میرزا جهانگیرخان شیرازی، فرزند آقا رجبعلی، در سال 1292 هـ.ق، در شیراز متولد شد؛ پدرش را در کودکی از دست داد و تربیت او را عمه و مادربزرگش برعهده گرفتند. پس از پایان تحصیل مقدماتی در شیراز، در 19 سالگی، به تهران رفت و به تحصیل در دارالفنون پرداخت. او در همین ایام، با شیخ هادی نجم‌آبادی، ارتباط پیدا کرد و در زمره «مریدان مخصوص» وی قرار گرفت و سرانجام، به فرقه بابیه پیوست. با آغاز جریان مشروطه‌خواهی، میرزاجهانگیرخان که از علاقه‌مندان به اندیشه‌های میرزاآقاخان کرمانی، داماد میرزایحیی صبح ازل(رئیس وقت فرقه ازلیه) بود، آثار وی را تصحیح و بازنویسی کرد. میرزا جهانگیرخان به عضویت انجمن‌های متعددی که در پی اوج گرفتن جنبش مشروطه شکل گرفته بودند، درآمد و به تندروترین این انجمن‌ها، یعنی اجتماعیون عامیون که مرکزش در باکو بود، پیوست. فعالیت سیاسی او، بعد از تشکیل اولین دوره مجلس شورای ملی و  استقرار مشروطه، ادامه یافت و به همراه دیگر مشروطه‌خواهان تندرو، به عضویت کمیته ملی درآمد. کمیته ملی، 15 عضو داشت: میرزا نصرا... ملک‌المتکلمین؛ سید جمال‌الدین واعظ اصفهانی، سید محمد‌رضا شیرازی مساوات؛ ابراهیم‌ خان حکیم‌الملک، سید حسن تقی‌زاده، سید عبدالرحیم خلخالی، سید جلیل اردبیلی، حسینقلی‌خان نواب، ادیب‌السلطنه، جهانگیر خان شیرازی، میرزا علی‌اکبرخان دهخدا، میرزا داودخان، میرزا محمدعلی خان نصرت‌السلطان، ابوالحسن خان معاضدالسلطنه و  میرزا سلیمان‌خان.  اعضای کمیته هر نیمه شب در منزل حکیم‌الملک، در خیابان پستخانه، گردهم جمع می‌شدند و با طلوع آفتاب محل را ترک می‌کردند. هدف این تشکل، تهییج افکار عمومی به منظور مبارزه با محمدعلی‌شاه بود و سخنورانی چون سید جمال‌الدین واعظ و ملک‌المتکلمین، با سخنرانی‌های خود و میرزاجهانگیرخان، مساوات و دهخدا، با انتشار روزنامه و مقالات تند، به این هدف کمک می‌کردند و سیاستمداران عضو نیز، به شیوه خود، بر آشفتگی ‌اوضاع می‌افزودند. میرزا جهانگیرخان به همراه علی‌اکبر دهخدا و قاسم تبریزی، تصمیم به انتشار روزنامه‌ای گرفتند که سرمایه آن را  قاسم‌ تبریزی فراهم کرد و  آن را صوراسرافیل نامیدند. مدیریت روزنامه برعهده میرزاجهانگیرخان بود. نخستین شماره این روزنامه در هفدهم ربیع‌الثانی 1325 در تهران منتشر شد. مشی روزنامه، سیاسی، تاریخی و اخلاقی بود. بیشتر مقالات روزنامه صوراسرافیل، بدون نام نویسنده چاپ می‌شد و تنها ستون «چرندو پرند» بود که امضای «دخو»، نام مستعار علی اکبر دهخدا را داشت. میرزاجهانگیرخان که در ابتدا پیشنهاد همکاری امین السلطان، رئیس‌الوزرای طرفدار محمدعلی‌شاه را پذیرفته بود، مدتی بعد با همکاری حیدرخان عمواوغلی، طرح ترور وی را ریخت؛ نقشه ای که به مرحله اجرا گذاشته شد. عین‌السلطنه در روزنامه خاطرات خود، درباره میرزا جهانگیرخان می‌نویسد: «این میرزا جهانگیر شیرزای یکی از لامذهب‌هاست؛ تا حال دو دفعه روزنامه‌اش را توقیف[کرده‌اند]، سه مرتبه محاکمه شده[است]. این توقیف و محاکمه هم مثل چوب خوردن و تبعید کردن‌های سابق، باعث ترقی او شده؛ روزنامه او را از همه بهتر خریداری می‌کنند و می‌پسندند. یا از مذهب بد می‌نویسد و از علما، یا از شاه و  محترمین.» با به توپ بستن مجلس، میرزاجهانگیرخان نیز بازداشت شد. او را به باغشاه بردند و به همراه ملک‌المتکلمین و چند نفر دیگر، با طناب خفه کردند.

تصویری که امروز باهم در قاب تاریخ مرور می‌کنیم، تصویر دیداری است که در 9 آذرماه سال 1322 اتفاق افتاده است؛ سران متفقین، یعنی استالین، چرچیل و روزولت به تهران آمده بودند تا در یک کنفرانس، درباره سهم خود از پیروزی، پس از شکست قطعی آلمان نازی، مذاکره کنند. طبق گزارش حسین فردوست، دوست و ندیم شاه، نزدیکان به دربار، تلاش فراوانی کردند تا یکی از این سران، به دیدار محمدرضا پهلوی بیاید. این دیدار می‌توانست مهر تأییدی بر رسمیت حکومت او نزد بیگانگان باشد و این کار، در حالی که پهلوی‌ها، با بحران مشروعیت داخلی دست به گریبان بودند، می‌توانست در تثبیت قدرتشان مؤثر باشد. با این حال، نه چرچیل و نه روزولت، نپذیرفتند که شخصاً به دیدار شاه بروند و تنها چرچیل، به ملاقاتی کوتاه با او در حاشیه کنفرانس، بسنده کرد. اما استالین که برای نفت شمال ایران برنامه مفصلی داشت، با پیشنهاد مشاورانش، پذیرفت که به دیدار محمدرضا پهلوی برود. واسطه این دیدار، احمدعلی سپهر معروف به مورخ‌الدوله بود. قرار شد برنامه ملاقات شاه با استالین، در کاخ مرمر برگزار شود. با این حال، روس‌ها شرط کردند که برای این دیدار، باید نیروهای محافظ ایرانی برداشته و جایشان، نظامیان شوروی گذاشته شوند. شاه که به هر قیمت، در پی انجام این ملاقات بود، پذیرفت و به این ترتیب، جلسه دیدار برگزار شد. در این تصویر، به ترتیب از راست، ماکسیموف (سفیر شوروی در تهران)، مولوتوف(وزیرخارجه شوروی)، محمدرضا پهلوی، استالین و محمدساعد مراغه‌ای(وزیرخارجه ایران) دیده می‌شوند. اما سال‌ها بعد، گزارشی محرمانه منتشر شد که نشان می‌داد استالین، با توجه به وسواس امنیتی‌اش، همواره برای چنین ملاقات‌هایی، از بدل‌هایش استفاده می‌کرده است؛ به همین دلیل، برخی معتقدند آن کسی که در تصویر کنار محمدرضا پهلوی ایستاده و او را به گرفتن ژست وادار کرده است، نه استالین، بلکه بدل اوست!
 

جواد نوائیان رودسری – روژه گارودی، مورخ و فیلسوف فقید فرانسوی، در کتاب مشهور «تاریخ یک ارتداد» می‌نویسد: «قرار نیست مهندسی اموات راه بیندازیم؛ مرگ انسان‌های بی‌گناه، حتی اگر یک نفر باشد، جنایت علیه بشریت است.» در این نوشتار ما در پی نفی رنجی که بر انسان‌ها، صرف نظر از نژاد و مذهبشان می‌رود، نیستیم. نمی‌خواهیم به کریه‌ترین جنایت تاریخ بشریت که بیش از 60 میلیون کشته روی دست جهانیان گذاشت، ردای برائت بپوشانیم؛ اما به قول گاندی، «حتی اگر یک نفر هم باشی، حقیقت، حقیقت است و نمی‌توان انکارش کرد.» از سال 1948 و حتی قبل از آن، ادعای نسل‌کشی یهودیان توسط آلمان نازی، دستمایه بسیاری از جنایت‌ها و وحشی‌گری‌های رژیم صهیونیستی بوده‌است. صهیونیست‌ها، هنوز هم ول کن ماجرا نیستند؛ موزه می‌سازند، آدم به محاکمه می‌کشانند، فیلم تولید می‌کنند و روی مُخ مردم دنیا راه می‌روند تا بگویند که یهودیان، تنها قربانیان واقعی جنگ جهانی دوم بوده‌اند؛ یهودیانی که هیچ خط و ربطی با رژیم صهیونیستی ندارند و فلسطینی‌ها، قاتل آن ها نیستند؛ اما باید جور اروپایی‌هایی را بکشند که صهیونیست‌ها مدعی هستند، روزی روزگاری، علیه یهودیان نسل‌کشی به راه انداخته‌اند. بنابراین، بحث ما در این نوشتار، تنها نفی یک ادعا یا تأیید آن نیست؛ بلکه سپردن بهانه‌ای به محک آزمون است که دستمایه دست کم 70 سال چپاول، کشتار و بیرون راندن ملتی مظلوم از سرزمینش محسوب می‌شود.
درباره یک فیلم تأثیرگذار
استیون اسپیلبرگ، یکی از شناخته شده‌ترین نام‌ها در عالم سینماست؛ ممکن نیست کسی عاشق سینما باشد و «آرواره»، «نجات سرباز رایان»، «هوش مصنوعی»، «پارک ژوراسیک» و مجموعه «ایندیانا جونز» را ندیده باشد؛ اسپیلبرگ خالق تمام این آثار درخشان در دنیای هنر هفتم است. اما او در سال 1993، فیلمی ساخت که با حمایت سازمان‌های تبلیغاتی وابسته به لابی صهیونیست‌ها در آمریکا، شهرتی جهانی پیدا کرد؛ «فهرست شیندلر». فیلمی در ژانر تاریخی – جنگی که به ماجرای نسل‌کشی یهودیان در سرزمین‌های تحت اشغال آلمان نازی اختصاص دارد. سازندگان فیلم مدعی هستند که این اثر را بر اساس داستان واقعی زندگی اسکار شیندلر، یک صنعتگر آلمانی که گفته می‌شود طی جنگ جهانی دوم بیش از هزار یهودی لهستانی را از چنگ نازی‌ها نجات داده است، ساخته‌اند. بنیاد فیلم آمریکا، این فیلم را جزو 10 فیلم برتر ژانر خودش معرفی می‌کند. از حق نباید گذشت که «فهرست شیندلر»، بیننده را سر جایش میخکوب می‌کند، داستانی پیوسته و محکم دارد، نقش آفرینی بازیگران، به خصوص لیام نیسون(در نقش شیندلر) و بن کینگزلی(در نقش اشترن)، فوق‌العاده تأثیرگذار است و علاوه بر این، ساخته شدن اثر به صورت سیاه و سفید باعث می‌شود که مخاطب ارتباط بیشتری با داستان برقرار کند. این فیلم، جایزه اسکار بهترین فیلم و کارگردانی را به دست آورد و شهرتی جهانی پیدا کرد؛ اما آیا آن‌چه را که فیلم ساز به خورد مخاطب فهرست شیندلر می‌دهد، می‌توانیم باور کنیم؟
نقدی بر یک چالش 80 ساله
هولوکاست طی هشت دهه گذشته، به یکی از چالش‌برانگیزترین مباحث تاریخ عمومی تبدیل شده است. در اروپا، با وجود ادعای آزادی بیان و تلاش برای گرفتن ژست دموکراتیک، هولوکاست یکی از خطوط قرمز است و نقد و بررسی آن، با دادگاه، جریمه و زندان پاسخ داده می‌شود. دیوید ایروینگ، مورخ بریتانیایی و روژه گارودی، مورخ فرانسوی، دو نمونه برجسته از کسانی هستند که به دلیل انکار هولوکاست و نقد منطقی و مستند آن، تحت فشار قرار گرفتند و جریمه و زندانی شدند؛ بنابراین، هیچ‌کس در قاره سبز، نمی‌تواند فهرست شیندلر را به لحاظ محتوایی نقد کند، مگر آن‌که نظرمثبتش در این باره، مساعد باشد! مستنداتی که گارودی و ایروینگ در کتاب‌هایشان ارائه می‌کنند و برخی دیگر از مورخان و پژوهشگران بی‌طرف نیز بر آن ها صحه می‌گذارند، بر چند نکته کلیدی تأکید دارد:
اول: ماده 21 قانون تشکیل دادگاه نورنبرگ، دادگاهی که توسط متفقین راه افتاد و کارش محاکمه سران دولت‌های محور، یعنی شکست‌خوردگان جنگ جهانی دوم بود و در آن، موضوع هولوکاست به عنوان امری بدیهی معرفی شد و بعدها، صهیونیست‌ها با استناد به همین حکم، خود را در اعمال زور بر همه دنیا، صاحب حق معرفی کردند، می‌گوید: «دادگاه در پذیرش موارد و وقایعی که شهرت عمومی دارد، خود را نیازمند به مدارک و ادله محکمه‌پسند، نخواهد دانست[!]» موضوع هولوکاست در دادگاه نورنبرگ، صرفاً با شهادت شهودی که متفقین، یعنی برپاکنندگان دادگاه، آن ها را معرفی می‌کردند، پذیرفته شد. متهمان هیچ فرصت دفاعی نداشتند و نمی‌توانستند ادله و اسناد مد نظر خود را به دادگاه ارائه کنند؛ آن ها آمده بودند تا محکوم شوند.
دوم: این‌که یهودیان اروپایی در جریان جنگ جهانی دوم، به هر بهانه‌ای، مورد آزار و اذیت قرار گرفتند و به قتل رسیدند، موضوع قابل انکاری نیست؛ اما آن‌چه تردید را بر می‌انگیزاند، اولاً آمار ارائه شده و ثانیاً، تمرکز بر قتل‌عام یهودیان به نام نسل‌کشی است. آمار کشته شدگان جنگ جهانی دوم، هیچ‌گاه دقیقاً مشخص نشد، اما اطلاعات موجود، از 60 میلیون قربانی سخن می‌گوید که حدود 30 میلیون نفر آن ها، از اتباع اروپای شرقی و نژاد اسلاو بوده‌اند؛ مردمانی که آشکارا، ارتباطی به یهودیان ندارند. اگر بناست آمار شش میلیون نفر قربانی یهودی را بپذیریم و آن را نسل‌کشی بنامیم، پس کشتار اسلاوها را با چه اصطلاحی باید معرفی کنیم؟ درباره اصل آمار مقتولان یهودی نیز، تردیدهای بسیار جدی وجود دارد. هم ایروینگ و هم گارودی با ادله بسیار مستند، در صحت تعداد نفرات و گزارش‌های موجود در بقایای اردوگاه‌های آدم‌سوزی داخائو
 و ... تردید کرده‌اند. طبق گزارش گارودی، روی تابلوی معرفی اردوگاه داخائو برای گردشگران، تا سال 1965، عدد شش میلیون نفر قربانی یهودی ثبت شده بود، اما این ارقام به تدریج در سال‌های بعد کاهش یافت؛اوایل دهه ۱۹۷۰ به ۲ میلیون نفر و در اواخر این دهه به ۵۰۰ هزار نفر رسید. در دهه 1990، عملاً به گردشگران گفته می‌شد که اتاق‌های گاز داخائو هنوز تکمیل نشده و لذا کسی در این اتاق‌ها، به قتل نرسیده است؛ موضوعی که در فیلم فهرست شیندلر، با تصاویر تأثربرانگیز جمع کردن اسرای یهودی برهنه در داخل اتاق‌ها و نیز، پشت کامیون‌ها و گاز و دود دادن به آن ها برای قتل‌شان، به خورد مخاطب داده می‌شود و او را در درگیری احساسی شدیدی برای پذیرش این دروغ تاریخی قرار می‌دهد.
سوم: موضوع دیگری که دم خروس صهیونیست‌ها را در این ماجرا، آشکارتر می‌کند، گزارش‌هایی است که گارودی درباره ارتباطات یهودیان عضو آژانس یهود و صهیونیست‌های افراطی، با نازی‌ها ارائه کرده است. طبق مستندات گارودی در «تاریخ یک ارتداد»، صهیونیست‌های معروفی مانند شیمون پرز و اسحاق شامیر، رسماً با نازی‌ها مرتبط بودند و امور مربوط به اخراج یهودیان از اروپا و انتقال آن ها به اراضی اشغالی فلسطین را برعهده داشتند. بنابراین، به نظر می‌رسد یهودیان معترض به فاشیست‌ها، ابتدا باید صهیونیست‌هایی مانند شامیر را پای میز محاکمه بکشانند و بعد به سراغ افراد دیگر بروند.
چهارم: شاید تکرار این مسئله ضروری باشد که اصولاً واقعه هولوکاست، در صورت پذیرش، هیچ ارتباطی به خاورمیانه و مسلمانان ندارد. صهیونیست‌ها بسیار کوشیده‌اند که اتهاماتی را در این زمینه به تعدادی از مسلمانان سرشناس وارد کنند، اما این اتهامات، اولاً قابل اثبات نیست و برگرفته از یک نمایش تبلیغاتی گسترده است و ثانیاً، حتی در صورت اثبات، نمی‌تواند مُثبِت به حق بودن جنایات پرشمار صهیونیست‌ها در سرزمین‌های اشغالی فلسطین و اعمال خوی اشغالگری آن ها در اراضی کسانی باشد که اصولاً ربطی به ماجرا نداشته‌اند. اگر قرار است صهیونیست‌ها که ظاهراً خود را نماینده یهودیان می‌دانند، برای اثبات جنایت و محاکمه جنایتکاران و مطالبه غرامت، کسی را خِفْت کنند، هیچ کس لایق‌تر از اروپایی ها پیدا نمی‌شود!
به طور خلاصه می‌توان گفت که فهرست شیندلر، فیلمی با داستان مشکوک و قابل تردید تاریخی است که می‌خواهد اتفاقاتی وهم‌آلود را در ذهن مخاطب خود، نهادینه کند. تردیدی نیست که عوامل سازنده و از جمله کارگردان فیلم، اسپیلبرگ که یک یهودی است، روی تاریخ‌ندانی مردم دنیا، حساب کلانی باز کرده‌اند.
 

جوانان هیتلری در جریان یک کنگره که در سال ۱۹۴۲ در شهر وین برگزار شد، به تاسیس نهادی موسوم به «اتحادیه جوانان اروپایی» اقدام کردند؛ اما رؤیای «اروپای نوین» آن‌ها در حد یک خواب و خیال و پندار خام باقی ماند. به گزارش تاریخ ایرانی، در سالن بزرگ ساختمانی واقع در «رینگ اشتراسه» که زمانی محل پارلمان اتریش در شهر وین به شمار می‌رفت، شور و حال غریبی حاکم بود. حدود ۳۰۰ جوان کم سن و سال و همین‌طور بزرگ سالان جوان، از ۱۸ کشور اروپایی، به پلاکارد بزرگی که بر به اصطلاح پیشانی سالن قرار داشت، چشم دوخته بودند. روی این تابلو، تصویر اساطیری آن گاو نر و اروپای ربوده شده نقش بسته بود. [اروپا در اساطیر یونانی دختر پادشاه سیدون بود که توسط زئوس که خود را به صورت یک گاو نر در آورده بود، ربوده شد و بعد‌ها نام وی یعنی اروپا را، بر قاره سبز گذاشتند]. در همین حال «بالدور فون شیراخ» ۳۵ ساله و فرمانده سابق جوانان هیتلری که در آن روز‌ها، از سوی دولت نازی آلمان به فرمانداری وین منصوب شده بود، روی سِن آمد و پس از خوشامدگویی به حاضران گفت: «اولین کنگره اروپای جوان را افتتاح می‌کنم.» پس از وی، «آلدو ویدوسونی»، فرمانده ۲۸ ساله جوانان فاشیست ایتالیا، پشت تریبون قرار گرفت و سلام‌های گرم بنیتو موسولینی را به حاضران ابلاغ کرد. افزون بر آلمان و ایتالیا، نمایندگان و فرستادگان ۱۲ کشور دیگر اروپایی، در قالب هیئت‌های چند نفره، در مراسم افتتاحیه حضور داشتند. از جمله این کشور‌ها می‌توان از بلغارستان، دانمارک، کرواسی، هلند، نروژ، رومانی، اسلواکی، اسپانیا و مجارستان یاد کرد. بعد از برگزاری برنامه‌های متعدد که با تشویق شدید حضار همراه بود، شیراخ از مهمانان خارجی برای حضور در کاخ مشهور «شون برون» وین دعوت کرد. در آن جا و در سالن جشن کاخ، حاضران شاهد اجرای برنامه از سوی اپرای دولتی وین بودند و در سالن موسیقی، به اجرای اثر معروف «عروسی فیگارو»، ساخته موتسارت گوش سپردند. اما آن برنامه فرهنگی که با پرچم تزیینی ملت‌های اروپا در وین و طی تجمعی ۱۰۰ هزار نفری، در هِلدِن پلاتز این شهر، در تاریخ ۱۹ سپتامبر ۱۹۴۲ برگزار شد؛ با واقعیات موجود هیچ سنخیتی نداشت و اقدامی کاملاً فریبنده به شمار می‌رفت. کنگره جوانان در حاشیه ویرانه‌ها و تباهی‌ها برگزار شد؛ زیرا در‌‌ همان حال که جوانان هیتلری در وین جشن گرفته بودند، سربازان آلمانی دو هزار کیلومتر دور‌تر، یعنی در شرق اروپا و داخل شهر استالینگراد، در حال نبرد بودند. دو ماه بعد بود که این شهر، از سوی ارتش سرخ شوروی به محاصره درآمد و در آغاز فوریه ۱۹۴۳ بود که نیروهای آلمانی در استالینگراد شکست خوردند. این‌که سازمان‌ها و اتحادیه‌هایی مانند اتحادیه جوانان هیتلری، همواره اقلیتی کوچک را نمایندگی می‌کردند،واقعیتی بود که خیلی زود آشکار شد.