برخی فرماندهان مقاومت نقل کردند که وقتی تل قرین به تصرف رزمندگان مقاومت درآمد، شاهد بودیم که چگونه موشک‌ها یکی پس از دیگری از سوی مناطق اشغالی فلسطین به تل قرین شلیک می‌شود و این یعنی اسرائیل مستقیم وارد جنگ شده بود.
دیروز 9 اسفند ماه، سومین سالگرد شهادت سرداران شهید فاطمیون، ابوحامد و فاتح است که چند سال قبل فاطمیون را تأسیس کردند و با انسجام رزمندگان افغانستانی مدافع حرم، این لشکر را قوام بخشیدند. همزمان با سالگرد عروج این دو فرمانده حماسه ساز، در گزارشی روند تشکیل فاطمیون و اهداف مبارزه‌اش را مرور می کنیم.رزمنده‌های قدیمی جنگ‌های مختلف افغانستان بودند که حالا در ایران یک زندگی عادی را برای خود به عنوان مهاجر کنار خانواده‌های شان می‌گذراندند. هفته‌ای یک بار دور هم جمع شده و مراسم قرائت دعای توسل برگزار می‌کردند. هم دیدارها تازه می‌شد هم خاطرات قدیم شان مرور.مدتی گذشت. زمزمه جنگ و ناامنی در سوریه به مرور به گوش رزمنده‌های کهنه کار افغانستانی هم رسید. سخت است که مرد جنگ باشی و اخبار غارت مظلومان را در نقطه‌ای از دنیا بشنوی و کاری نکنی. سخت است که شیعه غیرتی باشی و اخبار حملات وحشیانه به حرم اهل بیت(ع) به گوشت برسد و فقط تماشاچی باشی. حالا چه فرقی می‌کند که سوریه چندین کیلومتر با آن‌ها فاصله دارد و مرزهای جغرافیایی‌اش متفاوت است. مهم این است که امنیت از دیار این مسلمانان رخت بربسته و زن و مرد، پیر و جوان و بزرگ و کودک به جرم گناه ناکرده در خانه‌های خودشان به خاک و خون کشیده می‌شوند.
ابوحامد داوطلب شد برای تشکیل یک گروه از میان همین مردان مبارز. 22 نفر جمع شدند و به فرماندهی ابوحامد راهی سوریه شدند. به این یقین رسیده بودند که راه جهاد دیگر سوریه و افغانستان نمی‌شناسد. خیلی وقت است که فاصله مرزها دلیل قانع کننده‌ای برای بی تفاوتی نیست، اما جریان ایستادگی مقابل تروریست‌های تکفیری به 22 نفر محدود نشد. کم کم گروه‌های بعدی هم تشکیل شد و به ابوحامد پیوستند. تا نوبت به گروه چهارم رسید. گروهی که فاتح در آن حضور داشت...
فاتح که بود؟
فاتح چه کسی بود؟ طلبه جوانی که وقتی عزیمت هموطنان افغانستانی‌اش برای دفاع از حرم حضرت زینب(س) را شنید، شرایط خوب برای ادامه تحصیل با بورسیه مسکو را رها کرد و با شوق خود را به همرزمانش در تیپ رزمندگان افغانستانی فاطمیون رساند. چند ماهی از تشکیل فاطمیون و حضورش در سوریه نگذشته بود که جانشین ابوحامد به نام سیدحسین حسینی از کهنه چریک‌های جنگ‌های افغانستان در شهریور 92 به شهادت رسید. بعد از شهادت شهید حسینی، گزینه‌های مختلفی برای جانشینی ابوحامد که سابقه جهادی درخشان داشت مطرح شد، اما ابوحامد، فاتح را به دلیل توانایی‌های علمی و شخصیتی انتخاب کرد.
تجربه و قدرت جوانی
در واقع یک رزمنده کهنه‌کاری چون ابوحامد که حالا فرمانده همه نیروها بود، یک جوان خوش فکر و با انرژی همچون فاتح را جانشین خودش قرار می‌دهد. دو بازوی تجربه و قدرت جوانی در عمل یکدیگر را تکمیل کردند و در صدر مدافعان حرم افغانستانی قرار گرفتند. شخصیت کاریزماتیک و با صلابت ابوحامد در کنار روحیات جوان پسند فاتح، کمبودی را در فاطمیون باقی نمی‌گذاشت. رزمندگان قدیمی و جدید همه با هم در کنار این فرماندهان خوش فکر، انگیزه وصف ناپذیری برای دفاع داشتند.ابوحامد و فاتح در کنار یکدیگر عملیات‌های مختلفی را فرماندهی و هدایت کردند. تا نوبت به عملیات آزادسازی بلندی‌های لاذقیه رسید. بلندی‌هایی که رزمندگان حزب ا... و ارتش سوریه برای دسترسی به آن تلاش زیادی کرده و عملیات انجام داده بودند اما نتیجه بخش نبود و در این شرایط رزمندگان فاطمیون در مدت زمان بسیار کوتاهی توانستند ارتفاعات لاذقیه را بگیرند. شوق و شعف رزمندگان مقاومت از افغانستانی تا لبنانی از این فتح بزرگ جبهه سوریه را در برگرفت و همان زمان بود که سید حسن نصرا... دبیر کل مقاومت حزب‌ا... لبنان، طی پیامی شفاهی از رزمندگان فاطمیون به خاطر این پیروزی بزرگ قدردانی کرد.
ماجرای تل قرین
یکی دیگر از عملیات‌های مشترک ابوحامد و فاتح ماجرای تل قرین بود. تل قرین منطقه‌ای در سوریه است که موقعیت راهبردی و حساسی دارد و این حساسیت به دلیل نزدیکی 15 کیلومتری به مناطق اشغالی فلسطین است. این نزدیکی باعث شده بود که تروریست‌های مورد حمایت رژیم صهیونیستی این نقطه را به عنوان مرکز ثقل دیده‌بانی و برای اشراف بر دیگر مناطق انتخاب کنند. همه این‌ها دلایلی بود که توجه و تمرکز بر تل قرین بیش از دیگر مناطق قرار بگیرد. وقتی تل قرین توسط رزمندگان فاطمیون آزاد شد، دشمن آشفته شد و تحمل این شکست برایش خیلی سنگین بود تا جایی که برای به دست آوردنش دست به عملیات‌های مختلفی زد.
پرواز دو فرمانده
برخی فرماندهان مقاومت نقل کردند که وقتی تل قرین به تصرف رزمندگان مقاومت درآمد، شاهد بودیم که چگونه موشک‌ها یکی پس از دیگری از سوی مناطق اشغالی فلسطین به تل قرین شلیک می‌شود و این یعنی اسرائیل مستقیم وارد جنگ شده بود. هرچند حدود 17 شهید از رزمندگان فاطمیون برای حفظ این موقعیت منحصر به فرد جبهه مقاومت، جان خود را فدا کردند، اما اجازه ندادند دوباره این منطقه به چنگ تروریست‌ها بیفتد. درنهایت فاتح در حال و هوای ایام فاطمیه سال 93، در تل قرین؛ 15 کیلومتری حائل مرز اسرائیل همراه با فرمانده خود ابوحامد همزمان در یک مکان به شهادت رسید.
ابوحامد می‌گفت: «آرزوی ما فاطمیون مقابله رودر رو با رژیم غاصب اسرائیل است.... فاطمیون در سوریه در حال تمرین است و قطعاً بعد از تمرین در سوریه ، نه تنها در افغانستان و هرکجای این کره خاکی بلکه سراغ اسرائیل هم خواهیم رفت... و آن وعده الهی حضرت روح ا... را محقق خواهیم کرد. اسرائیل باید از صفحه روزگار محو شود.»تقریبا همه همرزمان فاتح و ابوحامد می‌دانستند که آن‌ها دشمن درجه یک جامعه بشریت و انسانیت را در تمام دنیا، رژیم صهیونیستی می‌دانند که به واقع هم چنین بود. اسرائیل نه تنها در پی فلسطین که به دنبال غصب تمامی ملت‌های آزاده است. در تمام آشوب‌ها، ردپای صهیونیست‌ها وجود دارد و در بسیاری از موارد حتی از ظرفیت مسلمان‌های ناآگاه علیه خود مسلمان‌ها استفاده کرده و نقشه‌های شوم خود را پیش برده‌اند. همین ظلم‌های بی شمار این رژیم غاصب بود که باعث شده بود آرزوی همیشگی فاتح به گواه همرزمانش نابودی اسرائیل باشد و بزرگ ترین افتخار را آن می‌دانست که در این نابودی حضور داشته باشد. در نهایت هم فاتح و ابوحامد در جهاد در راه خدا به فیض شهادت رسید.
هرچند چند سالی از شهادت فاتح و ابوحامد می‌گذرد، اما مسیری که آنان در قدم گذاشتن بر آن از دیگران سبقت گرفتند و در صدر رزمندگان افغانستانی مدافع حرم، پرچم فاطمیون را به دست گرفتند همچنان وجود دارد. مسیری که برای شیعیان افغانستانی، انتخاب جهادی آگاهانه را در بر داشته و شهدای بسیاری را تقدیم اسلام کرده است. روشن است که این مسیر باید برای تمام ملت‌های آزاده جهان ادامه داشته باشد. هر کسی که به ظلم و تعدی رژیم غاصب اسرائیل، انحصار طلبی آمریکا و خونخواری تروریست‌های تکفیری منطقه اشراف و آگاهی داشته باشد، آرام نمی‌نشیند تا قدرت‌های زورگو او را هدف بگیرند. نجات بخشی از انسان‌ها و مقابله با متجاوز به مثابه مبارزه رودر رو با دشمنی است که به دیوارهای خانه‌ات رسیده است، دشمنی که می‌دانی تا او را ادب نکنی، آرام نمی‌نشیند و رویاهای زیادی برای غصب تمامی مسلمانان و شیعیان جهان در سر دارد.
راه ابوحامد و فاتح برای همه رزمندگان مقاومت تا پیروزی نهایی ادامه دارد....

منبع: تسنیم
 

مهدی عسکری-قصه‌اش به یوسف گمگشته‌ای می‌ماند که عطر خوش بوی پیراهنش در تمام شهر پیچیده اما سال ها پس از رفتنش، چشم انتظاری آمدنش هنوز به جمال وصال روشن نشده. پس از گذشت سال‌ها از آزادی خرمشهر و سال‌ها پس از پایان دفاع مقدس،‌ هنوز هم رد و نشانی از فرمانده شهید جاویدالاثر «سیدعلی اصغر صالح شریعتی» که در روزهای ابتدایی نبرد با دشمن از فرماندهان مقاومت 34 روزه آزادی خرمشهر بود، نیست. انگار قصه شهادت او در آخرین روز مقاومت در خرمشهر با عروج روح و جسم یکی شده ...
رمضان به نیمه رسیده بود که صدای شیرین طفلی خندان فضای اتاق عمل بیمارستان را پرکرد. روز میلاد امام حسن مجتبی(ع) بود و شادی خانواده عالم فاضل،‌ آیت‌ا... سیدمیرزا حسن صالح شریعتی با تولد «سیدعلی اصغر» چندین برابر شده بود. سال 1338 بود و هنوز مانده بود تا زمزمه‌های انقلاب خیلی جدی شود.خانواده این عالم وارسته از همان بدو تولد فرزندان برای تقوا و علم دردانه‌هایشان سنگ تمام می‌گذاشتند و درست به همین دلیل بود که سیداصغر در سال 53 یعنی در زمانی که فقط 15 سال داشت دیپلم گرفت و در دانشگاه شرکت کرد و دانشگاه‌های معتبری همچون صنعتی شریف، نفت آبادان و دانشگاه تهران قبول شد اما او به دلایلی دانشکده نفت آبادان را برگزید.
مرحوم پدر این شهید گرانقدر درباره  فرزندش این گونه می‌گفت: پسرم اصغر فرزند دوم از اولاد ذکورم بود. در 4.5 سالگی او را برای تحصیل به مدرسه جوادیه فرستادم. پیشرفت تحصیلی‌اش خوب و حافظه خیلی قوی داشت. سال اول که آن جا بود در مدت شش ماه جزء سی‌ام قرآن را حفظ کرد.
آخرین خبرها از اصغر
یادگارهای کلامی پدر از فرزند ساعی و نمونه‌اش کم نیست: آن قدر شعر از حفظ بود که با هر کس مشاعره می‌کرد پیروز می‌شد. استعداد عجیبی در حفظ شعر داشت و همه را شگفت‌زده می‌کرد. تمام دوران قبل از دبیرستان شاگرد ممتاز بود و راهی دبیرستان فردوسی در خیابان دانش شد. آن روزها مصادف شده بود با پیش نمازی رهبر معظم انقلاب در مسجد امام حسن(ع) و اصغر هم به گروه دوستانش در این مسجد پیوست. او در زمان دانشگاه در آبادان هم رابطه خوبی با انقلابیون و فعالیت‌های آن ها برقرار کرده بود. در دی ماه سال 57 یک ماه به زندان افتاد اما بعد از آن آزاد شد و در زمان اوج انقلاب در آبادان بود.
در برش‌های دیگری از خاطرات پدر از پسر آمده است: انقلاب که پیروز شد او به عنوان مهندس در پالایشگاه آبادان مشغول به کار شد. بعد هم دوران سربازی را شروع کرد. آقای ری شهری اورا به عنوان دادستان ارتش در خوزستان منصوب کرد. او همزمان مسئولیت سیاسی عقیدتی و نیز فرماندهی دژ خرمشهر را بر عهده داشت و عضو موثر دادگاه انقلاب هم بود. فرماندار آبادان هم او را به عنوان معاون سیاسی خود قرار داده بود و علاوه بر این ها مسئولیت تشکل‌های دینی آبادان را هم عهده دار بود. در ایام اوج نبرد با بعثی‌ها خبر آوردند اصغر با همان 50 نفر نیرویی که داشته با عراقی‌ها جنگیده است. دکتر شیبانی در سالگرد رفع حصرآبادان مقاله‌ای در روزنامه جمهوری اسلامی نوشت و در آن به شجاعت‌های اصغر اشاره کرد و نوشت اصغر سه مرتبه خرمشهر را از دست عراقی‌ها پس گرفت اما به دلیل کمبود نیروهای مقاوم و امکانات لازم،‌ عراقی‌ها بار دیگر خرمشهر را اشغال کردند. این‌ها آخرین اخباری بود که ما از اصغر به دست آوردیم و بعد ازآن ایشان مفقودالاثر شد... این روزها، روزهای آبان سال 59 بود...
اصغر و آقای فرماندار
«فریور باتمانقلیچ» فرماندار آبادان در دوران قبل و شروع جنگ تحمیلی نیز حرف‌هایی شنیدنی درباره سیدعلی اصغر دارد. او می‌گوید: هر بار که به آبادان می‌‌آمد از من که فرماندار بودم چیزی می خواست. اوایل فقط ماشین می‌خواست. همیشه هم با شوخ طبعی خواسته‌اش را به کرسی می‌نشاند اما این آخری‌ها زورگو شده بود (می‌خندد) و می‌گفت شما که این جا در ستاد هماهنگی فرمانداری در آبادان و در ناز و نعمت! نشسته‌اید و نمی‌دانید در خرمشهر چه خبر است و توپ و تانک دشمن چه می‌کند، قتل عام راه انداخته‌اند.
او ادامه می‌دهد: آخرین خودرویی که زیرپای من بود یک لندرور از کار افتاده بود که به زور راه می‌رفت. یک روز آمد و گفت ماشینت را بده. به شوخی به او گفتم اصغر مثل این که تو فقط ماشین فرماندار را می‌پسندی. ماشین زپرتی من به درد جنگ نمی‌خورد و باید به دنبال یک ماشین درست و حسابی باشی. ضمن این که من باید مرتب به جبهه‌ها سرکشی کنم و یک ماشین لازم دارم اما اصغر کوتاه نمی‌آمد و اصرار و عجله داشت.
فرماندار وقت آبادان می‌گوید: با اعضای ستاد مشورت کردم و همه به نفع او رأی دادند. آقای جعفری شهردار آن زمان آبادان گفت من یک وانت شهرداری را به شما می‌دهم و من هم قبول کردم.
باتمانقلیچ به خاطره دیگری هم اشاره می کند و می‌گوید: یک بار دیگر هم آمد و گفت من اسلحه می‌خواهم، زیاد هم می‌خواهم،‌ زود، تند و سریع باید به من اسلحه بدهی. من هم خندیدم و گفتم فرماندار اسلحه‌اش کجا بود؟ اما اصغر خوب جایی آمده بود. چاره‌ای نداشتم. به سپاه مرکز در تهران متوسل شدم. به همراه اصغر در تهران کلی اسلحه تحویل گرفتیم.
فرماندار در حالی که از یادآوری خاطرات و شجاعت‌های اصغر متأثر شده است، این گونه می گوید: برای پیگیری امور جنگ با کسی شوخی نداشت و همه چیز را هم از من می‌خواست. یک بار خسته و کوفته هنگام غروب به ستاد هماهنگی فرمانداری آبادان آمد و خیلی جدی گفت من تا فردا صبح 700 نفر نیروی رزمنده می‌خواهم. به شوخی به او گفتم مگر این جا رنگرزی داریم. او هم خیلی جدی گفت من کار ندارم. تا فردا صبح 700 نفر را با اسلحه و تجهیزات می‌خواهم. ما تا کی باید با چهار تا سرباز از پادگان دژ دفاع کنیم؟ مگر خرمشهر مال این مملکت نیست. زنگ بزنید که نیرو بفرستند.
از زبان دوستان
«رکن الدین جوادی» از دوستان و هم دانشگاهی های این شهید گرانقدر می گوید: با وجود این که بیشتر از 100 نفر از دوستان من شهید یا مفقودالاثر شدند اما بیشترین خاطرات ماندگار ذهن من و بیشترین خواب هایی که از دوستانم می بینم مربوط به اصغرآقاست.
او ادامه می دهد: فردی بسیار چابک و فرز بود و با کوه رفتن میانه خیلی خوبی داشت و چند بار با بچه های گروه انجمن اسلامی به «پاعلم» در لرستان رفتیم و سه چهار بار هم به اتفاق در کنار دریاچه «گهر» چادر زدیم.
او از خصوصیات اخلاقی سیداصغر این گونه می‌گوید: سید بسیار خوش اخلاق و دوست داشتنی بود و بین همه بچه های دانشجو به علت خونگرمی و خوش اخلاقی اقبال ویژه ای داشت. او درباره همه احساس مسئولیت داشت اما در دفاع از باورهایش هم خیلی استوار و محکم عمل می کرد. یادم می آید وقتی در ماه رمضان قرار بود یک نفر متولی تهیه و پخت افطاری شود، سیداصغر همیشه اولین داوطلب این کار بود. او دستی هم در آموزش داشت و برای بچه های انجمن اسلامی «توحید مفصل» امام صادق(ع) را که خودش در زمان دبیرستان آموخته بود تدریس می کرد.
«حسین بیرجانیان» یکی دیگر از دوستان وی در دانشکده نفت آبادان بود. او می گوید: به دلیل اعتصاب سال 52 دانشجویان، جو خفقان شدیدی در محیط آموزشی دانشکده حکمفرما بود. به دلیل تبلیغات همه جانبه، فرهنگ غربی و دشمنی و با داشتن گرایش مذهبی، افراد متدین، تحت فشار و تحقیر بودند. اما صالح به دلیل رشد در یک خانواده متدین و مذهبی تلاش می کرد وضعیت ایجاد شده را به هر ترتیب ممکن اصلاح کند.
او ادامه می دهد: در آستانه انقلاب اسلامی، برخی هواداران گروه های غیراسلامی در دانشکده نفت آبادان در صدد برگزاری نمایشگاه کتاب برای ابراز وجود و تأثیرگذاری بر جو مبارزاتی شهر آبادان برآمدند اما چون این کار به نام دانشجویان دانشکده صنعت نفت تمام می شد مورد اعتراض اکثریت دانشجویان قرار گرفت.
ماندیم تا با نظریات کمونیست ها مقابله کنیم
«رکن الدین جوادی» از همرزمان شهید و معاون سابق وزیر نفت نیز می گوید: اولین بار با علی اصغر در کوه آشنا شدم. من دانشجوی سال اول و او دانشجوی سال دوم بود. ما فقط 13، 14 نفر بودیم که نماز می‌خواندیم و در دانشکده نفت در بین 94 دانشجو در اقلیت بودیم. البته خوشبختانه هر چه به روزهای انقلاب نزدیک تر می‌شدیم این تعداد هم بیشتر می‌شد.او ادامه می دهد: خرداد سال 57 بود و قرار بود در تعطیلات تابستانی برای کارآموزی به تهران برویم و من هم قرار بود به کارخانه ای در تهران بروم اما سیداصغر گفت موافقی این جا بمانی؟ او می خواست فعالیت های دینی را در دانشکده بیشتر کند و من هم ماندم تا در مباحث اسلامی و اقتصاد اسلامی، برای مقابله با نظریات کمونیست ها و چپی ها چیره دست شویم و قدرت مقابله با استدلال های آن ها را داشته باشیم. بعد هم سید، 33 کتاب را فهرست کرد تا در تابستان بخوانیم و بتوانیم در مقابل نظریات آن ها به خوبی از اقتصاد اسلامی دفاع کنیم. باورش سخت است اما در شبانه روز 13، 14 ساعت کتاب می خواندیم...
اقتباسی آزاد از کتاب «شهیدِ صالح»

سخت است از خود گذشتن. باید بزرگِ بزرگ شد تا بتوان از خویش گذشت.باید به درکی تازه از زندگی و حیات و مبدأ و معاد رسید تا بتوان از خود گذشت چنان که شهدا به این مقامِ والا رسیدند در روزگاری که بسیاری از ما از صدای گلوله در فیلم ها هم بر خویش می لرزیم، لرزه در پشت دشمن انداختند. بزرگ بودند و بزرگ آن قدر که هرچه نگاه مان را به آسمان بدوزیم باز از درک عظمت شان ناتوانیم. آنان از خود گذشتند و راه بقا را در فنای الهی یافتند و رفتند اما گاهی از"خود" گذشتن با همه دشواری ها و سختی هایش آسان می شود در برابر وقتی که باید از«جانانِ خود»بگذری . رفتن آسان می شود وقتی قرار باشد بمانی و همه دلخوشی ات را در قاب رو به قبله بگذاری. وقتی در تنگنای روزگار و غربتِ مهربانی، همه تکیه گاهت یک قاب عکس باشد. قابی که برخی ها ناجوانمردانه، کم رنگ و حتی بی رنگش می خواهند و برخی بی رحمانه می خواهند آن را در ترازوی مطامع گروهی و منفعتی خویش بگذارند. وقتی در این هولناک روزگار باید همه توانت را به دستانِ لرزانت بدهی تا آن قاب را حفظ کنی. آن هم نه برای خود که برای روشنایی فرداهای این سرزمین و حتی برای استمرار نور در همه جهان. کارت دارد سخت تر می شود و باید امانت دار تاریخ و انسانیت در عصر ها و نسل های آینده هم باشی. بله، سخت است ماندن و پای پیمان ایستادن. من با همه وجود این دشواری را حس می کنم بنابراین با احترام به مادران شهدا برمی خیزم که یک ماموریتِ الهی به پهنای همه عمر و طول همه آرزوهاشان را به بهترین نحو انجام دهم. در آغاز این ماموریت، به پرورش نسلی  ممتاز و برگزیده شده ، همت می کنند و همه امید خود را به آنان می بندند که لحظه به لحظه بزرگ می شوند و هزینه این ساختِ زیبا را با سوختنِ خود می پردازند و ا... اکبر که این سوختن با چه عشقی انجام می‌شود تا جایی که وقتی فرزند به منتهای رشادت می‌رسد، پدر و به ویژه مادر، نیمه راه کهولت و کوتاه شدن را هم پشت سر می‌گذارند اما مهر و محبت شان به فرزند، همچنان جوان می‌ماند. با همین مهرِ پیری ناپذیر و محبت تام و تمام آنان را رزم جامه ای می پوشانند و به معرکه می فرستند که شاید همان جامه کفنِ شان هم بشود. شاید همان پیراهن «کهنه»هم شده باشد، کسی چه می داند نسلی که می خواهد با عاشورا ادامه دهد چه شکوهی خواهد یافت حتی با«کهنه پیراهن» آن کهنه پیراهن را زینب(س) به مولایمان داد و این کهنه پیراهن ها برتن هزار زخم جوانان ما به دست مادر می‌رسد و خدا می داند چه می کشد مادر و  حضرتِ خداوند می تواند پاداش بدهد این از جان خویشتن گذشتن را اما ما را دینی بزرگ بر ذمه است در برابر مادران شهدا که باید به سلوک و سبک شهدا  ادا کنیم. ان شاء ا...

گروه پلاک عزت- چقدر خوب است تا وقتی که بزرگان و آنان که ما دوستشان داریم تا آن زمان که در میان ما هستند بشناسیم شان، کتاب ها، فیلم های مستند و گزارش های مطبوعاتی دقیقا چنین وظیفه ای را بر عهده دارند. یکی از آثاری که توانسته از عهده این وظیفه به خوبی برآید، کتاب «شناگر هور» است که روایتی از زندگی ورزشکار جانباز «محمد محمدی» را پیش روی مخاطبان قرار داده است.سیده محدثه موذنی راد به عنوان نویسنده این کتاب در اثری که به همت معاونت فرهنگی واجتماعی و مدیریت تربیت بدنی شهرداری مشهد منتشر شده است، تلاش کرده راوی صادق خاطرات و زندگی فردی، اجتماعی و جهادی جانباز محمد محمدی باشد. این جانباز 70درصد که رتبه های متعدد قهرمانی رشته شنا در مسابقات بین المللی را در کارنامه دارد در مقدمه این کتاب نوشته است: «چقدر خوب که دوباره این فرصت پیش آمد تا با مرور خاطراتی که سال هاست در گوشه گوشه ذهنم آرام گرفته بودندو حتی روی بعضی نیز غبار فراموشی نشسته بود، دوباره فرصت بازگو کردنشان را یافتم و بار دیگر زنده شدند. به ویژه بخشی که مربوط به روزهای دفاع مقدس و یاران سفرکرده است...»نویسنده این کتاب در 190 صفحه روایتی خواندنی از چهار سالگی جانباز محمدی از کوچه باغ های شاندیز مشهد تا روزگار امروز سوژه اش را به رشته تحریر در آورده و اثری دوست داشتنی را به مخاطبان خود عرضه کرده است. «شناگر هور» زمستان 1395 توسط انتشارات ققنوس چاپ شده است.