تحلیل روز
تعداد بازدید : 130
آمریکا و جوان گرایی؟ اصلا و ابدا!
نویسنده : محمد مهدی عباسی پژوهشگر حوزه آمریکای شمالی
همواره یکی از عجیب ترین نکاتی که در انتخابات ایالات متحده توجه مرا به خود جلب کرده ، سن بالای نامزدهای شرکت کننده در این رقابت ها بوده است. موضوعی که مهم ترین و تازه ترین نمونه آن، انتخابات درون حزبی دموکرات ها در آمریکاست. انتخاباتی که هرچند این روزها به دلیل شیوع ویروس کرونا به تعویق افتاده است اما در ماه های گذشته جنجال های فراوانی را در جامعه آمریکا به پا کرده بود. تا جایی که حالا فقط دو نامزد در جریان رقابت ها باقی مانده اند و برای کسب عنوان نامزد نهایی حزب مبارزه می کنند. آن دو نامزد سناتور برنی سندرز 78 ساله و جو بایدن 77 ساله هستند. بله، تعجب نکنید! دو نامزد نهایی این روزهای حزب دموکرات در آمریکا 77 و 78 ساله هستند. حتی بسیاری دیگر از نامزد ها که در جریان رقابت ها انصراف داده و کناره گیری کردند نیز افراد مسنی هستند. سناتور الیزابت وارن 70 ساله یا حتی میلیاردر بزرگ، مایکل بلومبرگ 78 ساله. آن طرف ماجرا یعنی رقابت های درون حزبی جمهوری خواهان نیز هرچند که تنور رقابت هایش به دلیل وجود دونالد ترامپ داغ نیست اما مُسن بودن نامزد هایش دست کمی از حزب دموکرات ندارد. جایی که رقابت میان ترامپ 73 ساله با بیل وِلد 74 ساله است. البته این تنها تجربه رقابت ترامپ با کهن سالانی چون خودش نیست و او به رقبای این چنینی عادت دارد؛ چرا که در انتخابات ریاست جمهوری سال 2016 میلادی نیز دونالد ترامپ با هیلاری کلینتون که در آن زمان 68 سال داشت، به رقابت پرداخته بود. رونالد ریگان، چهلمین رئیس جمهور تاریخ آمریکا زمانی که می خواست سُکان کاخ سفید را در دست گیرد؛ 70 سال داشت. بوش پدر که تنها یک دوره هدایت کاخ سفید را بر عهده داشت ،در زمان آغاز ریاست جمهوری اش 65 سال داشت و ده ها نمونه دیگر از پیرمردها و سالخوردگانی که روزی به کاخ سفید پا گذاشتند یا این که در تلاش بودند تا به این رویا دست یابند. مواردی که بیش از هرچیز بیانگر این حقیقت است که حکومت ایالات متحده یک حکومت پیرسالارانه است و جوان ها در چنین حکومتی، جای زیادی ندارند. نخبگان و اهل فکر از این الگو به Gerontocracy یا همان پیرسالاری یاد میکنند. الگویی که مدت هاست در ایالات متحده در حال پیاده شدن است و به نظر می آید در سال های اخیر به شکل جدایی ناپذیری با این کشور ممزوج شده ولی جالب آن جاست که روزگاری پیر سالاری به عنوان یک بحران و مشکل اساسی؛ یکی از اصلی ترین کانون هایی بود که آمریکا به وسیله آن اتحاد جماهیر شوروی را هدف حمله قرار می داد چرا که رهبران اصلی شوروی بسیار سالخورده بودند و آمارها نشان می داد در سال های آخر اتحاد جماهیر شوروی، متوسط سن اعضای کمیته مرکزی حزب کمونیست این کشور 71 سال بود. مسئله ای که در آن زمان بسیار مورد هجمه آمریکایی ها بود و بسیاری یکی از علل سقوط شوروی بزرگ را همین موضوع می دانستند.
اما حالا آمریکا خود به شوروی دومی تبدیل شده است! شاید هم بدتر از آن. چرا که جوان ها نه در اصلی ترین مناصب ایالات متحده چون ریاست جمهوری، بلکه در پست های پایین تر همچون نمایندگی کنگره و مجالس ایالتی نیز نقش اندکی دارند. دو فرد بسیار مهم کنگره آمریکا یعنی نانسی پلوسی رئیس مجلس نمایندگان آمریکا و میچ مک کانل رئیس اکثریت جمهوری خواهان مجلس سنای ایالات متحده به ترتیب 80 و 78 سال دارند. همچنین آمارها نشان می دهد متوسط سن اعضای کنونی مجلس نمایندگان 58 و متوسط سن اعضای کنونی مجلس سنا 63 سال است. آماری که کنگره کنونی را تبدیل به یکی از پیرترین کنگره های تاریخ آمریکا کرده است.در پایان؛ شاید استفاده از افراد سالخورده و بهره وری از تجربیات آن ها در بعضی مناصب بتواند انگاره مثبتی در حکمرانی باشد اما رشد بی رویه سیاستمداران کهنسال و تصاحب همه پست ها و جایگاه ها توسط آن ها هرگز نمی تواند الگوی موفقی در اداره یک کشور باشد. خصوصاً در ایالات متحده که الیگارشی هوشمندانه و دیکتاتوری دوحزبی نیز به شکل ریشه داری وجود دارد و در کنار حاکمیت پیرسالارانه، این کشور روز به روز از انگاره گردش نخبگانی و جوان گرایی دورتر خواهد شد. این جاست که می گوییم: "آمریکا و جوان گرایی؟ اصلا و ابدا!"