«دیر رسیدید ... ماموریت تمام شد». این عنوانِ جدیدترین پیام تصویری کتائب القسام برای رژیم صهیونیستی است. ویدئوی جدید شاخه نظامی حماس در واکنش به کشف یکی از تونل‌های این جنبش در نزدیک مرز با فلسطین اشغالی تا پایگاه نظامی ایرز منتشر شد. تونلی که رزمندگان القسام از آن در هفتم اکتبر (۱۵ مهر) استفاده کردند و غافلگیری بی‌سابقه‌ای را برای تل‌آویو رقم زدند. حالا حماس از اهمیت کشف این تونل آن هم پس از گذشت ۷۲ روز از عملیات طوفان الاقصی، می‌کاهد و می‌گوید کار مقاومت با این تونل تمام شده بود. ارتش رژیم صهیونیستی ادعا کرد که بزرگ‌ترین تونل حماس در نوار غزه را کشف کرده است که بیش از چهار کیلومتر امتداد و با گذرگاه مرزی Erez تنها ۴۰۰ متر فاصله دارد. عکاس خبرگزاری فرانسه نیز گزارش داد که بزرگی این تونل به اندازه‌ای است که یک خودروی کوچک نیز می‌تواند در داخل آن حرکت کند. در حالی که رسانه‌های صهیونیستی از روز گذشته به شدت در حال مانور دادن بر روی کشف این تونل هستند، تحلیلگران و ناظران سیاسی می‌گویند که این تنها یک نمایش تبلیغاتی و تلاش برای دستاوردسازی تل‌آویو است زیرا رسانه‌های غربی و صهیونیستی تا پیش از این از وجود ۵۰۰ کیلومتر تونل در غزه سخن می‌گفتند حال رژیم صهیونیستی پس از ۷۰ روز موفق شده یک تونل به طول ۴ کیلومتر را کشف کند. گردان‌های عزالدین القسام دیروز اعلام کرد که تجمعات نظامیان رژیم صهیونیستی را با گلوله‌های خمپاره در شمال خان یونس واقع در جنوب نوار غزه  درهم کوبیدیم. مقاومت اسلامی فلسطین (القسام) همچنین مرکز نظامی" کیسوفیم " را هدف حملات راکتی خود قرار داد. هسته‌های مقاومت در شهر غزه توانایی ریکاوری خود را حفظ کرده، دایم در محله‌هایی که ظاهرا سقوط کرده خود را بازیابی می‌کنند و ارتش اشغالگر را هدف قرار می‌دهند. تداوم این ناکامی و بن‌بست در زمین همراه با تلفات سنگین، خلق فاجعه‌های پی در پی توسط ارتش رژیم، فشار خانواده اسرا، فشارهای بین‌المللی و فشارهای محور مقاومت در لبنان و یمن منجر به روی آوردن مجدد نتانیاهو به میز مذاکره شده است؛ این بار اما معامله ۳ در برابر ۱ و n تعداد کامیون در کار نخواهد بود. شبکه خبری سی‌ان‌ان گزارش داد که گفت‌وگوها برای از سرگیری مذاکرات برای آزادی اسرا بین دیوید بارنیا رئیس موساد و محمد بن عبدالرحمن بن جاسم آل ثانی نخست وزیر قطر مثبت بوده است.  همزمان نیروهایی مسلح یمن در بیانیه ای خبرداد: دو کشتی به نام‌های «سوان آتلانتیک» حامل نفت و کشتی باری «ام اس سی کلارا» را پس از  آن‌که سرنشینان آن با دستورهای نیروی دریایی یمن مخالفت کردند، هدف  حمله دو فروند پهپاد قرار گرفته است.درمقابل، پولیتیکو نوشت: پنتاگون در روزهای اخیر ناو آیزنهاور را از خلیج فارس به خلیج عدن منتقل کرده تا از پاسخ نظامی احتمالی به حملات یمن علیه کشتی‌ها در دریای سرخ پشتیبانی کند. لوید آستین، وزیر دفاع آمریکا نیز به سرزمین‌های اشغالی سفر کردتا با یوآو گالانت، وزیر جنگ این رژیم دیدار کند. گفته می‌شود وی با نتانیاهو دیدار خواهد داشت و در کابینه جنگ این رژیم شرکت خواهد کرد تا درباره اقدامات آتی قوای اشغالگر صهیونیست در غزه صحبت کند.

سید مصطفی صابری  |  روزنامه‌نگار - در همه‌‌‌جای دنیا مسابقه بین تیم‌‌‌های قوی و پرسابقه که همیشه در کورس قهرمانی هستند، حساسیت زیادی دارد؛ به‌‌‌خصوص اگر آن دو تیم هواداران بیشتری داشته و همشهری هم باشند. این حساسیت از مستطیل سبز به هواداران منتقل  و باعث ایجاد هیجان در آن‌‌‌ها می‌‌‌شود. تا حدودی چیزی شبیه حسی که حین استفاده از وسایل شهربازی داریم. درست مثل یک ترن هوایی پرسرعت که سوارش می‌‌‌شویم تا سریع از پیچ‌‌‌وخم‌‌‌ها عبور کند و حین این تجربه جذاب، از اتفاقات روزمره دور شویم، اما هیجان تنها کارکرد فوتبال نیست. از آن‌‌‌جایی که فوتبال ورزش فراگیر، ارزان و در دسترسی است بین اقشار زیادی محبوب است و با هر موفقیتی در رده‌‌‌های مختلف باشگاهی و ملی، نشاط به جامعه تزریق می‌‌‌شود. هواداران احساس می‌‌‌کنند در یک اتفاق جذاب و مهم سهیم بودند. حتی وقتی تیمی شکست می‌‌‌خورد هم عنصر هویت‌‌‌ساز فوتبال به‌‌‌کار می‌‌‌آید و احساسات مشترک آدم‌‌‌ها، از آن‌‌‌ها یک جمع جالب می‌‌‌سازد که در آن سن، طبقه اجتماعی و خیلی چیزهای دیگر اهمیتی ندارد. وقتی شرایط اقتصادی یک جامعه سخت و تنگناهای بسیاری در زندگی‌‌‌ها ایجاد می‌‌‌شود، کارکرد فوتبال جدی‌‌‌تر هم می‌‌‌شود تا حس و حال بهتری به جامعه تزریق شود، اما آیا فوتبال ما با آن نمایش فنی ضعیف و حاشیه‌های دنباله‌دارش، در این مسیر است یا بدتر روح و روان مخاطبش را آزرده می‌کند؟ در این پرونده به این موضوع پرداختیم که این فوتبال چرا از کارکردهایش دور شده است. با ما باشید. 

چرا این فوتبال را نمی‌‌‌‌توان دوست داشت؟

1-  کیفیت فنی پایین  حاشیه‌‌‌‌ها شاید ذهن مخاطبان فوتبال را به‌‌‌‌خود جلب کند، اما لذت‌‌‌‌بخش نیست. فوتبال ما هم که یکسره حاشیه است. از ماجرای قراردادهای زیرمیزی تیم‌‌‌‌ها به‌‌‌‌خاطر سقف بودجه که مشخص است چند تیم رعایتش نکردند، تا مشکلات داوری از ابتدای فصل، خط و نشان تیم‌‌‌‌ها به هم و حتی درگیری‌‌‌‌های درون تیمی. اما هوادار از فوتبال نمایشی جذاب و چشم‌‌‌‌نواز می‌‌‌‌خواهد که در فوتبال فیزیکی و دفاعی ما تقریباً وجود ندارد یا در مواردی محدود رخ می‌‌‌‌دهد. تیم‌‌‌‌ها از اجرای یک تاکتیک ساده عاجزند، فقط درصدد تخریب بازی حریف هستند، بیشتر گل‌‌‌‌ها روی ضربات ایستگاهی، پرس و ضد حمله یا پنالتی زده می‌‌‌‌شود و خلاقیت بازیکنان فانتزی هم به‌‌‌‌شدت می‌‌‌‌سوزد.

 3- زیرساخت‌‌‌‌های ضعیف و ...   فوتبال ما قبلاً در همین اندازه هم حرفه‌‌‌‌ای نبود و بریز و بپاش نداشت، اما هر سال چند پدیده به فوتبال معرفی می‌‌‌‌شدند. حضور بازیکنان جوان در تیم‌‌‌‌های لیگ برتری باعث می‌‌‌‌شد نوجوانان مشتاق ورزش شوند، مدارس فوتبال رونق بگیرد و اتفاق‌‌‌‌های جذاب دیگری بیفتد، اما الان فوتبال پایه درست و حسابی نداریم. حتی تیم‌‌‌‌های متمول که مخارج میلیاردی می‌‌‌‌کنند برای کمپ بدن‌‌‌‌سازی، استخدام روان‌‌‌‌شناس، توجه به آکادمی و فوتبال پایه و خیلی چیزهای دیگر یا پولی ندارند یا پول‌‌‌‌شان چنان در جیب دلالان و بازیکنان بی‌‌‌‌کیفیت خارجی رفته که دیگر صرف مسائل زیرساختی فوتبال نمی‌‌‌‌شود. برای همین شاهد چرخش عده‌‌‌‌ای محدود بازیکن و مربی در بین تیم‌‌‌‌ها هستیم. وقتی عناصر فوتبال هویت ندارند و خودشان هوادار تیمی محسوب نشوند، طبیعتاً نمی‌‌‌‌توانند برای هوادار هویت‌‌‌‌ساز باشند.

آثار بد بیانیه‌نویسی روی جوانان 

دکتر حسین ایمانی جاجرمی درباره کارکردهای جامعه‌شناختی فوتبال و عاقبت این همه بیانیه و شکایت‌ بعد از یک بازی می‌گوید

مجید حسین زاده  |  روزنامه‌نگار

 

 هنوز داور سوت پایان بازی استقلال و پرسپولیس را نزده بود که رقابت دیگری، این بار خارج از زمین فوتبال آغاز شد. انگار هر تیمی که از دیگری، کمتر شکایت کند و بیانیه کمتری بدهد، بازنده این مسابقه خواهد شد، کار بالا گرفت و با انتشار هر فیلم و عکس، یک شکایت رسمی هم از بازیکنان، مدیرعامل، اعضای باشگاه یا حتی کمیته داوران به ثبت می‌رسید. دکتر حسین ایمانی جاجرمی، جامعه شناس و استاد دانشگاه درباره دلایل این اتفاق می‌گوید: «یک زمانی بوده که شما یک سری تشکل‌های سنتی داشتید، مثلا در قدیم مسابقات کشتی چوخه از حساسیت بالایی برخوردار بوده است. آن جا هم داور داشته، حریف هم بوده، هوادارها و ... . اما آن‌ها به‌طور سنتی یاد گرفته بودند که اگر اختلافی پیش آمد، ریش سفیدها یا بزرگ‌ترها، حرف آخر را بزنند و غائله تمام شود. به عبارت دیگر، سازوکاری به طور سنتی ایجاد کرده بودند تا نزاع، حل‌و‌فصل شود. اما فوتبال هم اکنون یک سازمان مدرن محسوب می‌شود که مدیریت حواشی آن هم نیاز به یک سری پیش‌نیازها دارد که باید برای‌شان قواعد و دستورالعمل مشخص وضع شود».

 

وقتی آدم‌های حرفه‌ای در باشگاه‌ها نیستند

عضو هیئت علمی دانشگاه تهران می‌افزاید: «در ماجرای بیانیه‌ها و شکایت‌های متعددی که بعد از دربی اتفاق افتاد و کام بعضی از فوتبال دوستان را هم تلخ کرد چون معتقدند فوتبال از کارکرد خودش برای لذت ‌بردن خارج شد، قبل از هر چیز باید به ضرورت حرفه‌ای‌ شدن باشگاه‌ها اشاره کرد. تا زمانی که این اتفاق نیفتد، شما آدم‌های حرفه‌ای هم در بخش‌های مختلف این دو باشگاه به کار نخواهید گرفت. آدم حرفه‌ای می‌فهمد و به قواعد تن می‌دهد. همچنین قواعد را رعایت می‌کند و البته می‌داند ساز و کارهایی وجود دارد که بر اجرا شدن قواعد نظارت می‌کند. شما در این چند روز اتفاقات عجیب و غریبی را دیدید. به افراد مختلفی تهمت زده شده، توهین شد و ... . بعضی افراد هم انگار خودشان را دارای قدرت کامل می‌دانند و همه چیز را زیر سوال می‌برند. الغرض همه این ها نشان می‌دهد که چنین فردی، حرفه‌ای نیست و چون به طور کلی این دو باشگاه حرفه‌ای نیستند، چنین اتفاقاتی هم نباید دور از انتظار باشد».

 

فوتبال را باید در چارچوب سرگرمی دید

دکتر ایمانی درباره کارکردهای فوتبال در جامعه می‌گوید: «به‌طور کلی مسئله ورزش‌های مدرن مثل فوتبال قرار است در جامعه یک سری کارکردها داشته باشد. بخش مهمی از آن برمی‌گردد به نهاد و صنعت سرگرمی. در سبک ‌زندگی امروزی، شما خسته می‌شوید، ساعت کاری مشخص دارید، افسرده می‌شوید، نیاز به بازیابی روحیه دارید و ... . بنابراین جامعه یک سری تمهیدات اندیشیده تا شما دوباره شارژ شوید و با انگیزه و روحیه بیشتر به سر کارتان برگردید. صنعت سرگرمی از سینما و تئاتر را دربرمی‌گیرد تا ورزش. بنابراین باید این‌ها را در این چارچوب دید و چیز دیگری هم نیست. قرار است کارکرد ورزش حرفه‌ای به چنین چیزی ختم شود که فرد با تماشای آن، سرگرم شود. منتهی در کشور ما، تکلیف چنین مسائلی اصلا مشخص نیست، بنابراین یک بازی تبدیل به شرایطی می‌شود که تا چند روز باید به حواشی و اخبار آن پرداخت. البته باشگاه‌های فوتبال در کشورهای دیگر در شهرسازی نقش دارند، با اقتصاد شهر مرتبط هستند، به توسعه شهری کمک کردند و ... اما این‌جا بیشتر به دسته‌بندی افراد ختم شده،بنابراین طبیعی است که هوادارها هم به چنین سمت و سویی بروند، چون هیچ چیز در جای خودش نیست و شما برای آن ریل تعریف نکردید».

 

این نوع هواداری هیچ کارکردی ندارد

«این که احساسات و منفعت‌های شخصی و کینه‌های قدیمی را وارد فرهنگ هواداری کنیم، چیزی عاید ما نخواهد کرد. این‌ها حامل هیچ رسالت اجتماعی نیست و هیچ کارکردی ندارد». او با این مقدمه ادامه می‌دهد: «مثلا در دعوای بین هوادارهای بارسلونا و رئال‌مادرید ما ریشه‌های تاریخی و فرهنگی را می‌بینیم. یکی مربوط به کاتالان‌هاست، یکی مادرید است، یکی دنبال جمهوری‌خواهی بوده و یکی سلطنت. بنابراین یک ریشه‌ای دارد، اما این سبک بیانیه‌نویسی و شکایت‌هایی که تیم‌های ایرانی در دام آن افتادند، هیچ ریشه ای ندارد. بیشتر کری خوانی و یک سری رفتارهای حقیرانه است و این واقعا جای نگرانی دارد و از لحاظ تربیتی و اخلاقی به‌خصوص روی نسل نوجوان آثار سوء خواهد داشت».

 

اخلاق هواداری را بلد باشیم

این استاد دانشگاه در پایان می‌گوید: «هوادارها نقش مهمی در این ماجرا و مدیریت آن دارند. اولا باید به باشگاه‌ موردعلاقه‌شان و فدراسیون فشار بیاورند که فوتبال و باشگاه‌شان حرفه‌ای بشود. قواعد و مقررات مثل همه کشورهای جهان در باشگاه‌شان اجرایی شود، وگرنه این فوتبال عاقبتی نخواهد داشت. البته خودمان هم باید به عنوان هوادار، یک سری خط قرمزها داشته باشیم. ما از نظر سنتی، فرهنگ پهلوانی داریم. ما از این کشورهای تازه وارد به دنیا نیستیم و دارای فرهنگ و تمدنی باستانی هستیم. ممکن است که ما باشگاه‌داری را بلد نباشیم و در آن حرفه‌ای نباشیم، اما اخلاق را که بلد هستیم، پهلوانی که بلد هستیم. بنابراین چه بازیکنان و چه هوادارها باید با همان منش پهلوانی با یکدیگر رفتار کنند. به عبارت دیگر، توهین نکنیم، عادلانه نظر بدهیم، از تهمت‌زنی پرهیز کنیم، باگذشت باشیم، حتی اگر طرف مقابل اشتباه کرد. اما شلوغ کردن و افزایش هیجان و ... عواقب سویی خواهد داشت که داریم نتیجه آن را می‌بینیم. مهم‌ترین آسیب آن، کشیده‌شدن خشونت از وسط زمین فوتبال به روی سکوها و سپس در بین هوادارها در گوشه و کنار کشور است که مثلا راحت زیر هر پستی در شبکه‌های اجتماعی، به یکدیگر توهین می کنند و حتی گاهی ناسزا می‌گویند.»