
یادداشت
تعداد بازدید : 48
کرونا ،جهان و ایران ۱۴۰۱
نویسنده : سید صادق غفوریان
سال ۱۴۰۰ دومین سال کرونا را در حالی پشت سر گذاشتیم که شرایط بیماری کرونا همچنان اسباب زحمت روح و جسم جهانیان است. پیشران های علمی، پژوهش ها و پیمایش ها در پیشرفته ترین مراکز تحقیقاتی و تخصصی پزشکی هنوز نتوانسته اند حرف ثابت و قابل اتکایی را درباره آینده این ویروس پیش روی دنیا بگذارند. نیویورک تایمز سه روز قبل در گزارشی تنها دستاورد جهان از کرونا را تا امروز تولید انبوه واکسن ها و کیت های آزمایشگاهی دانست؛ ابزاری که اگرچه مهم بوده و هست اما هنوز نتوانسته است درمانی بر پایان همه گیری باشد. اگرچه آمار واکسیناسیون ایرانی ها در مقایسه با بسیاری از کشورهای جهان شرایط خوب و امیدوار کننده ای را نشان می دهد اما ضعف بنیان و پایه های اقتصادی، دو سال دشوار معیشتی را بر مردم تحمیل کرد.
این همه گیری طبق پیش بینی ها احتمالاً تا یک سال دیگر مهمان ناخوانده جهان است. در عین حال برخی از کشورها در اروپای اول با برداشتن محدودیت های کرونایی در دو هفته اخیر، شیوع این ویروس را به عنوان یک «بیماری بومی» سند زدند اما ویروس شناسان این رفتار را «عجله سیاستمداران» نامیدند. با همه این دلخوشی هایی که در کشورهای غالباً اروپایی جاری شده است اما در مقابل، چین با سیاست «صفر کووید» همچنان شهرهای چند ده میلیونی خود را به قرنطینه میبرد و به نوعی رفتاری نقطه مقابل اروپا و آمریکا در مواجهه با کرونا را رقم زده است.
و اما ما...
با همه این تجربیات اما ما در سال 1401 نیازمند چند مسئله مهم در کشور هستیم:
1- طراحی برنامه جامع زندگی تمام و کمال با کرونا به گونه ای که این همه گیری، دیگر تهدیدی برای ساحت های اقتصادی، معیشتی، اجتماعی و تفریحی مردم نباشد.
2- به طور ویژه برای کاستی های به وجود آمده در پی آموزش های آنلاین از دبستان تا دانشگاه، طرح و برنامه مشخصی تدبیر کنیم و بپذیریم که دانش آموزان و دانشجویان در این دو سال در ضعف آموزشی به سر بردهاند.
۳ – زخم برخی گروههای شغلی از کرونا همچنان آزارشان می دهد و غصه به دل دارند. یک بار برای همیشه به دادشان برسیم فقط با حمایتهای ویژه.
4- برای حال و هوای خسته و آسیب دیده مردم مرهم های فوری تهیه کنیم؛ سفره شان را بزرگ تر و تلاش کنیم شاد باشند. همین...