراد. صرفا یک جهش است مثل بقیه جهش‎های ژنی از جمله کک و مک، رنگ مو یا طاسی. چشم آبی‎ها نه بیشتر از چشم قهوه‎ای‎ها عمر می‎کنند و نه الزاما کمتر. شاید بگویید خب پس فقط ژن است که می‎تواند رنگ چشم‎های ما را تعیین کند. در حالت کلی درست فهمیدید؛ همه چیز زیر سر ژن هاست اما تغذیه هم در رنگ چشم موثر است. تغذیه، رنگ اصلی را که ژن ایجاد کرده است تغییر نمی‎دهد بلکه فقط در روشن یا تیره‎تر شدنش تاثیر دارد. 

 

متن و اجرا:

محمدپور - مرادی