همایون شجریان در تدارک آثار جدید
همایون شجریان مشغول ساخت اثری جدید از ساخته‌های استاد کیخسرو پورناظری است. به گزارش صفحه «خانه شجریان»، قطعات این آلبوم احتمالا از آثار اجراشده در کنسرت مهرماه سال 97 همایون شجریان و گروه شمس در شهر قونیه است. گروه شمس یک گروه موسیقی سنتی ایرانی با سرپرستی کیخسرو پورناظری است و تنبور ساز اصلی آن محسوب می‌شود. در ویدئویی که درباره این خبر منتشر شده، همایون شجریان در حال تمرین تصنیف «مردان خدا» است که پیشتر شهرام ناظری نیز آن را خوانده است.

سبقت یامین‌پور از رضا امیرخانی
وحید یامین‌پور دومین نویسنده پرفروش کشور شد. براساس اعلام پایگاه اطلاع‌رسانی خانه کتاب، یامین‌پور با شش عنوان کتاب در ردیف دوم نویسندگان پرفروش در حوزه کتاب‌های عمومی بازار قرار گرفت. در این فهرست، الیف شافاک نویسنده ترکیه‌ای، با 92 عنوان کتاب در جایگاه اول قرار دارد. یامین‌پور سال گذشته با کتاب نخل و نارنج، در رتبه سوم نویسندگان پرفروش کتاب قرار داشت. این در حالی است که رضا امیرخانی، نویسنده معروف کتاب‌هایی چون «قیدار» و «من او» در این فهرست، با 17 عنوان کتاب، در جایگاه نهم قرار دارد.

کنسرت آنلاین کیهان کلهر که قرار بود شب گذشته اجرا شود، به تعویق افتاد. کیهان کلهر در صفحه رسمی خود در اینستاگرام، در توضیح این تاخیر نوشت:«دوستان و همراهان! اجرای امشب ما به دلیل بروز پاره‌ای مشکلات از تاریخ «سیزدهم مرداد» به تاریخ «پانزدهم مرداد» ساعت بیست و دو موکول می‌گردد.» این کنسرت آنلاین قرار است در خانه باغ اتحادیه  تهران به روی صحنه برود.
 

اکرم انتصاری- «زندگی مجموعه مکرری است پر از امید و تخم‌مرغ‌، سوسک و فلسفه و عشق»؛ این تعبیر زنده‌یاد حسین پناهی از زندگی است. مردی زاده روستایی در دل کوه‌های سربه‌فلک‌کشیده زاگرس در کهگیلویه و بویر‌احمد. شاعر و بازیگری که در 48 سالگی درگذشت، اما با وجود عمر کوتاه خود، آثارش در دنیای شعر و بازیگری هنوز موثر و خاطره‌ساز است. پناهی از آن دست آدم‌هایی‌ است که نگاهی خاص به مفهوم زندگی داشته و آن را ساده و در عین حال پیچیده در کلامش آورده است. امروز شانزدهمین سالروز کوچ او به دنیای ابدی‌ است و بهتر دیدیم در این روز، درباره حضور او و تاثیرش در دنیای هنر و ادبیات بنویسیم.
شاعری که به تنهایی سینما بود
اگر زندگی حسین پناهی را به صورت دوره‌ای مرور کنید، متوجه روحیه جست‌و‌جوگر و ناآرام او خواهید شد. رفتن به قم و خواندن درس طلبگی، یک‌سال آموزگاری در شوشتر، چند سال اقامت در اهواز و تجربه کارهای مختلف، بازگشت به زادگاهش دژکوه و بعد هم کوچ به تهران و ورود به دنیای تئاتر، نویسندگی، شاعری و دکلمه. بازیگری او نیز متفاوت از دیگران و به نوعی با شاعرانگی درآمیخته بود. رسول یونان، شاعر و نمایشنامه‌نویس درباره حسین پناهی گفته است: «هیچ و هرگز حسین پناهی به خاطر نقش‌هایی که اجرا کرد مشهور نشد بلکه این نقش‌ها به خاطر بازی او جلب توجه می‌کردند. حسین پناهی شعر و سینما را در هم آمیخت و هنر بازیگری‌اش را ارتقا بخشید. او به تنهایی یک سینما بود. یک سینمای تک نفره.»
اشعاری که به نام پناهی جعل می‌شود
«به وقت گرینویچ»، «افلاطون کنار بخاری»، «سال‌هاست که مرده‌ام»، «جهان زیرسیگاری من است» و «کابوس‌های روسی» بخش کوچکی از کتاب‌های شعر حسین پناهی است. شاید تعدد آثار او در شعر باعث شده است برخی از نام او سوءاستفاده کنند و نام حسین پناهی را پای اشعار زیادی ببینیم که شاعرشان نیست و در واقع جعلی‌اند. دلیل دیگر این جعلیات نیز، شاید کلام ساده و در عین حال پیچیده حسین پناهی باشد. به عنوان مثال، به این شعر حسین پناهی دقت کنید:«نیستیم/ به دنیا می‌آییم/ عکس یک‌نفره می‌گیریم/ بزرگ می‌شویم/ عکس دونفره می‌گیریم/ پیر می‌شویم/ عکس یک‌نفره می‌گیریم/ و بعد دوباره باز نیستیم» در نگاه اول، شاید این شعر ساده به نظر بیاید، اما با کمی دقت می‌توان متوجه جامع بودن و لایه‌های دیگر این شعر شد.
حافظ نفیس را دوست ندارد
زنده‌یاد حسین پناهی زیاد اهل گفت‌و‌گو و مصاحبه نبود. یکی از این معدود مصاحبه‌ها مربوط به ماهنامه «گزارش فیلم» است که در اردیبهشت‌ماه سال 69 انجام شد. پناهی در زمان انجام این مصاحبه، 34 ساله بود و پاسخش به برخی سوالات درباره شاعران و نگاهش به دیگر سوالات، تامل‌برانگیز است. برای مثال او پلنگ صورتی را آن روی سکه اسکندر و مارگارت تاچر و ژان‌پل سارتر می‌داند، می‌گوید مولانا را نمی‌شناسد، خیام را نوع سیاه‌و‌سفید حافظ می‌خواند و درباره حافظ نیز چنین می‌گوید: «حافظ یگانه است، ولی از وقتی شعرهایش چاپ نفیس می‌شود، زیاد از او خوشم نمی‌آید.»
 

جواد نوائیان رودسری – بی‌تردید انقلاب مشروطه، شعر فارسی را جوان کرد؛ تا پیش از این رویداد سرنوشت‌ساز، قلم نویسندگان عموماً در اختیار قدرتمندان بود و بیشتر شاعران نیز، برای گذران زندگی، ناچار مدیحه‌سرای امرا و پادشاهان بودند؛ معدود سرایندگان آزاده و دین‌دار نیز، قلم خود را در بحر معرفت و عرفان فرو می‌کردند و خامه را برای دل می‌لغزاندند. اما مشروطیت، ساز مردم‌نوازی را کوک کرد و قلم شاعران و نویسندگان را رسمی تازه بخشید و این بار، آن‌چه از نوک خامه می‌تراوید، برای مردم بود و در راستای تقویت آداب وطن‌دوستی. شاعران نامدار عصر مشروطه، عموماً جوان بودند و شور جوانی و اشتیاق به تغییر در کشور، قلم آن‌ها را بُرّان‌تر و طبع‌شان را به‌روزتر می‌کرد. ازاین‌رو، استفاده از تعبیر «رویش» برای شعر مشروطیت، به هیچ‌رو گزاف نیست. امروز، در صد و چهاردهمین سالروز امضای فرمان مشروطیت و پیروزی ملت بر استبداد، از چهار شاعری که در این دوره، با اشعارشان شناخته شدند و در سپهر شعر فارسی اوج گرفتند، یاد خواهیم کرد.
 

ملک‌الشعرا بهار

با شَهِ ایران زآزادی سخن گفتن خطاست     
کار ایران با خداست
محمدتقی بهار در سال 1265 خورشیدی، در مشهد زاده شد و هنگام پیروزی مشروطیت، جوانی 20 ساله بود. او از همان دوران به سرودن اشعار اجتماعی رو آورد. با آغاز دوره استبداد صغیر و به خطر افتادن اساس مشروطه، بهارِ جوان به عضویت انجمنی درآمد که در پی تقابل با استبداد بود. نخستین اشعار سیاسی و اجتماعی او در روزنامه خراسان انتشار یافت؛ بهره بهار از سبک شعر کلاسیک فارسی و استفاده از آن در موضوعات ‌روز، وی را به یکی از مهم‌ترین شاعران عصر مشروطه تبدیل کرد.

عارف قزوینی

از خون جوانان وطن لاله دمیده
از ماتم سروِ قدشان، سروْ خمیده
ابوالقاسم عارف قزوینی، در سال 1259 خورشیدی، در همدان زاده شد و هنگام پیروزی مشروطیت، 26 ساله بود. او در حافظه تاریخی مردم ایران، به واسطه تصنیف‌های جاودانه‌اش، ماندگار شده‌است. عارف از آن دست شاعران و هنرمندانی بود که حاضر نشد به خدمت عمله قدرت درآید و همین مسئله او را به کنج عزلت کشاند. سال‌های پایانی عمر وی در دره مرادبیگ، جایی در جنوب همدان گذشت و در فقر و تنگدستی، در سال 1312 خورشیدی درگذشت.

میرزاده عشقی

خاکم به سر زغصه، به سر خاک اگر کنم
خاک وطن که رفت، چه خاکی به سر کنم؟
سیدمحمدرضا کردستانی در سال 1273 خورشیدی، در کرمانشاه زاده شد؛ 12 ساله بود که مشروطیت به پیروزی رسید. او پس از پایان تحصیل در استانبول، به ایران بازگشت و به سرودن شعر و روزنامه‌نگاری رو آورد. اشعار عشقی، مشحون از حس وطن‌دوستی است و از بهترین نمونه‌های نظم معاصر فارسی در این زمینه محسوب می‌شود. او از مخالفان سرسخت سردار سپه بود و به همین دلیل، به دست مأموران نظمیه در تیرماه سال 1303، در حالی که کمتر از 30 سال داشت، کشته شد.

فرخی یزدی

قسم به عزت و قدر و مقام آزادی                      
که روح‌بخش جهان است نام آزادی
میرزامحمد فرخی یزدی مشهور به شاعر لب‌دوخته، زاده یزد در سال 1268 خورشیدی است؛ هنگام پیروزی مشروطیت 17 ساله بود و از همان زمان، شعر اجتماعی و سیاسی می‌سرود. فرخی با اشعار تند و تیزش، به کابوسی برای طرفداران استبداد و انحصارطلبان تبدیل شد. او نیز همچون عارف، با عمله قدرت هم‌داستان نبود. مخالفتش با رضاشاه، آن هم در زمان اوج دیکتاتوری وی، باعث شد که به زندان بیفتد و با آمپول هوای پزشک احمدی در سال 1318، رخت از جهان بربندد.