روزنامه خراسان | شماره :20172

تعداد بازدید : 56

کاپا؛ مرگ را تمسخر می‌کرد

در این عکس نوعی از اجبار به امید دیده می‌شود، به زندگی

نویسنده : مهدی یزدانی خرم

دست‌ انداختن جنگ و در عین ‌حال تصویر و تثبیت رفتارش چیزی بود که رابرت کاپا در قاب‌هایش به جا گذاشت. این عکس را سال ۱۹۴۴ برداشت، احتمالا در تکه‌ای از فرانسه‌ آزاد شده. نشاندن کودک بر تانک و آویزان ‌بودن یک کلاه مردانه از بدنه‌اش این ماشین جنگی را از وضعیت و هویت شناخته‌ شده‌ تاریخی‌اش تهی کرده‌ است.

لوله‌ کوتاه این تانک که به زره‌پوش‌های بریتانیایی می‌ماند و بی‌خیالی کودکِ دست در دماغ است که از این سازه‌ فلزیِ رسوخ ‌‌ناپذیر که به شدت نرینه و مذکر است، تصویری رام و اخته ساخته. کاپا در این عکس با تکیه بر حضور فاتحانه‌ کودک و پس‌ زمینه‌ای پر شور به روایتی طنزآلود دست می‌یابد که تاریخ یک تانک را موقتا تحریف می‌کند. جنگ برای کاپا که بعد مرگ زنی که دوست‌اش داشت، امری‌ است مضحک و البته پوک. همان‌‌جور که بالزاک اشاره می‌کند؛ هنرمند در نهایت ملال دست به خلق می‌زند و از آن گریزی نیست.

کودکِ دست در بینی نمی‌تواند بدن تانک را کاملا تسخیر کند و تانک نیز با وجود معنایی که از کف‌ داده به این وضعیت موقتی آگاه است. سر تانک در اختیار کودک است و لوله‌اش بی‌قدرت به نظر می‌آید اما این گسست موقتی‌ است.

در عکس، نوعی از اجبار به امید دیده می‌شود، به زندگی. کاپا صراحتا اعلام می‌کند که با پایان کارناوال همه چیز به شکل واقعی و رنج‌آورش باز خواهد گشت... می‌گویند وقتی او در سال ۱۹۵۴ در ویتنام و هنگام عکاسی روی مین رفت و یک پایش چند تکه شد کمی زنده بود و در اوج درد تا مرگ دوربین‌اش را در دست می‌فشرد... .

منبع: صفحه اینستاگرام نویسنده

ارسال دیدگاه

ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.

تعداد بازدید : 41

آیا رادیو زنده می ماند؟

نویسنده : سارا شمسایی نیا| برنامه ساز رادیو

این یک پرسش مهم برای خانواده رادیویی ها و البته شنوندگان آن است. برخی با توجه به توسعه فناوری های ارتباطی و به ویژه شبکه های اجتماعی، رادیو را رسانه ای رو به زوال می دانند. در این جا ذکر دو نکته مهم، صورت بندی مسئله را شفاف می کند:

ویژگی های منحصر به فرد رسانه رادیو

تعامل و همگرایی رادیو با رسانه های جدید

رادیو زنده می ماند و خود را با رسانه های نوین، همگرا می سازد چرا که رادیو به گفته مارشال مک لوهان رسانه ای گرم است، یعنی بخشی از تفسیر داده و تصویر سازی را به مخاطب می سپارد به دلیل آن که تنها از طریق صدا، معنا را منتقل می کند و این مسئله ویژگی منحصر به فرد رادیوست. نکته دوم آن که رادیو رسانه ای منعطف است یعنی می تواند خود را با فعالیت های روزمره سازگار سازد. به عنوان مثال هنگام رانندگی یا انجام کاری دیگر، در شرایطی که بسیاری از رسانه ها این قابلیت را ندارند. همچنین باید ذکر کرد رادیو رسانه ای شخصی است، یعنی به تعداد شنوندگان، تصویر برساخت شده از پیام ارائه شده از سوی رادیو در ذهن مخاطبان نقش می بندد. بنابراین رادیو رسانه ای است که ویژگی های منحصر به فرد او، جایگاهش را در سبد مصرف رسانه ای مخاطب حفظ خواهد کرد. مسئله دیگر نوع مواجهه رسانه دیرین رادیو با رسانه های نوپایِ نوین است. در این جا باید از رویکرد نظری همگرایی رسانه ای بهره گرفت. در این نظریه بیان می شود که در سپهر رسانه های نوین، رسانه ها جایگزین یکدیگر نمی شوند بلکه با یکدیگر همگرا می شوند و همدیگر را تقویت می کنند. کاربرد رسانه های نوین در برنامه سازی رادیو را باید به دو بخش کلان تقسیم کرد: کاربرد در تولید و کاربرد در پخش. در تولید، رسانه های نوین می توانند در شناخت مسائل افکار عمومی برای برنامه سازی، تولید تعاملی و ترغیب به مشارکت مخاطبان از طریق رسانه های اجتماعی، ارتباط آنلاین با مدعوین، کارشناسان و همچنین دریافت بازخورد آنلاین از مخاطبان و اثرسنجی پسا پخش، کاربرد داشته باشند. از سوی دیگر رسانه های نوین می توانند در فرایند پخش برنامه های رادیویی و توزیع هوشمندانه آن ها برای مخاطب یا مخاطبان هدف، نقش موثری را ایفا کنند.برخی از این کاربرد ها عبارت اند از؛ تقویت و توسعه پایگاه آنلاین شبکه های رادیویی برای تعامل با مخاطبان، طراحی و توسعه رادیو نما، اپلیکیشن های تلفن همراه (که بهترین و پرکاربردترین آن ها اپلیکیشن ایران صداست) بهره گیری از ظرفیت شبکه های اجتماعی برای توزیع هدفمند پادکست برنامه های تولیدی، تولید و بارگذاری کتاب های صوتی و نمایش های رادیویی در فضای مجازی و...

بنابراین و بنا به نظر نگارنده به دلیل همگرایی رادیو با رسانه های نوین و همچنین ویژگی های منحصر به فرد آن، دوستداران رادیو می توانند آسوده باشند که معشوق شان تا همیشه پایدار است.

ارسال دیدگاه

ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.

روایت

تعداد بازدید : 13

کتابخانه ها زنده هستند

خیلی ها پول خرید کتاب ندارند اما عضو کتابخانه می شوند و حتی به کتابخانه کمک می کنند

نویسنده : مریم گریوانی

دوســتی، شمـــاره حساب می خواهـــد تا مبلغی بــه حسابم واریز کند و برای کتابخانه بر اساس نیاز مراجعان،کتاب بخرم. می گوید؛ دلش می خواسته است به یک جای فرهنگی کمک کند. به این نتیجه رسیده برای کتابخانه عمومی که سال ها خودش آن جا عضو بوده و از کتاب های اش استفاده کرده است، کتاب بخرد تا همه بتوانند از کتاب ها استفاده کنند. این کار فرهنگیِ سنجیدۀ او، خیلی خوشحالم می کند. این اقدامِ دوست مهربان و عضو فعال کتابخانه، باعث می شود تا افراد دیگری را که طی این سال ها به کتابخانه کمک کرده یا کارخاصی انجام داده اند، در ذهنم مرور کنم و یادشان کنم. قبل از همه، یاد آن سربازی می افتم که حدود 15 سال پیش، وقتی یک کتابدارِ تازه کار، کمی ترسو و محتاط بودم، یک بسته کوچکِ مستطیل شکل که روی آن را هم با روزنامه،کادو پیچی کرده بود، برای اهدا آورد.

گفت: «این کتابی است که من هر کتابخانه ای رفتم آن را نداشتند. تصمیم گرفتم یک سری کاملِ آن را بخرم و به کتابخانه اهدا کنم.» گفت:« بسته را بعد از این که من رفتم باز کنید.» ترسیدم. با خودم گفتم نکند ماده منفجره ای، چیزی داخلش باشد. بسته را با کمک بچه های کتابخانه، با احتیاط باز کردیم. ترقه و ماده منفجره ای در کار نبود. محتوای بسته، یک دوره سه جلدی شاهنامه فردوسی به نثر بود. نمی دانم چرا اصرار داشت بعد از رفتن اش باز کنیم.

حالا هر وقت آن کتاب ها با جلد کالینگور سبز و قهوه ای را توی قفسه ادبیات می بینم، یاد آن سرباز می افتم که احتمالا الان برای خودش فرزندانی دارد و قفسه کتابی که پر است از داستان های شاهنامه و هر شب یک قصه از آن را برای بچه هایش می خواند و هر وقت هم می خواهد به کسی کتابی هدیه بدهد می گوید بعد از رفتنِ من باز کنید.

یاد خانم محمدی می افتم که چند سال پیش، حق عضویت تعدادی از بچه های بی بضاعت را داده بود و ما آن ها را رایگان عضو می کردیم.

از عضوی که اشتراک یک ساله، روزنامه محلی«اتفاقیه»را برای کتابخانه خریده و از آقای حصاری که کتاب های پاره پوره را می برد توی خانه اش صحافی می کند و برمی گرداند، یاد می کنم.آن روز را هم به خاطر می آورم که مونا برای کادوی تولد دوست اش، او را عضو کتابخانه کرد. به من سپرد تا کارت عضویت را همان روز تولدش صادر کنم. من هم یک جلد از کتاب «استاد عشق»که درباره زندگی پروفسور حسابی است و اداره فرهنگ و ارشاد، تعداد زیادی از آن کتاب را برای اهدا به اعضای فعال داده بود، کادو کردم و همراه با یک گل رز که از حیاط چیده بودم. تقدیم اش کردم. دوست مونا هنوز هم آن هدیه تولد را بهترین هدیه تولدی می داند که تابه حال دریافت کرده است.

وبلاگ نویسنده

ارسال دیدگاه

ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.

یادداشت

تعداد بازدید : 63

حاصل تشابه، ملال و دلزدگی است

یادداشت یک جامعه‌شناس درباره تبلیغات کلینیک‌های زیبایی که می‌خواهند لبخند مردم را زیبا کنند

نویسنده : دکتر فردین علیخواه | جامعه‌شناس

زیبایی طبیعت به گوناگونی و تنوع آن است. این که هر آدمی چهره خاص خودش را داشته باشد، این که هر آدمی خنده و گریه، شادی و غمِ خاص خودش را داشته باشد. وجود همین گوناگونی‌ها، زندگی را جذاب‌تر می‌کند. این‌که هر چهره‌ای از دیگری متمایز باشد. زندگی به گوناگونی نیاز دارد تا تشابه. زندگی به یکتایی (و نه یکسانی) نیاز دارد. حاصل تشابه، ملال و دلزدگی است.

نظام بازار تلاش می کند تا این گوناگونی‌ها را از بین ببرد. سعی می‌کند چیزی را به عنوان ارزش اجتماعی جا بیندازد. سعی می‌کند بدون آن‌که متوجه باشیم، نم نم و آهسته آهسته چیزی را در نگاه ما تغییر دهد. نظام بازار این پیش فرض را اشاعه می‌دهد که دلیل نخندیدن آدم‌ها فقط دندان‌های زشت یا نامنظم‌شان است. اگر پول بدهند و دندان‌های شان را سفید و منظم کنند، مشکل حل می‌شود. ولی نه! این تمام داستان نیست. نظام بازار به چگونه خندیدن آدم‌ها هم کار دارد. نسخه می‌دهد که این شکل از خنده برازنده شماست؛ خنده هالیوودی! چهره شما با این خنده زیباتر می‌شود و بعد هم تأکید می‌کند که « البته این نظر تخصصی من است.»

نظام بازار چند سال است که برای خنده‌های ما طرح و برنامه دارد. دو سال پیش می‌گفت که به ما پول بدهید و چالِ گونه بکارید. پس از آن به یقین با ذوق و رغبت خواهید خندید. ما چالِ گونه کاشتیم. نظام بازار گفت اگر به ما پول بدهید و لب‌های تان را جراحیِ زیبایی کنید با رغبت بیشتری خواهید خندید. ما لب‌های مان را طبق کاتالوگ‌های آن‌ها جراحی کردیم. نظام بازار گفت اگر چانه‌تان دراز نباشد با رغبت و اعتماد به نفس بیشتری خواهید خندید. ما پول دادیم و چانه‌مان را هم عمل کردیم تا با اعتماد به نفس بیشتری بخندیم. قبل از هر جراحی نیز نظام بازار، عکسی از یک سلبریتی هالیوودی به ما نشان و درباره ارزش میلیون دلاری خنده‌های او توضیح می‌داد تا ما را هیجان زده کند و برای جراحی به وجد بیاورد. حال نظام بازار می‌گوید که به ما پول بدهید تا دندان‌های تان را این‌طور یا آن‌طور کنیم تا خنده هالیوودی داشته باشید. می‌گوید اگر دندان‌های سفید داشته باشید اطرافیان‌تان را جادو خواهید کرد.

ویژگی مثبت هر فرد آن است که خودش باشد. خودش به معنای یکتایی. بدون دغدغه این‌که وقتی می‌خندد یا می‌گرید از نظر دیگران زشت یا زیبا جلوه می‌کند یا نه. این خودِ پالایش یافته، نیازی به آن ندارد تا ساعت‌ها در مقابل آینه بایستد و تمرینِ خندیدن کند و از زاویه چشمان دیگران به خودش بنگرد. او از زاویه چشم خودش به خودش نگاه می‌کند.

غصه و شادی وقتی از درون بجوشد مگر می‌توان دغدغه زشت یا زیبا جلوه کردن آن را داشت. شادی از دنیای درون جاری می‌شود و روی لب‌ها می‌نشیند. خنده واقعی اگر بیاید دیگر می‌آید و نمی‌توان در مقابل آن ایستاد یا جلوی آن را گرفت. ندیده‌اید؟ ندیده‌اید که بعضی‌ها چطور در موقعیت‌های بسیار جدی نتوانسته‌اند خنده‌شان را متوقف کنند؟

چند سال است که هر چه نظام بازار می‌گوید، انجام می‌دهیم و کاملا برای خندیدن آماده‌ایم ولی مشکل چیز دیگری است؛ خنده‌مان نمی‌آید. به انتظار آمدن خنده نشسته‌ایم. گویا قبل از ایجاد چال گونه، عملِ لب‌های شتری و جراحی چانه دراز باید در درون‌مان چیز دیگری را حل می‌کردیم. می‌دانید، خندیدن حاصل فرایندی است که دندان‌ها نقشی در این فرایند ندارند.

ارسال دیدگاه

ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.

تعداد بازدید : 14

روایت آدم‌ها و شروع زندگی حرفه‌ای‌شان

می‌گویند روایتی که فرد از زندگی خودش می‌دهد هویت اوست. داستان زندگی فقط به ما نمی‌گوید که چه اتفاقاتی افتاده، به ما می‌گوید که چرا آن اتفاقات برای آن فرد مهم است و چرا دراتفاق بعدی تاثیر دارند. در واقع به ما می‌گوید آن فرد کیست و چطور آدمی است. به نظر می‌رسد تفاوت زندگی‌نامه با داستان همین است. همین اندازه‌ حقیقتی که از شخصیت آشکار می‌کند. آدم‌های مؤثر در سطرهایی از زندگی‌نامه‌های شان ماجرای ورود به زندگی حرفه‌ای‌شان را روایت کرده‌اند. بزرگ‌ترین و مهم‌ترین نقطه‌ مشترک تمام روایت‌های شروع این است که هیچ ‌کدام‌شان در نقطه‌ شروع نمی‌دانسته‌اند این لحظه قرار است لحظه‌ آغازموفقیت‌شان باشد اما آن‌قدر عمیق و جدی با احساسِ آن لحظات‌شان همراه شده‌ و ادامه داده‌اند که بعدها وقتی موفق شده‌اند و به عقب نگاه کرده‌اند، نقطه‌ شروع‌شان را از میان تمام نقاط مسیر به‌روشنی پیدا و روایت کرده‌اند.

من و شاهرخ در ششم متوسطه دبیرستان صارمیه همکلاس شدیم. شادروان مصطفی رحیمی هم در این کلاس بود. ما سه تن انشانویسان برجسته‎ کلاس بودیم و پس از قرائت انشای هر یک از ما ، عده‌ای معین از شاگردان برای افاضات ما دست می‌زدند اما در حالی که انشای آن دو اصیل و بافکر بود، نوشته‌ من، سرقت ادبی بود. روزی همان اوایل سال هنگام زنگ تفریح در حیاط مدرسه، کسی از پشت، دستی به شانه‌ام زد. برگشتم. شاهرخ بود. بی‌مقدمه و بی‌رودربایستی گفت :«این مهملات چیست روی کاغذ می‌آوری و نشخوارهای قلابی و بی‌ارزش رمانتیک‌های فرانسوی‌ را به خورد معلم بی‌خبر و شاگردان کلاس می‌دهی؟ چرا به جای این‌ها کتاب حسابی نمی‌خوانی؟» من که نمی‌خواستم خود را از تک‌وتا بیندازم، گفتم: «مثلاً؟» گفت: «بهت می‌گم. اول به من بگو پول نقد چقدر داری؟» با تعجب ولی صادقانه گفتم :«پنج ریال.» گفت: «همین؟» گفتم: «یک تومان هم در خانه دارم.» گفت :«فردا همه را همراهت بیار.» و رفت سراغ یکی از بچه‌های کلاس که پدرش مردی فاضل، مشهور و صاحب امتیاز و سردبیر مجله‌ معروفی در اصفهان بود. فردا با ۱۵ ریال وجه نقد آمدم. شاهرخ آن را گرفت و به پسرک داد و کتابی با خود آورد؛ تاریخ بیهقی . به من گفت «تو پنج ریال دیگر بابت این کتاب به این آقا بدهکاری. هر وقت پول پیدا کردی به او بده.» عصر رفتیم منزل شاهرخ و نشستیم به خواندن تاریخ بیهقی که معلوم بود شاهرخ با آن آشناست. سپس پول بیشتری به پسر ناخلف می‌دادیم و برایمان سیاست‌نامه، شاهنامه، خمسه‌ نظامی و امثالهم از کتابخانه‌ ابوی می‌آورد. می‌رفتیم خانه‌ ما و آن‌جا با هم سرگرمِ خواندن و درس و فحص می‌شدیم.

حدیث نفس، حسن کامشاد، نشر نی

ارسال دیدگاه

ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.