10 راز تکامل عقل در کلام امام رضا(ع)
دستورالعمل ثامنالحجج(ع) به مؤمنان برای پیشرفت آنها در عرصه عقلانیت و بندگی خداوند

جواد نوائیان رودسری – فضل بن حسن طبرسی، آن نازنین دانشمند نامدار شیعه در قرن ششم هجری قمری که روزگاری نسبتاً طولانی را در مشهد رضوی و خطه خراسان گذراند و در سال 548ق وفات یافت – یا به نقل «صاحب روضات» به شهادت رسید – و در جوار بارگاه ملکوتی ثامنالحجج(ع) مدفون شد، در مقدمه کتاب ارجمند و صاحبقدر «مکارم الاخلاق»، حدیثی از نبی مکرم اسلام، محمد مصطفی(ص) را به استناد منابع صحیح خویش آورده که آن حضرت فرمودهاست: «إِنَّمَا بُعِثْتُ لِأُتَمِّمَ مَکَارِمَ اَلْأَخْلاَقِ»؛ من از آن رو برانگیخته شدم که اخلاق کریمه و صفات ستوده و انسانی را در بشر، به کمال برسانم. بیتردید، آن وجود نازنین، در کلام و گفتار، مصداق آیه شریفه «لَقَدْ کَانَ لَکُمْ فِی رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ» (احزاب، 21) بود و فرزندان بزرگوارش، ائمه معصومین(ع) نیز، با فعل و قول خود، بار تربیت ابنای بشر را به دوش میکشیدند و وظیفه الهی تربیت انسان را به نیکوترین وجه، به انجام میرساندند. در سطر سطر کلام آن دُردانههای آفرینش، میتوان دستورالعمل انسان بودن، انسانی تربیت شدن و به انسانِ متعالی رسیدن را دید و به گوش جان نیوشید. نکته اساسی در این هدایتگری، تلاش آن آموزگاران الهی برای رساندن آدم به ذروه انسانیت است؛ همان جایگاهی که خداوند برای نوع بشر درنظر گرفت و او را با چنین عطایی، به نیکویی نواخت و جلوه بزرگ کرامت خود را بر آدمیان ارزانی کرد و انسان، به عنوان اشرف مخلوقات، با قوه عقلانیتی که حق، جلّجلاله، در وجود او به ودیعه نهاد، امکان رسیدن به چنین مدارجی را یافت تا با پیروی از فرستادگان پروردگار، آن مسیر نورانی را طی طریق کند و به رضای الهی که برترین پاداش در دو جهان است، دست یابد.
عقلانیت و تکامل آن
سخن از عقل و عقلانیت به میان آمد؛ همان نعمتی که رسول حق(ص) دربارهاش فرمود: «مَثَلُ الْعَقْلِ فِی الْقَلْب کَمَثَلِ السِّرَاجِ فِی وَسَطِ الْبَیْتِ» (عللالشرایع، ج 1، ص 98)؛ مَثَل عقل در دل، مانند چراغی است که در میانه خانه نورافشانی میکند. انسان با این ویژگی، یعنی با قدرت تفکر و عقلانیتش از دیگر موجودات ممتاز شدهاست. به همین دلیل، آنان که در پیمودن راه حق عزمی دارند و مجاهدتی، همواره درصددند تا با رساندن عقل خویش به کمال، در این مسیر پرفراز و نشیب، از این نعمت بزرگ بهرهمند شوند و با آن، در طریق شناخت خدا، گامهای استوار بردارند و مصداق «طُوبَی لَهُمْ وَحُسْنُ مَآبٍ» (رعد، 29) باشند. بعد از این مقدمه کوتاه، به این سوال مهم میرسیم که انسان، برای تکامل عقل، باید واجد چه شرایطی شود و چگونه از پسِ تربیت خویش برآید؟ کدام صفات است که عقل مؤمن، با وجود آنها، اعتلا مییابد و رنگ کمال میگیرد؟ برای یافتن این معنا، مانند دیگر مفاهیم عالیه، باید که دست به دامان اولیای دین و ائمه معصومین(ع) و کلام ناب و گهربار آنان شد.
حضرت امام ابوالحسن علی بن موسیالرضا(ع) که جانم فدای او باد، در روایتی که آن را «ابنشعبه حرّانی» از علمای بنام سده چهارم هجری، در کتاب شریف «تحف العقول عن آلالرسول(ص)»، صفحه 443 (چاپ جامعه مدرسین / 1363ش) به استناد راویان معتبر نقل کردهاست، 10 ویژگی را برای کامل شدن عقل مؤمن ضروری میداند (این روایت در کتاب شریف بحارالانوار، جلد 78، ص 336، باب «مواعظ الرضا(ع)» نیز به نقل از ثامنالحجج(ع) روایت شدهاست). مرور این حدیث گهربار، در ایام دهه کرامت و در آستانه سالروز ولادت سراسر نور و سرور آن ولی خدا و ولینعمت ما، هم از باب تیمّن و تبرک نیکوست و هم از جهت بیشتر آموختن و بهتر دانستن:
«و قالَ علیهالسلام: لا یَتِمُّ عَقْلُ امْرِء مُسْلِم حَتّی تَکُونَ فیهِ عَشْرُ خِصال: أَلْخَیْرُ مِنْهُ مَأمُولٌ وَ الشَّرُّ مِنْهُ مَأْمُونٌ. یَسْتَکْثِرُ قَلیلَ الْخَیْرِ مِنْ غَیْرِهِ، وَ یَسْتَقِلُّ کَثیرَ الْخَیْرِ مِنْ نَفْسِهِ. لا یَسْأَمُ مِنْ طَلَب الْحَوائِجِ إِلَیْهِ، وَ لا یَمَلُّ مِنْ طَلَب الْعِلْمِ طُولَ دَهْرِهِ. أَلْفَقْرُ فِی اللّهِ أَحَبُّ إِلَیْهِ مِنَ الْغِنی. وَ الذُّلُّ فیِ اللّهِ أَحَبُّ إِلَیْهِ مِنَ الْعِزّ فی عَدُوِّهِ. وَ الْخُمُولُ أَشْهی إِلَیْهِ مِنَ الشُّهْرَةِ. ثُمَّ قالَ(علیه السلام): أَلْعاشِرَةُ وَ مَا الْعاشِرَةُ؟ قیلَ لَهُ: ما هِیَ؟ قالَ(علیه السلام): لا یَری أَحَدًا إِلاّ قالَ: هُوَ خَیْرٌ مِنّی وَ أَتْقی.»
امام رضا(ع) فرمود: عقل فرد مسلمان کامل نمیشود، مگر با 10 ویژگی؛ [اول، دیگران] به خیر او امیدوار باشند، [دوم، مردم] از شر و بدیهای وی در امان بمانند، [سوم،] اندک خوبی دیگران را بسیار شمارد، [چهارم،] خیر و خوبی بسیار خود را ناچیز درنظر بگیرد، [پنجم،] خواستهها و حوایج دیگران او را دلتنگ نکند، [ششم،] در طول دوران زندگانی از دانشاندوزی خسته نشود، [هفتم،] فقر در راه خداوند، برای او از توانگری [در حال نافرمانی خدا] محبوبتر باشد، [هشتم،] پذیرش خواری در راه خدا را از محبوبیت در همراهی با دشمنان خدا [و انجام معاصی] بهتر و اولیتر بداند، [نُهُم،] گمنامی را بیشتر از شهرت بخواهد؛ سپس امام(ع) فرمود: و اما دهمین ویژگی و آن چیست؟ عرض کرد: آن چیست [ای پسر رسولخدا]؟ آن حضرت فرمود: دهمین خصلت آن است که هیچکس را نبیند، مگر آنکه بگوید وی از من بهتر و پرهیزگارتر است.