شرکت باب راس از مستند جدید نتفلیکس به دلیل ارائه اطلاعات نادرست و تحریف‌شده درباره این شرکت انتقاد کرد. به گزارش ایسنا، شرکت باب راس با انتشار بیانیه‌ای مستند «اتفاق‌های خوب، خیانت و طمع» را که به‌تازگی از شبکه نتفلیکس عرضه شده، نادرست و بسیار تحریف‌شده توصیف کرد. «ملیسا مک کارتی» و «ین فالکون» نیز که تهیه‌کنندگی مستند زندگی باب راس، نقاش و مجری معروف برنامه «لذت نقاشی» را برعهده داشتند، اظهار کردند هرگز قصد ساخت فیلمی برای تخریب چهره شرکت باب راس را نداشته‌اند. این مستند روایتی از ناگفته‌های زندگی «باب راس»، خالق برنامه تلویزیونی «لذت نقاشی» است که بین سال‌های ۱۹۸۳ تا ۱۹۹۴ پخش می‌شد.این مستند همچنین به مرگ این نقاش معروف و دعوای حقوقی میان استیو راس، تنها فرزند باب راس و خانواده کوالسکی پرداخته و به این موضوع اشاره کرده است که شرکت باب راس چطور در نهایت به همراه حقوق معنوی آثار این هنرمند به طور کامل به این خانواده رسیده است. باب راس در سال ۱۹۹۵ درگذشت، اما همچنان به عنوان یک نماد فرهنگی مورد توجه است و قسمت‌های قدیمی برنامه معروف تلویزیونی او در وب‌سایت یوتیوب، میلیون‌ها بازدید داشته است.

 

اغلب اوقات، عکاسی در نور مستقیم خورشید از کیفیت عکس‌ها می‌کاهد. جدا از سایه‌های بد، نورپردازی ناملایم می‌تواند سایه‌روشن‌های تصویر را خراب کند؛ اما گاهی این مشکل اجتناب‌ناپذیر است. لحظات عکاسی منتظر شرایط خوب نمی‌مانند. اولین راهکار برای غلبه بر نور مستقیم خورشید، پیدا‌کردن سایه است. عکاسی زیر سایه درخت یا ساختمان باعث می‌شود نور مستقیم و ناملایم سوژه محدود شود. اگر مجبور هستید در فضای باز عکاسی کنید، این کار را پس از ساعت ۱۲ ظهر انجام دهید؛ زیرا در این زمان، خورشید در بالاترین نقطه آسمان قرار دارد و بدترین روشنی‌ها را برای عکاسی تولید می‌کند. کمی صبر کنید تا خورشید پایین‌تر برود و از زاویه بهتری بر سوژه بتابد. راه‌حل دیگر تنظیم دستی نورپردازی گوشی است. این کار را هربار که عکاسی می‌کنید، انجام دهید. در‌غیر‌ این ‌صورت جزئیات زیادی را از دست خواهید داد.

 

گروه ادب و هنر- از سال 1943 تا سال 2021؛ یعنی حدود 80 سال. این هشت دهه، طول عمر یک کتاب است که در نسل‌های مختلف حضور داشته و همچنان دوست‌داشتنی است و خوانده و ترجمه می‌شود. «شازده کوچولو» کتابی است که این افتخار را از آنِ خود کرده‌است؛ شازده‌ای از سیارکِ ب 612 که به زمین آمد.

این کتاب اکنون در میان کتاب‌های ترجمه‌شده به زبان‌های مختلف، رتبه اول را دارد. «آنتوان دو سنت اگزوپری» این کتاب را نخستین‌بار در سپتامبر 1943 در نیویورک منتشر کرد و حالا به بیش از 300 زبان و گویش مختلف ترجمه شده‌است. این کتاب در کشور ما هم ترجمه‌های فراوانی داشته‌است. نشانش هم این است که 130 ترجمه فارسی، 2 ترجمه کردی، یک ترجمه ترکی و یک ترجمه تالشی از این کتاب وجود دارد. مترجم‌های شاخصی مانند محمد قاضی، احمد شاملو، ابوالحسن نجفی، عباس پژمان، کاوه میرعباسی، مدیا کاشیگر و مصطفی رحماندوست هم آن را ترجمه کرده‌اند. البته اولین نفری که شازده کوچولو را به زبان فارسی برگرداند، زنده‌یاد محمد قاضی بود که ترجمه‌اش نخستین‏بار در سال 1333 منتشر شد. این مترجم ماجرای ترجمه شازده کوچولو را در «سرگذشت ترجمه‌های من» این‌گونه روایت کرده‌است که برای اولین‌بار تعریف کتاب را از دکتر   جهانبگلو که همکارش در اداره حقوقی وزارت داراییِ وقت بوده، شنیده ‌است. قاضی که تعریف کتاب را می‌شنود، از او خواهش می‌کند کتاب را برایش بیاورد و جهانبگلو هم می‌گوید آن را فقط یک هفته می‌تواند به او امانت بدهد؛ چون خودش می‌خواهد ترجمه‌اش کند. قاضی هم کتاب را می‌گیرد و آن‌قدر جذب کتاب می‌شود که در مدت 12 روز آن را ترجمه می‌کند و کتاب را به همکارش برمی‌گرداند و می‌گوید که آن را ترجمه کرده‌است. البته جهانبگلو هم عصبانی می‌شود و تا سه سال با قاضی قهر می‌کند! چاپ اول ترجمه شازده کوچولو در سال ۱۳۳۳ و از سوی کتابخانۀ ایران منتشر شد.

اکرم انتصاری- دنیای موسیقی در یک‌سال و چندماه گذشته، سکوت عجیبی را به واسطه کرونا تجربه کرده ‌است. هرچند برخی اجراهای آنلاین توانسته ساز دل جمع محدودی را کوک کند اما کم‌ شدن ارتباطات حضوری هنرمندان با مردم در اجراها، هر دو سوی این رابطه را رنجور و خسته کرده است. این شرایط تاثیر خود را بر کار حرفه‌ای آهنگ‌سازها و خواننده‌ها هم گذاشته و کاهش قابل توجه تعداد آهنگ‌ها و آلبوم‌های منتشرشده نسبت به دوره مشابه در سال‌های گذشته، گواه آن است. با وجود این، هنرمندانی هم هستند که در این شرایط سخت، بی‌تفاوت ننشسته‌ و تلاش کرده‌اند موسیقی و مشتاقانش در روزگار کرونایی، غریب نباشند. کیوان ساکت، آهنگ‌ساز و نوازنده برجسته تار و سه‌تار از جمله این هنرمندان است؛ هنرمندی با اصالت خراسانی که او را با نوازندگی و آهنگ‌سازی‌های کم‌نظیرش می‌شناسیم؛ از آلبوم‌های «فسانه» و «بی‌کاروان کولی» با صدای ماندگار زنده‌یاد ایرج بسطامی تا آثار بی‌کلام «شبی با خورشید»، «یادگار خون سرو»، «شرق اندوه» و... . با کیوان ساکت در روزهایی گفت‌وگو می‌کنیم که مشغول ویرایش کتاب جدید خود و برگزاری کلاس‌های آنلاین آموزش موسیقی است. او معتقد است کرونا در کنار سختی‌ها و مشکلاتش، ثمراتی هم برای موسیقی ما داشته که طنین آن در آینده شنیده خواهد شد.

 

در دورانی که کرونا بر همه ابعاد زندگی ما از جمله هنر سایه انداخته است، موسیقی چطور می‌تواند جریان‌سازتر عمل کند؟

لازمه این جریان‌سازی تأثیرگذار، حمایت‌های‌ برنامه‌ریزی شده برای گسترش فعالیت‌های هنری، ولو در این شرایط دشوار است، در غیر این صورت،موسیقی بدون زیرساخت‌های مناسب و بدون حمایت نمی‌تواند در شرایط کنونی تأثیرگذاری گسترده داشته باشد؛ یعنی ما باید حمایت‌هایی داشته باشیم از سوی نهادهای خصوصی یا  افراد توانمند ، آگاه و  دلسوز هنر، فرهنگ و هنرمند. شاید بتوان به کنسرت‌های آنلاین هم در این راستا اشاره کرد یا کنسرت در مکان‌هایی که با خودرو می‌توان در آن شرکت کرد و خطری جان افراد را تهدید نمی‌کند. کارهای دیگری مانند تولید و انتشار کلیپ‌های موسیقایی هم موثر است، مانند کاری که با همایون شجریان برای موسسه توان‌بخشی همدم ساختیم یا کار دیگری با سالار عقیلی در حال آماده‌سازی است و این آثار با حمایت بخش خصوصی تهیه می‌شود. این‌گونه فعالیت‌ها، از کارهایی‌ است که می‌توان برای تأثیرگذاری بیشتر موسیقی در این شرایط انجام داد. اتفاقاً در شرایط دشواری چون این روزگار کرونایی که مردم هرچه در خانه بمانند و هرچه دید و بازدیدها کمتر شود، سلامت‌شان بیشتر حفظ می‌شود، یکی از پیشنهادهای ما استفاده بیشتر مردم از کلاس‌های آنلاین مثل کلاس‌های آموزش موسیقی است که فرد را از ملال‌ و خستگیِ ماندن در خانه، خارج می‌کند. به نظر من، در این دوران هنر و موسیقی می‌تواند علاوه بر سرگرم‌کردن مردم، برایشان خوشحالی و مسرت نیز به همراه بیاورد.

 

در این دوران خودتان به جز آموزش آنلاین، مشغول چه کاری بودید؟

من فرصت مناسبی پیدا کردم و توانستم کتاب‌های خودم را دوباره‌نویسی، ویرایش و اصلاح کنم. علاوه بر آن، کتاب جدیدم به‌نام «خوشه‌چین تاک همسایه» را هم که شامل آهنگ‌های موسیقی غرب، آذری و اروپای شرقی است و پیشتر نواخته بودم، برای تار تنظیم کرده‌ام که در مرحله ویرایش‌ نهایی است و به زودی منتشر می‌شود.

 

از تجربه‌تان در کلاس‌های آنلاین هم بگویید. این کلاس‌ها توانسته مانند کلاس‌های حضوری مؤثر باشد؟

یکی از تجربیات خوبی که کرونا به ما داد، برگزاری کلاس‌های آنلاین بود. هرچند برگزاری این کلاس‌ها زیرساخت‌هایی مانند اینترنت پرسرعت می‌خواهد  و برای همین گاهی هنگام برگزاری کلاس مشکلاتی داریم، اما یک ثمره مهمش این بود که بسیاری از کسانی که در شهرستان‌ها هستند و علاقه‌مند به فراگیری هنر بودند، فرصت بیشتری برای ارتباط با استادان موسیقی در شهرهای بزرگ پیدا کردند. خود من در این دوران هنرجویانی داشتم که از جای‌جای ایران و از شهرهای کوچکی که حتی نام برخی از این شهرها را هم نشنیده بودم، در کلاس‌ها شرکت کردند. من در دوره‌های آنلاین آموزش موسیقی دوره کرونا، استعدادهای بسیار درخشانی دیدم که شک ندارم بسیاری از آن‌ها به گونه‌ای در اشاعه موسیقی ایران در آینده مؤثر خواهند بود.

 

آینده موسیقی را چطور می‌بینید؟ به نظرتان در پساکرونا موسیقی‌های فاخر رشد خواهند کرد؟

پیش‌بینی آینده موسیقی کار دشواری است. به هر حال موسیقی پاپ و موسیقی بازاری شکل گرفته و همیشه و در همه مقاطع در همه کشورها بوده‌ و خواهد بود، اما برای این‌که موسیقی هنری رشد بیشتری داشته باشد، باز هم به حمایت نیاز دارد. برای نمونه، اپرا یکی از پرهزینه‌ترین انواع اجرای موسیقی است اما دولت‌ها از آن حمایت می‌کنند، به این دلیل که این صنعت موسیقاییِ بسیار ارزشمند که جایگاه بالایی در میان مردم فرهیخته دنیا دارد، از بین نرود و ادامه داشته باشد. این حمایت به حدی است که حتی من بارها در خارج از کشور دیده‌ام که مردم برای تماشای رایگانِ اپرا دعوت شده‌اند. یک ثمره مهم این گونه حمایت‌ها این است که سطح درک موسیقی جامعه بالاتر می‌رود. طبیعی ا‌ست هرچه سطح موسیقی بالاتر باشد، شنونده هم باید برای آن آمادگی شنیداری بیشتری داشته باشد؛ یعنی برای آن تربیت شنیداری شده باشد. این کار باید از جانب متولیان هنری و بخش خصوصی حامی موسیقی انجام شود. همان‌گونه که از دیرباز این‌طور بوده است. موسیقی ملی ایران هم سراسر معرفت، شور، شوق، شعور، عشق و پیام انسانی است و برای گسترش این هنر شریف باید هنرمندان نام‌آور ، دلسوز و باتجربه که این بار هنری بر دوش آن‌هاست، به هر طریق موجه و شایسته، حمایت شوند. در روزگار امروز که جمعیت زیاد شده است و مردم با رسانه ارتباط زیادی دارند، نقش صدا‌وسیما هم می‌تواند در این زمینه، پررنگ، با ارزش و مهم باشد.

تابلوی مونالیزا یک اثر هنری معمولی در موزه لوور بود تا این‌که حدود ۱۰۰ سال قبل به سرقت رفت و پس از آن به گران‌ترین تابلوی نقاشی جهان تبدیل شد. به گزارش ایسنا، الجزیره در یک گزارش به موضوع سرقت مونالیزا که سبب شهرت بیشتر این تابلو شده، پرداخته‌است. در این گزارش آمده است: «صبح یک روز معمولی گرم تابستانی در ۲۲ آگوست ۱۹۱۱ بود؛ لوئی پرو، نقاش فرانسوی بعد از پایان کارش احتمالاً قصد پیاده‌روی در کنار رود سن را داشت که ناپدید شدن تابلوی «مونالیزا» در محل کارش در موزه لوور، از آن روز، روز متفاوتی ساخت. پرو اولین نفری بود که متوجه جای خالی تابلوی مونالیزا شد که تا آن زمان ارزش و شهرت کنونی را نداشت.   روز ۲۲ آگوست ۱۹۱۱ ، حدود ۱۱۰ سال قبل، تابلوی مونالیزا از سالنی در لوور به سرقت رفت تا بعدها جایگاه و ارزش هنری‌اش را چندین برابر ارتقا دهد! وینچنزو پروجا در تاریخ دست به سرقتی زد که به عنوان بزرگ‌ترین سرقت‌ هنری قرن بیستم از آن یاد می‌شود. او که از کارکنان سابق موزه لوور بود، پس از دستگیری اعتراف کرد که  در ساعت ۷ صبح آن روز از دری که دیگر کارکنان وارد موزه می‌شوند، وارد موزه شده بود. دزد مونالیزا لباسی سفید شبیه به دیگر کارکنان به تن داشت از این رو توانست در میان دیگر کارکنان به راحتی وارد موزه شود. پروجا به راحتی تابلو را از میان چهارمیخی که آن را به دیوار چسبانده بود، برمی‌دارد و به نزدیک‌ترین اتاق می‌برد؛ سپس روپوش خود را درمی‌آورد، تابلو را از قاب خارج می‌کند و لباس را به دور آن می‌پیچد؛ سپس به آسانی تابلوی مونالیزا را زیر بغل می‌گیرد و از همان دری که وارد موزه شده بود، خارج می‌شود. او تابلوی ارزشمند داوینچی را به ایتالیا می‌برد و به مدت دو سال آن را چون گنجی پنهان می‌کند، اما سرانجام برای فروش آن با صاحب یک گالری صحبت می‌کند و تابلو را به او نشان می‌دهد و این کار سبب دستگیری او می‌شود؛ زیرا گالری‌دار ایتالیایی پس از اطمینان یافتن از اصل بودن تابلو با پلیس تماس می‌گیرد و پروجا را لو می‌دهد. پس از پیدا شدن مونالیزا، این اثر هنری در سراسر ایتالیا به نمایش درمی‌آید، اما وقتی فرانسوی‌ها خبردار می‌شوند، خواهان بازگرداندن مونالیزا از ایتالیا می‌شوند و ایتالیا را به قطع روابط دیپلماتیک تهدید می‌کنند. سرانجام مونالیزا که توسط یک نقاش ایتالیایی کشیده شده و یک اثر ملی فرانسوی محسوب می‌شود، در سال۱۹۱۳ به موزه لوور فرانسه برمی‌گردد. در سال ۲۰۱۴ بیش از ۹ میلیون نفر از موزه لوور بازدید کردند که به گفته هنری لویرت، مدیر وقت موزه، ۸۰ درصد از بازدیدکنندگان لوور فقط به قصد تماشای مونالیزا به این موزه آمده بودند. میانگین بازدیدکنندگان موزه لوور سالانه حدود ۵ میلیون نفر است و در ساعات ازدحام هر کدام از بازدیدکننده‌ها فقط ۳۰ ثانیه فرصت تماشای مونالیزا را از نزدیک دارند. در سال ۱۹۶۲ ارزش تابلوی مونالیزا حدود ۱۰۰ میلیون دلار تخمین زده شد که با احتساب نرخ تورم در سال ۲۰۱۹ حدودا به ۸۰۰ میلیون دلار رسیده و عملا گران‌ترین تابلوی نقاشی دنیا شده است. گفته می‌شود که داوینچی کشیدن این تابلو را در فلورانس ایتالیا آغاز کرد و در فرانسه آن را به پایان رساند».