سارا پوراحمدی - در همۀ متون دینی ایران قدیم، به امر ازدواج توجه و سفارش شده است. از قول «اهوره‌مزدا» در کتاب «وندیداد» آمده است:«مردی که زن دارد بر آن که ازدواج نکرده است، مردی که خانواده‌ای دارد برآن که بی‌خانمان است و مردی که فرزند دارد بر آن که بی‌فرزند است، برتری دارد.» توصیه شده است که مرد و زن، به محض رسیدن به سن ازدواج، همسری برای خود برگزینند. در این بین، قوانینی هم درباره ازدواج، در ایران باستان وجود داشت؛ مانند آن که هیچ پدری حق نداشت دختر خود را مجبور به ازدواج با مردی کند. معین کردن مهریه نیز امری رایج بود و به آن «گُهریگ» می‌گفتند. طبق رسوم کهن جهیزیه‌ای نیز به عروس می‌دادند که مقدار و چگونگی آن، به رضایت دو طرف بستگی داشت. به دلیل آن که طبق رسوم، هنگامی که دختر به خانه همسر خود می‌رفت، دیگر از پدر ارثی نمی‌برد، سعی بر آن بود که جهیزیۀ کاملی همراه او کنند. پیمان ازدواج بسیار مقدس بود و هر دو طرف باید در حفظ آن می‌کوشیدند. شکستن این پیمان آسان نبود و مرد تنها در مواردی خاص می‌توانست همسر خود را طلاق دهد. در این موارد، طلاق باید با شرایطی ویژه صورت می‌گرفت و رضایت بانوی خانه، از هر لحاظ جلب می‌شد و حتی اگر مقدور بود، شرایط ازدواج مجدد او را نیز، فراهم می‌کردند.
 

جواد نوائیان رودسری – جذابیت سه‌گانه «پدرخوانده»، به کارگردانی «فرانسیس فورد کاپولا» آن‌قدر هست که در خاطر هر بیننده‌ای بماند؛ گزارشی عریان از جولان گانگسترها در تار و پود جامعه آمریکا. نخستین فیلم از این سه‌گانه، با هنرنمایی «مارلون براندو»، در سال 1972(1351 هـ.ش) درخششی فوق‌العاده داشت و ذهن جهانیان را به سوی پدیده‌ای به نام مافیا جلب کرد. هر چند پیش از آن هم آثاری با چنین محتوایی ساخته شده‌بود، اما «پدرخوانده» تأثیرگذارترین اثر در نوع خود محسوب می‌شد و هنوز هم می‌شود. در فیلم دیدنی کاپولا که حول یک داستان خیالی می‌گردد و در عرصه واقعیت، نمی‌توان ردی از شخصیت‌های آن یافت، تنها به تقابل گروه‌های مافیایی با یکدیگر و ارتباط آن ها با لایه‌های زیرین حکومت آمریکا بسنده شده ‌است؛ رازی که احتمالاً به عمد، در این سه‌گانه جذاب مورد غفلت واقع شد، ماهیت ارتباطی است که مافیا با دولت آمریکا، به ویژه در دوران جنگ جهانی دوم دارد؛ رازی که باید آن را در چهره مردی با قد و قامت مارلون براندو، اما با نام واقعی «چارلی لوچیانو» کشف کرد.
تولد چارلی خوش شانس
واژه «مافیا»، در جزیره سیسیل ایتالیا زاده شد؛ قرن‌ها قبل از آن‌که تشکیلاتی با این نام در عرصه جرایم سازمان‌یافته معروف شود. رؤسای مافیا در سیسیل که تشکیلات آن ها به «نوزا کاسترا» موسوم بود، پس از مهاجرت به آمریکا، شبکه‌ای گسترده از خلافکاران ایجاد کردند و در شهرهای بزرگی مانند نیویورک و شیکاگو به فعالیت‌های تبهکارانه، در همه زمینه‌ها، مشغول شدند. سران مافیا، از پنج خانواده بزرگ سیسیلی بودند که برای خودشان آداب و رسوم خاصی داشتند. اوایل قرن بیستم، «سالواتوره مارانزانو» یکی از سران مافیا، توانست با توسعه تشکیلات، نقش مهمی در گسترش جرایم سازمان یافته ایفا کند؛ اما قتل او به دست رقبا در 10 سپتامبر 1931(18 شهریور 1310)، باعث شد که ریاست مافیا در آمریکا به دست مردی بیفتد که باید او را همتای مارلون براندو در فیلم پدرخوانده بدانیم؛ «چارلی لوچیانو» مشهور به «چارلی خوش‌شانس».
گانگستری رودست ال‌کاپون!
لوچیانو با نام کامل «سالواتوره لوچانا» در سال 1897م (1276 هـ.ش)، همزمان با نخستین سال سلطنت مظفرالدین‌شاه، در پالرمو به دنیا آمد؛ شهری که به عنوان مرکز مافیا در سیسیل شناخته می‌شود. هشت ساله بود که با خانواده‌اش به آمریکا کوچید و از 12 سالگی وارد تشکیلات مافیا شد. لوچیانو در 18 سالگی به دلیل دست داشتن در قاچاق گسترده مواد مخدر، مدتی را در بازداشت گذراند، اما چون ردی از خود به جا نگذاشته بود، از زیر تیغ عدالت گریخت. با سابقه‌ای که داشت، توانست به باند تبهکار «توریو» بپیوندد و با افرادی مانند «ال‌کاپون» ارتباط برقرار کند. همراهی با غول‌های گانگستر آمریکا که بیشترشان تباری ایتالیایی و به ویژه سیسیلی داشتند، خیلی زود از لوچیانو، یک پدرخوانده واقعی ساخت. او در سال 1931(1310 هـ.ش)، پس از قتل سالواتوره مارانزانو، در حالی که تنها 34 سال داشت، رئیس بی‌رقیب مافیا شد و توانست اختیار پنج خانواده بزرگ را به دست بگیرد. مراکز قمار و فحشای لوچیانو، تقریباً در تمام شهرهای بزرگ آمریکا فعال بود و او از دیگر مراکز فساد نیز، باج می‌گرفت. لوچیانو در معاملات گسترده مواد مخدر و مشروبات الکلی نقش و سهم عمده داشت ،اما با همه احتیاطی که به خرج می‌داد در سال 1936(1315 هـ.ش) بازداشت شد و دادستان توانست با بدبختی بسیار، یک حکم حبس طویل‌المدت برای او بگیرد.
دو گانه لوچیانو - روزولت
سه سال بعد از زندانی شدن لوچیانو و در حالی که او از زندان به اداره تشکیلات مافیا در آمریکا و ایتالیا مشغول بود، در 1939 (1318 هـ.ش) نایره جنگ جهانی دوم زبانه کشید. در ابتدا همه چیز به نفع هیتلر بود، اما وقتی جاه‌طلبی و زیاده‌خواهی او، ارتش آلمان را به مسلخ شوروی کشاند، همه چیز تغییر کرد. متفقین در فرانسه نیرو پیاده کردند و پس از مقهور شدن سربازان آلمانی در شمال آفریقا، ناوگان آمریکا به دنبال راهی برای پیاده کردن نیرو در جنوب ایتالیا می‌گشت. این‌جا بود که روزولت و دولتمردان آمریکایی به یاد لوچیانو و قدرت او در این منطقه افتادند. نماینده رئیس‌جمهور آمریکا در زندان با رئیس مافیا دیدار کرد؛ قرار شد در عوض آزادی لوچیانو و بازگشتن وی به ایتالیا، توانایی سازمان مافیا در سیسیل، در اختیار آمریکایی‌ها قرار گیرد. با پیشنهاد لوچیانو، حرف «L» که ابتدای نام او بود، روی بدنه ناوها و کشتی‌های آمریکایی حک شد تا هنگام ورود به سیسیل از حمایت تشکیلات برخوردار باشند. نیروهای آمریکایی در ژوئیه 1943(تیر 1322)، با کمک اعضای مافیا در سیسیل، این جزیره را گرفتند و توانستند پلی به سوی ایتالیا باز کنند. لوچیانو پس از این پیروزی آزاد شد و به سیسیل بازگشت. او تا سال 1962 (1341 هـ.ش) که بر اثر سکته قلبی در ناپل ایتالیا درگذشت، همچنان نفوذ خود را بر مافیای آمریکا و ایتالیا حفظ کرد. مجله تایم به وی لقب «سلطان جنایت‌های مدرن» را داد و او در ردیف 20 نفر از تأثیرگذارترین مردان قرن بیستم این مجله قرار گرفت.
 

همیشه افرادی بوده‌اند که بخواهند با دست کاری در عیار سکه یا جعل اسناد مالی، کلاهبرداری کنند. این مسئله در کشور ما، به ویژه بعد از چاپ اسکناس توسط بانک شاهی، وابسته با انگلیس، در دوره ناصرالدین‌شاه رواج یافت، اما نخستین‌ جایی که یک نمونه جعلی از این اسکناس‌ها در آن پیدا شد، مشهد بود. میرزاآقاخان که بعدها لقب اسکناسی گرفت، با مهارت بسیار و ابزارهایی که از آن اطلاع دقیقی نداریم، دست به جعل اسکناس‌ زد. اما یک اشتباه گرامری باعث شد که گیر بیفتد و کارش نگیرد! او در نوشتار پایین اسکناس، به جای عبارت «PAYBLE     AT    MESHED    ONLY»؛ به معنای «قابل پرداخت در مشهد فقط»، نوشته بود: «PAYBLE    ONLY     AT     MESHED»؛ یعنی «قابل پرداخت فقط در مشهد»! همین اشتباه گرامری باعث شد که در سال 1292 هـ.ش، میرزاآقاخان به دام بیفتد و ناکام بماند!

پنج شنبه، 10 ربیع‌الاول 1306 * - امروز باید برویم سرخ حصار. قرار است از قشون سان ببینیم. به باغ‌وحش خودمان هم می‌رویم ... رفتیم باغ‌وحش. دندان‌ساز را خواسته‌بودیم، آمد. همان روی سکوی باغ‌وحش نشستیم، دندان‌ساز دندان ما را پُر کرد، اما آن که با نقره پُر کرده بود، شب در سرخ‌حصار نقره‌اش افتاد؛ پدر سوخته کارش را بلد نیست[!]*24 آبان 1267
 

16 مه 1916، یعنی دقیقاً 104 سال قبل، در نیمه نخست جنگ جهانی اول، دو دولت استعماری فرانسه و انگلیس بر سر تقسیم خاک امپراتوری عثمانی به توافق رسیدند. این در حالی بود که هنوز امپراتوری عثمانی به ظاهر از هم نپاشیده بود و در جبهه متحدین، در کنار آلمان و اتریش، به ایفای نقش می‌پرداخت. انگلیسی‌ها از مدت‌ها قبل می‌دانستند که تقلای عثمانی‌ها برای بقا، راه به جایی نمی‌برد. جاسوسان زبردستی مانند «لورنس»، از مدت‌ها قبل در مناطق جنوبی قلمرو عثمانی مشغول تحریک قبایل صحرانشین عرب برای طغیان علیه حکومت مرکزی بودند. مصر عملاً از 1882 توسط انگلیسی‌ها اشغال شده‌بود و امپراتوری عثمانی نقشی در اداره آن نداشت. به این ترتیب، آن‌چه برای تقسیم باقی می‌ماند، اولاً شبه جزیره عربستان و ثانیاً منطقه عراق و ناحیه شامات و فلسطین بود. بریتانیا از مدت‌ها قبل ضمن اتحاد با شریف مکه، او را برای سلطه بر تمام شبه جزیره، البته به نیابت از خودش، نامزد کرده بود و شریف، کاملاً تحت حمایت پادگان‌های انگلیسی در مصر قرار داشت. به این ترتیب، فرانسه باید بر سر تسلط بر شام و عراق با انگلیس چانه می‌زد. اولین جلسه میان دو دولت استعمارگر، در نوامبر سال 1915 برگزار شد؛ هنگامی که تنها چند ماه از شروع جنگ جهانی گذشته بود. در نهایت، مارک سایکس نماینده انگلیس و ژرژ پیکو، نماینده فرانسه، به توافقی دست یافتند که بر اساس آن، سوریه و لبنان سهم فرانسه و عراق، اردن و فلسطین، به بریتانیا واگذار می‌شد. توافق نامه سایکس – پیکو، مقدمه‌ای برای فروپاشی امپراتوری عثمانی و تقسیم سرزمین‌های آن بود. کمتر از یک سال بعد، در نوامبر سال 1917، آرتور بالفور، وزیر خارجه وقت انگلیس، با تکیه بر همین توافق نامه، بیانیه معروف خود را در باره حمایت از صهیونیست‌ها برای ایجاد یک رژیم جعلی در فلسطین اعلام کرد و این، آغاز مصیبتی بزرگ برای جهان اسلام بود.