با برگزاری کنکور سراسری، حالا سوال مهم این است که ثبت‌نام پذیرفته‌شدگان چه زمانی انجام خواهد شد؛ این سوالی است که دکتر غلامی وزیر علوم به آن پاسخ داده و ایسنا آن را منتشر کرده است:
* نتایج نهایی آزمون سراسری اواخر مهر اعلام خواهد شد و دانشگاه‌ها ثبت‌نام خود را همانند سال‌های قبل انجام خواهند داد.
* طبیعتا امسال ثبت‌نام دانشگاه‌ها به صورت مجازی خواهد بود و تلاش این است که دانشگاه‌ها بتوانند در نیمسال جدید شرایطی را فراهم کنند تا چند هفته‌ای پذیرفته‌شدگان جدید در محیط دانشگاه حضور یابند.
* تلاش ما این است که داوطلبان جدید‌الورود از اوایل آبان کلاس‌های آموزشی خود را شروع کنند.
* همچنین توصیه کردیم دانشگاه‌ها تعداد کمتری واحد ارائه کنند یا این‌که با طولانی‌کردن نیمسال بتوانند برنامه آموزشی خود را پیش ببرند.
 

جان دادند تا هموطنانشان در عافیت باشند و گزندی به آن‌ها وارد نشود، همانند رزمندگانی که در طول سال‌های دفاع مقدس با همین هدف از همه چیز گذشتند و راهی جبهه‌ها شدند. شهدای مدافع سلامت، که به‌گفته رئیس سازمان نظام پزشکی حالا تعدادشان به 160 نفر رسیده است، رزمندگان امروز ایران‌اند. دیروز لباس رزم خاکی  و سبز بر تن رزمندگان دفاع مقدس می‌دیدیم و امروز لباس رزم سفید و آبی بر تن مدافعان سلامت. جبهه و دشمن و عملیات تغییر کرده اما روحیه رزمنده‌های ما، همان روحیه است. رزمندگان امروز ایران عزیز، دست‌به‌دست هم داده‌اند و پای سوگندی که خورده‌اند، ایستاده‌اند: «سوگند می‌خورم به خداوند لایزال، تا پاسدار جسم و روان بشر شوم / بیمارها ردای سلامت به تن کنند، در سایه‌سار دانش و عشق و محبتم...».در این چندماه سخت ایران و جهان، چه عزیز پزشکانی که برای ایستادگی پای سوگند خود، دانش و آسایش خویش را در طبق اخلاص گذاشتند، رزمنده خط مقدم نبرد با کرونا شدند، و جان دادند تا هموطنانشان در عافیت باشند ... .
 

قدردانی رئیس سازمان جهانی بهداشت از پزشکان ایرانی و اذعان او به جایگاه «بوعلی سینا» در علم پزشکی، اتفاق دلگرم کننده‌ای بود که روز پنج‌شنبه رخ داد. تدروس ادهانوم قبریسوس در پیامی ویدئویی به مراسم «تجلیل از مدافعان سلامت و نکوداشت روز پزشک» این‌گونه گفت : آثار تحسین‌برانگیز بوعلی سینا، که ایرانیان در روز تولدش روز پزشک را گرامی می‌دارند، احتمالا یکی از اولین اقدامات بی‌شمار ایران برای ترفیع سلامت جهانی و پزشکی مدرن است؛ سنتی که تا همین امروز نیز زنده و پا برجاست. در شرایط همه‌گیری کووید-19، بسیاری از پزشکان ایرانی برای کمک به دنیا با اقداماتی مانند تحقیق و پژوهش و ارتقای علوم پزشکی، به‌خصوص در شهرهای تهران و شیراز، تلاش کردند؛ اما در کمال‌تاسف برخی از پزشکان ایرانی و کارکنان سلامت به این ویروس آلوده و فوت شدند چرا که نیازهای دیگران را بر خود ترجیح دادند. ما غمی را که ایران به خاطر از دست‌دادن پزشکان، پرستاران و دیگر اعضای حرف پزشکی تجربه کرد، ارج می‌نهیم... . از متخصصان بهداشت و درمان به خاطر شهامت، ازخودگذشتگی و تعهدشان متشکرم و از مردم خواهشمندم برای نشان دادن همکاری و حمایت‌شان از کادر درمان به توصیه‌های بهداشتی عمل کنند.
 

مصطفی عبدالهی – «کیهان» 2 ساله بود و پدر و مادرش شیرین‌ترین روزهای دوران کودکی او را تجربه می‌کردند، اما نمی‌دانستند که کرونای لعنتی روزهای سختی را برای آن‌ها رقم خواهد زد؛ روزهایی که باید بغض کنند و حسرت در آغوش‌کشیدن فرزندشان را داشته باشند. حال کیهان خوب بود و کرونا نتوانست سلامت او را به خطر بیندازد اما «محیا» و «شهاب» هردو مبتلا شده بودند، آن هم نه از روی بی‌احتیاطی و سهل‌انگاری، بلکه حضورشان در بیمارستان ویژه بیماران کرونا و رسیدگی به بیماران، آن‌ها را در دام کرونا گرفتار کرد. «محیا کاوه» و «شهاب اسکندری‌نژاد» از جمله پزشکان کشورمان هستند که طی ماه‌های اخیر در صف مدافعان سلامت ایستادند؛ سختی این چندماه برای آن‌ها از آن جهت بیشتر بود که جزو زوج‌های پزشک هستند و مصائب و گرفتاری‌هایشان بیشتر بوده است. نگهدای از بچه، خرید منزل، پیگیری کارهای معمول و هزار و یک نیاز دیگر یک زندگی مشترک دشوارتر است برای زوج‌های پزشکی که خودشان هم کرونایی شده باشند.
حضور اختیاری در بیمارستان کرونایی‌ها
این‌که نام مادر کیهان را اول آوردم نه فقط از باب احترام و رعایت این‌که «خانم‌ها مقدم اند»، بلکه به این دلیل که یک متخصص اعصاب و روان است و حضورش در بیمارستان کرونایی‌ها هیچ الزامی نداشته، اما حس انسان‌دوستانه‌اش برای کمک به این بیماران، او را به آن‌جا کشانده است. او درباره چرایی این تصمیم می‌گوید : «روزهای اول آمدن کرونا شرایط خیلی سخت بود و ترس بیماران زیاد. وقتی به یک بیمار می‌گفتند که مبتلا شده‌ای، احساس می‌کرد کرونا معادل مرگ است و روحیه‌اش را از دست می‌داد؛ بعضی‌ها غش می‌کردند و دچار حمله عصبی می‌شدند، حتی یکی از بیماران به‌ دلیل ترس از کرونا قرص خورده بود که خودکشی کند. این صحنه ها را که می‌دیدم بیشتر مطمئن می‌شدم که بسیاری از مبتلایان به کرونا، به روان‌درمانی احتیاج دارند».
روایت روزهای سخت یک مادر
برایم از روزهای سختی می‌گوید که او و همسرش که پزشک متخصص داخلی است، هر دو به کرونا مبتلا شده بودند: «خانواده‌هایمان در گرگان نیستند و ما هم برای کیهان پرستار خانگی داشتیم اما در آن روزهای سخت، امکان رفت‌وآمد پرستار هم وجود نداشت. هر دو مبتلا بودیم و باید در همان شرایط از بچه هم مراقب می‌کردیم. همیشه ماسک روی صورت‌مان بود، فاصله چندمتری با بچه را رعایت می‌کردیم و فقط گاهی که نیاز بود، نزدیکش می شدیم؛ خیلی سخت بود که نمی‌توانستیم در آغوشش بگیریم و بغض می‌کردیم... ». از او می‌خواهم برایم از
فداکاری‌های همسرش در این مدت هم بگوید: «با وجود مبتلا شدن به کرونا، فقط 3 روز در خانه استراحت کرد و اوضاع ریه‌اش که بهتر شد دوباره به بیمارستان رفت، می‌گفت تعداد بیماران خیلی زیاد شده و اگر من برای ویزیت نروم، فشار کار روی همکارانم بیشتر می‌شود، این ازخودگذشتگی شهاب برایم زیبا بود».
همسرم عاشقانه پای کار آمد
دکتر «اسکندری نژاد» هم قدردان تلاش‌های همکارانش و به ویژه همسرش است: «واقعا نمی‌دانم چطور باید از لطف و زحمات همسرم تشکر کنم، برای حضور محیا در بیمارستان هیچ اجباری نبود اما عاشقانه پای کارش ایستاد. حتی خودِ من گاهی با رفتنش به بیمارستان مخالفت می‌کردم اما او تردیدی نداشت که باید از نظر روحی به بیماران مبتلا به  کرونا کمک کند».
نگهداری نوبتی از کودک 2 ساله
او گوشه‌ای از خاطرات ماه‌های گذشته را هم مرور می کند: «همه کادر درمان روزهای سختی را پشت سر گذاشتند و هنوز هم این سختی ادامه دارد؛ اما زوج‌های پزشک شرایط سخت‌تری داشتند. مثلا خود ما باید برای نگهداری از کیهان هم برنامه‌ریزی می کردیم، این کار را نوبتی کرده بودیم تا هر دو بتوانیم بیماران‌مان را ویزیت کنیم، در کنار نگهداری از بچه، بقیه کارهای زندگی مشترک هم بود و در این مدت به‌سختی از پس انجام آن‌ها برآمدیم».
روحیه‌ای که از بهبود بیماران می‌گرفتیم
آن‌چه برای این زوج پزشک و همه کادر درمان، دلگرم کننده بوده و هست، بهبود بیماران کرونایی است؛ چیزی که دکتر اسکندری‌نژاد درباره آن می‌گوید : «خوب‌شدن بیماران به ما روحیه می‌داد، وقتی یک بیمار که زیر دستگاه تنفسی بود، بهبود پیدا می‌کرد، حال ما خوب می‌شد و خستگی‌هایمان را فراموش می‌کردیم».
عذابی که می‌کشند ...
کادر درمان در کنار همه مشکلات و گرفتاری‌های همیشگی، این روزها از چیزی عذاب می‌کشند که بیشتر برایشان دردآور است. پدر کیهان می‌گوید: «وقتی در کوچه و خیابان، جوان‌هایی را می‌بینیم که نسبت به کرونا بی‌تفاوت‌اند، بیشتر از غصه‌خوردن برای خود آن‌ها، غصه پدرها و مادرهای آن‌ها را می خوریم که خطر ابتلایشان بیشتر و مقاومت بدن‌شان در برابر کرونا کمتر است. خیلی از بیماران ما پدرها و مادرهایی هستند که چندماه اخیر را در خانه ماندند و از کرونا در امان بودند اما یک دید و بازدید بدون رعایت الزامات بهداشتی، آن‌ها را مبتلا کرده است». این همان هشداری است که هنوز هم در جامعه جدی گرفته نمی‌شود ... .