ارتباط غیرکلامی یکی از اصلی ترین اشکال برقراری ارتباط با دیگران است. مطالعات زیادی که توسط دکتر «آلبرت محرابیان» از معروف ترین استادان حوزه ارتباطات غیرکلامی و زبان بدن انجام شده، نشان می دهد 7 درصد ارتباطات ما کلامی، 38 درصد صوتی و 55 درصد غیرکلامی است. در واقع بیشتر علایمی که ما برای مخاطبان مان ارسال می‌کنیم،‌ شامل هیچ کلمه یا صدایی نیست بلکه فقط شامل زبان بدن است. با این حال مطالعات نشان می دهد بسیاری از ما روزانه بدون این‌که بدانیم در این نوع از ارتباط مان مرتکب اشتباهاتی می شویم. در این مطلب به 11 مورد از رایج ترین این اشتباهات اشاره کرده ایم.

1- فقط با دهان خندیدن

وقتی خنده به طور طبیعی اتفاق نمی افتد، وقتی شما فقط با دهان تان می خندید و اجازه نمی دهید سایر قسمت های صورت تان در خنده تان مشارکت داشته باشند، در بهترین حالت، مضحک و در بدترین حالت متظاهر به نظر خواهید رسید. پس اگر احساس می کنید باید بخندید با همه صورت تان بخندید، در غیر این صورت اصلا نخندید!

2- بازی کردن با اشیا

وقتی با چیزی که در دست یا اطراف مان است ور می رویم (یا حتی لباس‌مان را مرتب می کنیم یا به عنوان مثال مویی را از روی لباس‌مان برمی داریم) به فرد مقابل مان نشان می دهیم که ناراحت و پر تنش هستیم. کارشناسان زبان بدن بر  این موضوع توافق دارند که این حالت ما عصبی بودن مان را نشان نمی دهد بلکه این پیام را که با گفته های فرد مقابل موافق نیستیم، به او منتقل می کند.

3-  انداختن پا روی پا

دست به سینه نشستن یا انداختن پا روی پا حالت راحتی است و وقتی ما در شرایط پر تنشی قرار 

می گیریم، فکر می کنیم با نشستن به این حالت احساس راحتی و قدرت بیشتری می کنیم اما روی دیگر سکه این است که فرد مقابل مان احساس می کند ما قلبا تمایلی به ادامه گفت وگو نداریم.

4- به بالا یا اطراف نگاه کردن

وقتی در میانه یک گفت وگو به این طرف و آن طرف به ویژه به سمت بالا نگاه می کنید، این پیام را به مخاطب انتقال می دهید که به صحبت هایش گوش نمی کنید یا تمرکز ندارید. وقتی با کسی صحبت 

می کنید مستقیم به چشمان او نگاه کنید.

5-  وول خوردن

پاهای بی قرار، تغییر مکرر حالت نشستن یا با انگشت روی میز زدن، نشان می دهد صندلی تان راحت نیست یا نیاز به دستشویی دارید! در واقع فردی که مقابل شماست شاهد تیک های عصبی است که ذهنش را به هم می ریزد و احساس می کند شما واقعا به او گوش نمی دهید.

6- نگاه نکردن به صورت طرف مقابل

نگاه کردن به صورت طرف مقابل یکی از اجزای اصلی ارتباطات میان فردی است. کارشناسان زبان بدن می گویند خودداری از برقراری ارتباط چشمی، اولین گام در برقراری یک ارتباط نامناسب است. اگر کسی که با او صحبت می کنید، اصلا به چشمان شما نگاه نکند احتمالا هنگام گفت وگو احساس راحتی نخواهید کرد. زیاد نگاه کردن به طرف مقابل هم کار درستی نیست و ستیزه جویانه به نظر خواهد رسید. بهترین حالت، نگاه مستقیم به چشمان طرف مقابل به مدت چند ثانیه، سپس منحرف کردن نگاه و بازگشت دوباره به ارتباط چشمی است.

7- زیاد تکان دادن سر

وقتی ما به صحبت های کسی گوش می کنیم و می خواهیم به او نشان دهیم که با صحبت‌هایش موافقیم، سرمان را تکان می دهیم. تا این جای کار مشکلی ندارد اما تکرار زیاد این کار نشانه مطیع بودن و انتقاد شما به فرد مقابل خواهد بود و به نظر خواهد رسید که شما تلاش می کنید او را از خود راضی نگه دارید. می توانید به جای زیاد تکان دادن سر از کلمات «بله» یا «موافقم» استفاده کنید.

8- فرورفتن در صندلی

فرورفتن در صندلی که با پایین رفتن شانه ها، قراردادن آرنج ها روی میز و تکیه دادن با پاهای باز همراه است، حاکی از توجه نداشتن به فردی است که با شما صحبت می کند. این حالت همچنین نشان می دهد شما اکنون علاقه ای به ادامه گفت وگو ندارید.

9- خاراندن مکرر بینی

اگر در بینی تان احساس خارش می کنید، می توانید بینی تان را بخارانید اما لمس مکرر بینی، ناخودآگاه این پیام را منتقل می کند که دروغ می گویید یا چیزی را پنهان  می کنید. حتی می توان برای این موضوع توضیح پزشکی ارائه کرد: «وقتی فشار خون مان بالا می رود (مثل زمانی که دروغ می گوییم) سلول ها و بافت های بینی، هیستامین ترشح می کنند  که باعث ایجاد خارش می شود ». شاید مخاطب شما از این واقعیت آگاه نباشد اما به طور ناخودآگاه می تواند ارتباط میان لمس بینی و دروغ گفتن را احساس کند.

10- رو به در خروجی ایستادن

اگر بخواهید علاقه و احترام تان را به کسی که با او صحبت می کنید نشان بدهید باید رو به او بایستید. اگر رویتان را کمی به سمت در یا هر راه خروجی دیگری بچرخانید، پیامی که منتقل می‌کنید این است که نمی توانید منتظر تمام شدن گفت وگویتان باشید.

11- گره زدن دست ها در پشت سر

در فیلم های تلویزیونی، معمولا این حالت را در افراد دانشمند و فرزانه یا افراد نظامی با تجربه می‌بینیم اما در واقعیت، گره زدن دست ها در پشت سر، نشان دهنده خشم، موافق نبودن با صحبت‌هایی که در جریان است یا حتی اشاره ای به تهدید و خشونت است. بنابراین لطفا اجازه دهید این حالت به بازیگران تلویزیون تعلق داشته باشد و شما از آن استفاده نکنید!

معتاد، عنوانی است که اگرچه هم به زنان و هم مردان مصرف کننده مواد مخدر اطلاق می‌شود اما الگو، نوع و حتی عوارض مصرف در میان دو جنس بسیار متفاوت از یکدیگر است، تفاوتی که به تازگی پای سازمان ملل متحد را نیز به این موضوع باز کرده است. گزارش جهانی سازمان ملل بر اهمیت مسائل جنسیتی در سیاست‌گذاری‌های مربوط به مواد مخدر تاکید می‌کند و به بررسی الزامات، نیازها و چالش‌های خاص زنان و جوانان می‌پردازد. به گزارش ایسنا، این تاکید نشان می‌دهد مصرف مواد مخدر در هر دو جنس ویژگی‌های خاصی دارد که باید به شکل مجزا بررسی شود. برخی از این تفاوت‌ها بر اساس گزارش‌های سازمان ملل به شرح زیر است:

1- معمولا زنان مصرف کننده، به صورت منظم به سراغ مواد می‌روند و در سن بالاتری هم نسبت به مردان مصرف خود را آغاز می‌کنند. با این حال زمانی که زنان مصرف مواد مخدر را آغاز می‌کنند به ویژه مصرف الکل، شاهدانه، اپیوئیدها و کوکائین، سریع‌تر از مردان تمایل دارند میزان و نرخ مصرف خود را افزایش دهند.

2- در اغلب موارد، زنان مصرف مواد  را در کنار شریک زندگی خود آغاز می‌کنند در حالی که مردان در میان جمع دوستان مذکر خود بیشتر به مصرف گرایش پیدا می‌کنند.

3- در کشورهای اروپای غربی و اروپای مرکزی، مردان دو تا سه برابر بیشتر از زنان در معرض مصرف مواد مخدر قرار دارند. با این حال در برخی از نواحی، مصرف مسکن و آرامش بخش‌ها برای مقاصد غیرپزشکی به طور میانگین در زنان بسیار بیشتر از مردان است.

4- زنانی که دچار اختلالات ناشی از مصرف مواد هستند از میزان بالایی اختلال استرسی پس از آسیب روانی برخوردارند و ممکن است در دوران کودکی تجربیاتی از قبیل نادیده انگاشتن یا سوءاستفاده جنسی داشته باشند.

5- پسربچه‌هایی که در دوران کودکی، شرایط سخت و دشواری را گذرانده‌اند، از مصرف مواد مخدر به عنوان وسیله‌ای برای اعتراض اجتماعی استفاده می‌کنند در حالی‌که دخترانی که در کودکی مصیبت‌های سختی را متحمل شدند، بیشتر تمایل دارند استرس، اضطراب‌، افسردگی و گوشه‌گیری اجتماعی خود را درونی ساخته و با مصرف مواد مخدر اقدام به خود درمانی کنند.

* درباره پرونده مستندهای خوشمزه، باید بگم که برنامه‌های بسیار خوب و آموزشی رو معرفی کردید و من به عنوان یک سرآشپز، درس‌های زیادی برای خوشمزه شدن غذاهام ازشون یاد گرفتم. زندگی سلام، حواست باشه که کار ما رو کساد نکنی! 

آشپز یک رستوران در شاندیز

* لطفا در زندگی‌سلام درباره نحوه صحیح لباس پوشیدن و مد مطلب بگذارید.

* در خصوص ماجرای ماشین‌سواری فوتبالیست‌ها من هرچه گشتم، مطلبی که به درد جوان‌ها بخوره و مانع از انحراف بشه، پیدا نکردم.

* مطلب دوخت کیف دخترانه خوب بود. لطفا در ستون بانوان، بیشتر خیاطی چاپ کنید.

* متاهلم و 34 ساله. تا حالا جز تخم مرغ، چیزی درست نکردم اما با دیدن عکس پرونده زندگی سلام درباره مستندهای آشپزی، خیلی وسوسه شدم که برم یکی شون رو دانلود کنم و آشپزی یاد بگیرم. ممنون بابت عکس تون که انگیزه برانگیز بود!

* درباره مریخی‌ها بیشتر مطلب چاپ کنید.

* مطلب «روی اعصاب همسرت ویراژ نرو» از این لحاظ جالب بود که من پنج تا  از 9 مورد رو انجام می دادم! شوکه شدم الان. فهیمه، 26 ساله

* آفرین به محمد صلاح که دنبال ماشین و ماشین بازی نیست و یک فوتبالیست مسلمان محبوب محسوب میشه. رونالدو و مسی ازش یاد بگیرن! 

یک طرفدار ابومسلم

* می‌خواستم از مدیر خوش‌برخورد، بااخلاق و با حوصله کارگاه خیاطی‌مان تشکر کنم. 

انیس خانوم، مشهد

از متن سوال شما پیداست که درگیر مسئله‌ای هستید که به شدت تاثیر نامطلوبی بر روحیه و احساسات شما گذاشته است. این‌که شما و مادر همسرتان در این سال‌ها با وجود این مسئله هنوز مورد احترام یکدیگر هستید، نشانه خوبی است و نقطه قوت ارتباط شماست اما موضوع مهم‌تر این که در پس این احترام، حال روحی شما مساعد نیست. پس این یک رفتار محترمانه واقعی نیست و یک رفتار منفعلانه است که روز به روز باعث نارضایتی و خشم بیشتر شما می‌شود و حتی  روزی ممکن است منجر به بی‌احترامی و شکستن حرمت ها شود.

   مهارت‌هایی که باید یاد بگیرید

نکته بعدی این که گاهی علت بد بودن حال ما موضوع یا فردی در بیرون نیست بلکه افکار، باورها، نگرش ها و رفتارهای مخرب ماست که دردسر آفرین می‌شود. ما در فرهنگی زندگی می‌کنیم که حفظ حرمت بزرگ ترها یک ارزش و صددرصد ارزشی پسندیده است. از طرفی حفظ مرزها، استقلال، آزادی و بریدن بند ناف روانی زن و شوهر از خانواده‌ها هم یک ارزش کاملا پسندیده و لازم برای حفظ، ارتقا و بهبود کیفیت رابطه است و به همان اندازه که حفظ حرمت بزرگان مهم است، حفظ کیفیت و رضایت در زندگی مشترک هم ضروری است. با تاکید بر این موضوع که البته هیچ‌کدام از این ارزش‌ها منافاتی با هم ندارند، با کسب یک سری مهارت‌های زندگی از جمله مهارت همدلی کردن، ابراز رفتار جرئت‌مندانه، مهارت ارتباط موثر، مهارت حل مسئله و ... می‌توان هر دو را در کنار هم حفظ کرد.

   واقعیت را بپذیرید

موضوع دیگری که باید بررسی شود این است که آیا الزام و اجباری برای زندگی همراه با مادر همسرتان یا امکان مستقل شدن وجود دارد یا خیر؟ با فرض این‌که بنا به هر دلیلی این وضعیت تغییر ناپذیر باشد پس جنگیدن شما و نپذیرفتن این واقعیت فقط باعث فرسودگی و ناکامی شما می‌شود. بنابراین پیشنهاد می‌کنم این واقعیت را بپذیرید و در قدم بعد به دنبال راه حل‌هایی باشید که بتوانید نیازهای خودتان را هم برآورده کنید. با مراجعه حضوری به یک روان شناس به همراه همسرتان برای بررسی و به چالش کشیدن افکار و تعدیل باورهایتان در خصوص این مسئله، یادآوری اهمیت حفظ کیفیت رابطه و  سلامت روانی زوج ها در کنار هم، آموزش مهارت‌های حل تعارض و بهبود کیفیت رابطه و در نهایت آموزش و فراگیری مهارت‌های حل مسئله، خواهید دید کلید حل این مشکل در دستان شما و همسرتان است و به دنبال حل این موضوع چه بسا احترام قلبی بیشتری در رابطه تان با مادر ایشان ایجاد شود.

باز همزمان اعلام نتایج کنکور فرارسید و شاهد مصاحبه رسانه‌های مختلف با اولین نفرات درباره رموز طلایی موفقیت‌شان هستیم و احتمالا به زودی چندین و چند آگهی تبلیغاتی هم پخش خواهد شد که این افراد یک موسسه خاص یا فلان کتاب کمک آموزشی را عامل اصلی موفقیت چشم‌گیرشان معرفی می کنند. در این بین و به احتمال زیاد، یک سری جمله‌ها‌ی تکراری در مصاحبه‌های افراد برتر کنکور را هم شنیده‌اید: «کلاس کنکور نرفتم»، «فقط کتاب‌های درسی را خوانده‌ام» و ... . به این‌که این جمله‌ها چقدر دقیق است، کاری نداریم اما اگر سال دیگر یا در آینده نزدیک کنکور دارید، لطفا دنبال رموز موفقیت‌ نفرات برتر کنکور نباشید. می‌پرسید چرا؟ پس ادامه مطلب را بخوانید.

تفاوت‌های فردی را جدی بگیرید

کنکوری ها با توانایی یکسانی وارد این عرصه نمی‌شوند. برخی سال‌های قبل در محیط‌های آموزشی باکیفیت‌تری بوده‌اند و برخی آموزش‌هایی با کیفیت پایین‌تر دریافت کرده‌اند. از طرفی توانمندی‌های همه نیز با هم یکسان نیست. در کنار این تفاوت‌ها، عوامل روان‌شناختی را نیز باید در نظر گرفت. برخی انگیزه درونی قوی‌تری دارند و نیازی به پیگیری از بیرون ندارند اما در مقابل برخی افراد انگیزه بالایی ندارند و اگر از بیرون کسی بر روند درس خواندن آن‌ها نظارت کند، به آن‌ها کمک بزرگی می‌شود. به این فهرست، میزان اضطراب افراد را نیز اضافه کنید. برخی چند ماه مانده به کنکور آن قدر اضطراب دارند که اگر قرار به شرکت در کنکور در آن وضعیت باشد، به طور قطع نتیجه نمی‌گیرند اما با چند بار شرکت در آزمون‌های آزمایشی، میزان اضطراب آن‌ها می‌تواند کاهش یابد اما در نقطه مقابل، برای برخی حضور در جمع همسالان، ممکن است اضطراب‌شان را به شدت افزایش دهد و ... . این فهرست را می‌توان باز هم ادامه داد. فهرستی که بیش از هر چیز بر تفاوت‌های فردی شرکت‌کنندگان کنکور تاکید دارد. افراد با پیش‌زمینه‌های متفاوت، توانمندی‌ها و البته اهداف متفاوتی وارد گود رقابت کنکور می‌شوند. با توجه به این موضوع نیز نمی‌توان هیچ نسخه واحدی را برای همه پیچید یا بر فرض همه را از حضور در کلاس کنکور نهی کرد یا تنها راه موفقیت در این زمینه را شرکت در آزمون‌های آزمایشی یا ... دانست. برای موفقیت در این زمینه هر فردی باید توانمندی‌ها و محدودیت‌های خود را بشناسد و متناسب با آن‌ها برنامه‌ریزی کند و در این بین برای رفتن یا نرفتن به کلاس کنکور، شرکت در آزمون های آزمایشی، میزان ساعت مطالعه در روز و خدماتی از این دست، هیچ قانون مشخصی وجود ندارد.