خوانندگان محترم! شما می توانید پرسش های خود را در تمام زمینه های حقوقی، از طریق پیامک به شماره 2000999 ارسال کنید. لطفاً در ابتدای متن پیامک حتما کلمه «حقوقی» را قید فرمایید.
پرسش: پیش از ازدواج با شوهرم، کارمند بودم و او نیز، اجازه کار کردن بدون قید و شرط به من داد. حال که صاحب فرزند شدیم، او با من همراهی نمیکند و میگوید یا استعفا بده و در خانه بمان یا هزینه مهد کودک را خودت پرداخت کن. آیا او قانوناً میتواند چنین تقاضایی از من داشته باشد؟
پاسخ: قانون اساسی حق اشتغال را به طور مساوی و فارغ از جنسیت، نژاد، دین و مذهب برای تمامی افراد جامعه به رسمیت شناخته است. اصل بیست و هشتم قانون اساسی بیان میکند «هر کس حق دارد شغلی را که بدان مایل است و مخالف اسلام و مصالح عمومی و حقوق دیگران نیست برگزیند.» همچنین، «همه افراد ملت اعم از زن و مرد یکسان در حمایت قانون قرار دارند و از همه حقوق انسانی، سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی با رعایت موازین اسلام برخوردارند.» یا «حیثیت، جان، مال، حقوق، مسکن و شغل اشخاص از تعرض مصون است مگر در مواردی که قانون تجویز کند.» (اصول بیستم و بیست و دوم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران) بر اساس حکم ماده 1117 قانون مدنی، به عنوان یک استثنا، «شوهر می تواند زن خود را از حرفه یا صنعتی که منافی مصالح خانوادگی یا حیثیات خود یا زن باشد منع کند.» بنابراین همسر شما، در صورتی میتواند مانع از اشتغال شما شود که کار شما شرایط مذکور در ماده 1117 قانون مدنی را داشته باشد. از سوی دیگر، همانگونه که امروز اشتغال زن به حرفهای که با شئون و حیثیت خانواده در تعارض نباشد، امری پذیرفته و بلکه مطلوب است؛ مشارکت زنی که شاغل است در تأمین هزینههای خانواده نیز، عقلانی و معمول است. قانون مدنی، در ماده 225 قانون مدنی بیان میکند:«متعارف بودن امری در عرف و عادت به طوری که عقد بدون تصریح هم منصرف آن باشد به منزله ذکر در عقد است.» به عبارت دیگر، چنین اموری جزیی از شروط ضمن عقد شما محسوب میشود. چنین شروطی را شروط ضمنی عرفی مینامند و شروط ضمن عقد برای طرفین عقد لازمالرعایه است. خردمندی و پایبندی زن و شوهر به اخلاق نیک و رعایت انصاف در انتظاراتشان از یکدیگر، بسیار بیش از مواد قانونی به خوشبختی آن ها و دوام خانواده کمک میکند.