روزنامه خراسان | شماره :20183

روایتی از سفری چند ماهه با کشتی‌های تجاری

تعداد بازدید : 53

دریا آدم را صبور می‌کند

نویسنده : نلی محجوب| نویسنده

وقتی همسر یک دریانورد باشی و او شش تا هشت ماه از سال را در ماموریت باشد، از هر فرصتی استفاده می‌کنی تا خانواده کنار هم باشد. همسرم افسر کشتی‌های تجاری بود. آن ها این امکان را دارند که در طول سال سه تا چهار ماه خانواده را همراه خودشان ببرند. البته این همراه شدن باید با تایید کشتیرانی و موافقت کاپیتان باشد. من به خاطر همسرم دریانورد شدم. چند سفر با همسرم همراه شدم تا تولد پسرمان. نزدیک دو سال بعد، او هم با ما به دریا آمد. شناسنامه دریایی دارم و هر بار یک سِمَت روی آن می‌خورد؛ من یک دریانورد موردی‌ام. سفر با کشتی کانتینری از بندرعباس مستقیم به مالتا بود. مدتی بود حضور دزدان دریایی در منطقه‌ سومالی جدی و خطرناک شده بود و پیشتر به دو کشتی ایرانی حمله کرده بودند. برای محافظت از کارکنان و بار کشتی،‌ نیروی نظامی همراه کشتی آمده بود. اولین بار بود از نزدیک اسلحه می‌دیدم اما اصلا دلم نمی‌خواست سردی فلزش را لمس کنم. نظامی‌ها در شیفت‌های مختلف در منطقه‌ خطر که از دریای عمان تا اواسط دریای سرخ بود، دیده‌بانی داشتند. حواس همه جمع بود و حضور نیروی نظامی دل‌مان را قرص می‌کرد. سر و کله‌ قایق‌ها پیدا شد. دور کشتی دیگری جمع شده‌ بودند، صدای افسر آن کشتی می‌لرزید و با آب فشار قوی سعی می‌کرد قایق‌ها را دور کند. کشتی‌های دیگر با بی‌سیم با او حرف می‌زدند و هر کدام پیشنهادی می‌دادند. در همین گیر و دار دو قایق پشت سر کشتی ما بود و سه قایق جلو. گوشه‌ای ایستاده‌ و ناظر اتفاقات بودم. از سه قایقِ جلوی کشتی ما، یکی سرعت گرفت و از جلوی کشتی رد شد. دو تای دیگر کمی تعلل کردند. دومی هم گذشت. انگار آرایش می‌گرفتند. به همسرم گفتم: «دزدند»، می‌دانم برای دلداری گفت: «نه، نگران نباش» اما دوربین که بر‌داشت تا قایق‌ها و سرنشینان‌شان را ببیند، مطمئن شدم شک کرده. پسرم با چشمانی گرد‌شده به ما نگاه می‌کرد. به چشم او دزدان دریایی همان‌ها بودند که در کارتون دیده بود. یکی از همراهان نظامی که آن دور و بر بود گفت‌وگویمان را شنید، دوربین برداشت و از کنار پل فرماندهی، قایق‌های پشتی را نگاه کرد، اسلحه‌ برداشت و شلیک کرد و تکه‌ای از قایق پشتی پرید.

نظامی گفت: «آرپی جی داشت، می‌خواست کشتی را بزند، زدمش.» دلشوره و دلهره به جانم افتاد. پسرم پرید توی بغلم. قلبش مثل گنجشک می‌زد. دلداری‌اش دادم که چیزی نیست.

اما همین شلیک شروع تعقیب و گریزی سه ساعته شد، حالا همه مراقب بودند و گوش به فرمان. از روی رادار قایق‌ها را می‌دیدند و جایشان را به نظامی‌ها می‌گفتند. هوا تاریک شده بود.

سه ساعت تمام و بعد دیگر اثری از قایق‌ها نبود. نه صدایی و نه دلهره‌ای. دلهره تمام شده بود. تنها کاری که کردم این بود که به مادرم زنگ زدم و گفتم اگر خبری شنیدند نگران نباشند، ما خوبیم. روز بعد خبر اعلام شد. «غیور‌مردان ما از حمله‌ دزدان دریایی سومالی نجات پیدا کردند.» و این شد آخرین سفر تا چند سال. تا مدت‌ها خانواده‌ها اجازه‌ همراهی نداشتند. کشتی‌ها هنوز برای تردد در آن منطقه مراقب‌اند و آن ماجرا هنوز یکی از خاطرات جذاب زندگی‌ پسرم است. هر چند وقتی برای معلم مدرسه‌اش تعریف کرده بود، معلم گفته بود دروغ نگو اما زندگی روی دریا پر از چیزهایی است که تا تجربه نکرده باشی دروغ به نظر می‌رسد. مثل صبوری‌اش که کسی باورش ندارد.

ارسال دیدگاه

ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.

داستان

تعداد بازدید : 57

خروس یا تاج برگشته به قاعده همبرگر

نویسنده : حامد عسکری |شاعر و نویسنده

خروس خوبی داشتم. از بین جوجه‌های مرغ کرچ بی بی انتخابش کرده بودم. از همان اول به دلم نشسته بود. جنسیت اش را نمی‌دانستم اوایل. یک روز صبح دیدم اش قوقولی قوقوی ناقصی کرد که شبیه تک سرفه بود. بند دلم پاره شد. به بی‌بی گفتم: خروسه خروسه... بی بی گفت: بده پیاز بنفش بخوره جنگی بشه به پدرت می گم جیگر گاوش بده خونخوار شه جنگ کنه، جیگرت حال بیاد. خروسم جگر می‌خورد و قد می‌کشید. تاج برگشته‌ای داشت به قاعده همبرگری سرخ و قرمز مثل لاک‌های شهناز، آرایشگر محل بی‌بی اینا که صورت بند می‌انداخت و ابرو ور می داشت از زنان محل.

خروسم در مقایسه با خروس پسر بارانی(همسایه بی بی) و مختار (پسرک افغانی مستاجر همسایه دیگر) یک نقص داشت، سفید بود مثه خامه های گاو حاج معصومه و این افت داشت. مثل ورزشکاری بود که لباس ورزشی نداشت... . احساس پادشاه روم را داشتم که گلادیاتوری وحشی و خونخوار را دارد و زره ندارد برا جنگیدن. مختار و پسر بارانی هی دعوتنامه جنگ

می فرستادند و من گلادیاتورم زره نداشت. به بی بی گفتم، گفت: درستش می کنم ننه. بابونه و حنا توی کاسه‌ای مسی ریخت و نوشابه زرد به آن اضافه کرد و حاصلش خمیری لزج و خوشبو شد. خوب که قاطی کرد گفت: محکم بمال به پرهاش و بندازش نصف روز تو حموم که خاکی نشه و به جونش بشینه. یکی دوساعت ساکت بود. بعدش شروع کرد به غر زدن و بال کوبیدن. قُدا می کشید و من نعره اژدها می شنیدم. شب که شد شستم اش و لای چادر شبی که علف می بریدیم خشکش کردم. رنگش رویایی شده بود یک رنگ خاص و بی تکرار. به سان دامادی نورسته و بهار مست می خرامید و بال وا می‌کرد و نوک توی بدنش می کشید و پرهایش را منظم می‌کرد. دردسرتان ندهم خروسم همه خروس های محل را سه هیچ توی خانه خودشان می زد و من سرزمین امپراتوری‌ام روز به روز گسترده‌تر می‌شد.

یک روز از مدرسه برگشتم. خانه بی‌بی روی زمین پر ریخته بود. پاشویه شیر آب توی حیاط را خون گرفته بود. بوی غذا می آمد. وارد اتاق شدم، مش کنیز اومده بود. کاسه‌ای نخود، کشمش و طاقه‌ای چادری فلفل نمکی و تسبیحی هم جلویش بود. از مشهد آمده بود به دیدن بی‌بی. بی‌بی احترامش کرده بود جلوی پایش خروس زمین زده بود. مش کنیز ماچم کرد صورتش بوی امام رضا(ع) می‌داد. بوی آویشن و زعفران. ماچ خیسش را پاک کردم و نشستم روبه رویش و شروع کردم فتیله کردن پرزهای قالی... بی بی سفره که انداخت گفتم: مدرسه تی‌تاب و نوشابه خوردم گشنه‌ام نیست. صدای قاشق چنگال می‌آمد و من توی اتاق بغلی بغضی با قاعده‌ خشتی خیس خورده چسبیده بود ته گلوم... خروسم.

منبع صفحه اینستاگرام نویسنده

ارسال دیدگاه

ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.

یادداشت

تعداد بازدید : 50

همه ما مرسی اه گو هستیم !

نویسنده : آنالی اکبری| داستان نویس و روزنامه نگار

خیلی از ما ویدئوی خانم "مرسی اَه" را دیدیم و آن را مثل خیلی چیزهای دیگر مسخره کردیم و مثل خیلی چیزهای دیگر بهش خندیدیم و مثل خیلی وقت‌های دیگر با تحقیرِ دیگری، برای خودمان ارزش و اعتباری خریدیم و فکر کردیم وقتی می‌توانیم به او بخندیم پس حتما از او بهتریم و مطمئن شدیم که ما هرگز رو به دوربین نخواهیم گفت: لطفاً پسرهای دهاتی و بدتیپ به پیج من نیان، مرسی اَه. در حالی که اگر ذره‌ای صداقت داشته باشیم، اعتراف می‌کنیم که همه ما یک "مرسی اه" نهان درونمان داریم که فقط آن را جلوی دوربین با صدای بلند فریاد نمی‌زنیم. همه ما خواستار ورود آدم‌هایی با ویژگی‌های خاص در زندگی‌مان هستیم. اگر لکسوس سواریم، گردنمان به سمت تیباها نخواهد چرخید. اگر فلینی و برگمان پسندیم، دوستداران سریال‌های ترکی/کره‌ای را به جمع فیلم بینی‌مان دعوت نخواهیم کرد. اگر تفریح‌مان شوخی با جز و کل جهان و ریسه به هیچ رفتن است، همنشین افسردگانِ بغض در گلو و دایم‌المعترضینِ مشت بالا برده نخواهیم شد. سینه چاکانِ موزیک پاپ وطنی و هارد راک بازها نمی‌توانند راهی یک سفر جاده‌ای ده ساعته شوند و به نوای جهان یکدیگر گوش بسپارند.اگر به اندازه کافی پولدار نیستی دنبالم نیا. اگر فَکَّت با فکَم هم زاویه نیست نیا. اگر به اندازه من اسم انسان و مکتب حفظ نکرده‌ای نیا. اگر به اندازه‌ من صفحه‌ کتاب‌ها را ورق نزدی نیا. اگر از قوم من نیستی نیا. اگر هم خون من نیستی نیا. اگر از جنس من نیستی نیا. اگر مغزت را از کارخانه‌ای که من خریده‌ام نخریدی نیا. اگر پیروی مد ما نیستی نیا. اگر گذشته‌ات مثل دی وی دیِ خام پاک نیست نیا. اگر از محله‌ای پایین تر آمدی نیا. اگر سوار بر بی آر تی می‌آیی نیا. اگر باورت ناقض باور من است نیا. اگر روزگارت همرنگ روزگار من نیست نیا. اگر دنیا را از دریچه‌ای دیگر می‌بینی نیا. اگر قرار است چیزی ببینی که بهت نشان نداده‌ام نیا. اگر دنیا را از آن پنجره همگانی که همه پشتش صف کشیده‌اند می‌بینی نیا. اگر غمت از جنس غم من نیست نیا. اگر به چیزی که من به آن می‌خندم پوزخند می‌زنی نیا. اگر سفره‌ات هم رنگ سفره من نیست نیا. اگر عید و روز شادی‌ات عید من نیست نیا. اصلا اگر شبیه من نیستی نیا.مرسی، اَه. منبع: کانال تلگرامی نویسنده

ارسال دیدگاه

ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.

تعداد بازدید : 55

عکس هفته

این تصویر آخرالزمانی، صحنه‌ای از یک فیلم علمی-تخیلی نیست و حال ‎و روز این‎ روزهای آمازون است؛ ریه‎های زمین درمحاصره دود!

عکس: گاردین

ارسال دیدگاه

ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.

تعداد بازدید : 53

نمی‌خواهیم چاق باشیم زیرا چاق‌بودن عادی است

آرمان‌شهرگرایی، پزشکی و صنعت مدرن دست به دست هم داده‌اند تا فهم ما از چاقی تغییر کند

نویسنده : کریستوفر فورث| ترجمۀ حسین رحمانی

چرا از آدم‌های چاق منزجریم؟ شاید دلیل این حس ناخوشایند، تلاش‌های شکست‌خوردۀ خودمان برای رسیدن به بدنی باریک و خوش‌اندام باشد. چاق‌ها ما را یاد زشتی‌های بدن خودمان می‌اندازند اما اگر از منظری تاریخی نگاه کنیم، ماجرا پیچیده‌تر می‌شود.

این تحمل‌ناپذیری چاقی جنبه‌ای کاملا مدرن دارد، دست‌کم وقتی بحث شکل و اندازۀ بدن مطرح می‌شود. از میانه‌های قرن 19 پیشرفت‌های علمی آغاز شد و در پی آن، غذا و کالاهای دیگر در دسترس مردم بیشتری قرار گرفت و همین عاملی شد تا فربهی که زمانی نماد برتری اجتماعی طبقۀ متوسط بود، بی‌اعتبار شود. همین که تعداد بدن‌های چاق رو به افزایش گذاشت، چاقی در سلسله‌مراتب اجتماعی به‌شکلی غم‌انگیز «عادی» شد. رفته‌رفته چاقی پیوند محکم‌تری با طبقات فرودست و بدن‌های غیرسفید پیدا کرد و نمود ظاهری ثروت به شکل‌های دیگری از مصرف گره خورد و فرقه‌ای از اندام‌های باریک و سالم و ورزشی و کارآمد و زیبا بر سلسه‌مراتب تظاهر تسلط یافت.

ضمن این که به نظر می‌آمد در خلال قرن 19 عادت تمسخر آدم‌های چاق رو به فزونی بوده است، فرهنگ رو به گسترش تبلیغات و مصرف انبوه این گرایش را تشدید کرد. تمرکز دیداری این فرهنگ واضح و بدیهی بود: هالیوود، در کنار سینمای اروپا، نقشی فراموش‌نشدنی در بین بازیگران داشت.

چاقی، تهدیدی برای زیبایی!

ابتدای قرن 20 دوره‌ای است که می‌تواند برای تعمق درباره دیدگاه‌های کنونی‌مان در خصوص چاقی مفید باشد. از این زمان، انگارۀ غرب از بدن‌های فربه نمایندۀ «تهدیدی زیباشناختی و خطری برای سلامت» است که با برداشت‌های قرن بیستمی از بدن در پیوند است، برداشت‌هایی از این قبیل که بدن چیزی مصرفی و در معرض نمایش است.

از قرن 16، «چاقی» را مرضی دانسته بودند که عمر را کوتاه و جسم را بدریخت می‌کند. پزشکان هم که قاصدان بیماری و ناتوانی و پیری و مرگ بودند، چاقی را بیش از پیش تقبیح کردند. از مردم خواسته شد اشتهای شان را کم کنند و برنامه‌های غذایی و ورزشی سالمی در پیش بگیرند و به این ترتیب، بدن به چیزی تبدیل شد که باید همیشه با دخالت مستقیم نیروی اراده به سامان درآید. همۀ این‌ها نشانه‌هایی هستند از تناقض‌های جامعۀ توده‌ای که از سویی تشویق به مصرف می‌کند و از سوی دیگر خودداری بیشتری می‌طلبد.

چاقی، نشانه از دست دادن مهار خود

در دهه‌های بعدی، این روند پیشرفت بیشتری داشت. همراه با رشد نئولیبرالیسم در دهۀ ۱۹۷۰ و «فرهنگ پرخوری» ملازم آن که مصرف اجباری را در کنار نیاز به انضباط نفس می‌نشاند، چاقی به علامتی رؤیت‌پذیر بدل شد که نشان می‌داد شخص مهار خود را از دست داده و در ظرافت و زیبایی افول کرده است.

ولی آیا این سیر تکاملی می‌تواند به‌کفایت توضیح بدهد که چرا واکنش به بدن‌های چاق تا این حد زننده و شدید است که گویی وجود چاق‌ها به‌خودی‌خود می‌تواند آلوده‌کننده باشد؟

چاقی، مانعی بر سر آرمان‌شهرباوری بدن

انواع مختلف آرمان‌شهرباوری جسمانی در طول تاریخ مشهود بوده است، آن هم نه فقط به شکل تلاش و کوشش برای بررسی و بیشینه‌سازی کمال بشری و مبادرت به افزایش طول عمر انسان بلکه تا جایی که (تلاش می‌شود) حتی بر مرگ هم غلبه شود. افزون بر این، امید به غلبه بر محدودیت‌های تن‌یافتگی معمول می‌تواند الهام‌بخش نقشه‌های جدیدی برای سازمان‌دهی جامعه باشد. عده‌ای ظهور و افول تلاشی «آرمان‌شهری» برای ایجاد بدن‌هایی کارآمد را که تسلیم خستگی نشوند، دنبال کرده‌اند، رؤیایی که با تلاش برای به حداکثر رساندن توانایی‌های ماشینی کارگران تا قرن 20 ادامه یافت.

ارسال دیدگاه

ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.