بهترین قهرمانان را در خلال داستان های واقعی می توان پیدا کرد؛ مثل شهید حسین لشکری که 16 سال را در انفرادی رژیم بعث گذراند، سخت ترین شرایط را برای او رقم زدند تا کم بیاورد و بتوانند از او علیه جمهوری اسلامی سوءاستفاده کنند، اما با آن که 16 سال کامل هیچ ارتباطی با دنیای بیرون نداشت و هیچ کس از زنده بودنش اطلاع نداشت باز هم بدون ذره ای لغزش ایستادگی کرد و فقط دو سال پایان اسارت را به طور رسمی زیر نظر صلیب سرخ گذراند. اما این داستان مثل داستان بقیه آزادگان، یک قهرمان بزرگ دیگر هم دارد که کمتر به او توجه شده؛ همسر شهید لشکری. کسی که 18 سال صبر کرد تا همسرش برگردد. تصویر عجیبی بود لحظه ای که این دو بعد از 18 سال با هم همکلام شدند. خلبان لشکری بعد از سال ها به وطن بازگشته بود و در مرز بود. همسرش هم کیلومترها دورتر. دو دوربین از این لحظه فیلم گرفت تا بعدها از تلویزیون پخش شود. این آزاده سرافراز و کوه صبر خیلی ساده و بدون ذره ای لرزش صدا به همسرش سلام کرد. این تصویر ماندنی همه آن چه را که باید از استقامت مردانی چون لشکری به دیگران منتقل شود،در خود داشت. مگر یک انسان چقدر صلابت دارد که بعد از سال ها شکنجه و دوری از خانواده  و وطن، این قدر زیبا و متین سلام کند. اما اشک های همسر شهید هم که اجازه صحبت را گرفته بود گویای نیمه پنهان این داستان بود. گویای سال ها صبر و امید. امروز در سالروز بازگشت آزادگان، درباره خلبان لشکری خواهیم خواند و روایت های کوتاهی را هم از 23 نوجوان ایرانی در بند صدام نقل می کنیم.            

 

خاطرات آن 23 نفر!

خاطرات «احمد یوسف‌زاده» و 22 نفر از نوجوانان 13  تا 17 ساله که نوجوانی‌شان را در اسارت گذراندند

کتاب «آن بیست‌و‌سه نفر» شرح روزهای اسارت نوجوان‌هایی است که به خاطر عشق حضور در جبهه، عطای شیرینی‌ روزهای نوجوانی را به لقایش می‌بخشند و تصمیم می‌گیرند دوشادوش رزمندگان دیگر به جبهه بروند و از آب و خاک و ناموس‌شان دفاع کنند. در ادامه چند بخش از این کتاب را برگزیده ایم که خواهید خواند.

 

  صدای عجیب برخورد گلوله با تن انسان!

چه بسیار اتفاق می‌افتاد که گلوله‌ای زوزه‌کشان از چند سانتی‌متری من رد می شد و درسینه همرزم کناری‌ام فرو می‌رفت و چه صدای عجیبی داشت برخورد گلوله با تن انسان! صدایی مثل کوبیدن مشت گره کرده‌ میان شانه‌های آدمی فربه. گلوله‌ها به قربانیان‌شان فرصت آه و ناله نمی‌دادند. فقط یک آخ و بعد تمام. از میان همرزمان بسیاری که در اطرافم بر زمین افتادند فقط یک نفر به غیر از «آخ» کلمه دیگری هم گفت. او گفت: «آخ سوختم» و تمام. عده‌ای اما تیر کاری نمی‌خوردند. آن‌ها حرف‌های زیادی می‌زدند که هر تکه‌ای از آن را یکی می‌شنید و می‌گذشت و باقی‌اش را کسی دیگر.

 

  اثبات شجاعت در اسارت توسط سرباز 16 ساله

از جلوی هر سنگری عبور می‌کردیم، سربازان عراقی به تماشا ایستاده بودند. سرباز 16 ساله ندیده بودند؛ آن هم از نوع اسیرش. حق داشتند تعجب کنند ولی دیگر بدجوری داشت به من برمی‌خورد. کار از تعجب گذشته بود، داشتند مرا تحقیر می‌کردند. این‌طور فکر کردم. باید واکنشی نشان می‌دادم. باید حالی‌شان می‌کردم که نترسیده‌ام و اتفاقا خیلی هم شجاعم. ولی چگونه؟ هیچ راهی برای ابراز شجاعت و بی‌باکی نبود، جز این‌که مغرورانه نگاه‌شان کنم و با تکبر راه بروم. سرم را گرفتم عقب، سینه‌ام را دادم جلو، گام‌هایم را استوار کردم و پا‌به‌پای افسر عراقی پیش رفتم.

 

  شما را بعد از اسارت به پاریس می‌برند!

هر روز که «شاکر»، نگهبان جدید می‌آمد توی زندان بنا می‌کردیم به سر و صدا و شکایت که ما را به چه گناهی این‌جا نگه داشته‌اید. شاکر اگر حوصله داشت، دستش را هواپیما می‌کرد و در هوا حرکت می‌داد و صدای هواپیما را هم درمی‌آورد و می‌گفت: «پاریس، شما را می‌برند پاریس؛ خیابان‌های شلوغ، دخترهای خوشگل.» اما اگر سر کیف نبود، بی آن‌که جوابی بدهد، در زندان را محکم می‌بست و می‌رفت. یک روز تازه از مرخصی برگشته بود و ما باز هم شروع کرده بودیم به بی قراری. آمد داخل، در زندان را پشت سرش بست، با پوتین‌هایش پتوها را کنار زد و شروع کرد به درد دل کردن: «چرا این‌قدر از من سوال می‌کنید؟ کلافه‌ام کردید. مگر من می‌دانم چرا نمی‌گذارند شما مثل بقیه اسرا در اردوگاه باشید؟ مگر ما اختیار داریم از مافوق‌مان سوال کنیم. این‌جا ارتش است، ارتش عراق. کسی حق ندارد از کسی سوال کند.»

 

  انگار عراقی‌ها اسیر ما بودند نه ما اسیر آن‌ها!

 ژنرال عراقی برای چندمین بار در جواب خواسته‌هایمان گفت: «نمی شه، خواسته دیگه‌تون؟» گفتیم که بگذارند برگردیم به اردوگاه پیش بقیه اسرا. گفت: «سه روز دیگه عید ارتش ماست. مراسم داریم. بعد از عید می‌فرستم‌تون». قبول کردیم. گفت: «خب، حالا برید توی زندان و شام بخورید.» گفتیم: بعد از عید ارتش شما غذا می‌خوریم. گفت: «یعنی سه روز دیگه؟» گفتیم: «خب، پس بذارید زودتر بریم. کاری نداره. فقط یک مینی‌بوس می‌خواد با یه راننده و یه نگهبان.» گفت: «نمی شه، خواسته دیگه‌تون؟» گفتیم خواسته دیگری نداریم. تا آن‌جا فقط نیمی از چهره این ژنرال را دیده بودیم. روی دیگرش را کم کم داشت نشان می‌داد. گفت: «راست گفته هر کسی گفته شما بچه‌اید، نه تنها بچه‌اید بلکه احمق هم هستید! من دارم با زبون خوش با شما حرف می‌زنم ولی شما جوری حرف می‌زنید که انگار ما اسیر شماییم!»