برای بعضی از ما که حرف زدن کار تو مخی و سختی است، چت در فضای شبکه‎های اجتماعی اولین و بهترین گزینه شروع مکالمات است. گاهی خیلی حرف‎ها را راحت می‎شود توی فضای مجازی گفت درحالی‎که اصلا نمی‎شود رودررو یا چشم‎درچشم بیانش کرد. برای همین هم هست که گاهی وقتی چت می‎کنیم در انتخاب کلمه‎ها خیلی دست و دلباز می‎شویم. چه در ابراز علاقه و چه در جنگ و دعوا بی پرده‌تر و هیجانی‎تر عمل می‎کنیم درحالی‎که بعدا هنگام رودر رو شدن  با طرف مقابل می‎فهمیم ای دل غافل! دیگر هیچ چیز مثل سابق نمی‎شود. اصول آداب معاشرت اجتماعی در فضای مجازی می‎گوید که همه چیز را نباید در چت گفت. معیارش هم ساده است؛ بسنجید اگر دوست و فامیلی که با او چت می‎کنید روبه‎روی‌تان نشسته‎بود، باز همین‎طوری با او صحبت می‎کردید؟ درواقع بهتر است نوع ارتباط خود با طرف مقابل را بشناسید و براساس آن کلمات مناسب را برای چت انتخاب کنید. یکی دیگر از مشکلات چت در فضای مجازی که همه را پر توقع کرده، انتظار دیده شدن در تمام ساعات شبانه‎روز است. نباید از آدم‎ها انتظار داشت در همه ساعت‎ها پاسخگوی چت‎های ما باشند. ممکن است چت ما را ببینند و متوجه‎اش بشوند اما فرصت و تمرکز کافی برای جواب دادن نداشته‎باشند. اگر کار ضروری داریم یا می‎خواهیم کسی را به جایی دعوت کنیم باید به او تلفن بزنیم و مدام گله نکنیم که چرا چت ضروری‎مان را ندیده‎است.
 

از نظر روحی احتیاج دارم یه بسته اینترنتی داشته‎باشم که هیچ‎وقت پیامک «شما 80درصد از بسته اینترنتی خود را استفاده کرده‎اید» واسم نیاد.

ایده و اجرا : محمدعلی محمد پور،   سعید مرادی

 تا حالا شده دلت بخواهد ذهن آدم‎ها را بخوانی؟ تصور کن عینکی وجود داشت که با استفاده از آن، می‎توانستی ببینی توی ذهن دیگران چه خبر است. چه کیفی می‎دهد. پس این دانشمندان چه کار می کنند؟ تا وقتی که چنین چیزی اختراع نشده‎است با من از پیشرفت علم حرف نزنید. از آن‎جایی که احتمالا هیچ کس بدش نمی‎آید ذهن اطرافیانش را بخواند، دورهمی این هفته را به خیال‎پردازی درباره عینکِ ذهن‎خوانی گذراندیم. نظر دوستان‎مان «امین‎علی دهقان» 12ساله، «امیرحسین رفیعی» و «علیرضا اسماعیلیان» 14ساله را در این‎باره پرسیدیم و به این فکر کردیم که عینک ذهن‎خوانی چه خوبی‎ها و بدی‎هایی دارد. اگر دوست دارید همراه دوستان‎تان در جلسات جوانه شرکت کنید، با شماره‎های بالای صفحه درارتباط باشید.

    رابطه آدم‎ها نابود می‎شود
علیرضا دارد روی ایده عینک ذهن‎خوان کار می‎کند، چون: «خیلی راحت می‎توانیم توی امتحان تقلب کنیم. البته دلم می‎خواهد فقط یکی از این عینک‎ها توی دنیا وجود داشته‎باشد تا تنها خودم از آن استفاده کنم. شاید هم اصلا خودم اختراعش کنم. به‎نظرم چنین عینکی، فایده‎های زیادی دارد. مثلا می‎تواند جلوی کلاه‎برداری و اتفاق‎های بد دیگر را بگیرد اما بدون مشکل هم نیست. اگر بتوانی فکر همه را بخوانی، کلی استرس و پریشانی سراغت می‎آید». حالا اگر یک روز دوست‎مان ذهن ما را بخواند چه
می شود؟ علیرضا فکر
می کند: «بدون شک دلخور می‎شود. اگر موضوع خیلی بزرگی نباشد می توان جبرانش کرد اما شاید رابطه‎مان برای همیشه قطع شود. مشکل اختراع چنین عینک‎هایی این است که از ترس ناراحتی و دلخوری، مجبور می‎شویم با هم از راه دور ارتباط برقرار کنیم تا کسی توی ذهن‎مان را نبیند».
 

     اختراعی که در آینده مشکل‎ساز می‎شود
امین‎علی می گوید اگر چنین عینکی اختراع شود، حتما یکی از اولین مشتری‎هایش خواهدبود و از آن‎جایی که خودش درباره کسی فکر بدی نمی‎کند، مشکلی هم ندارد که دیگران ذهنش را بخوانند. برایم سوال پیش می آید که یعنی واقعا پیش نیامده درباره کسی فکرهای منفی به سرش بزند. جواب می‎دهد: «چرا ولی گذراست و زود از بین می‎رود. شاید هم فقط الان این‎طوری است و همیشه فکرهایم مثبت نباشد. نه! راستش در آینده دلم نمی‎خواهد کسی فکرم را بخواند ولی الان به‎نظرم مشکلی پیش نمی‎آید. مثلا کتابی به دوستم امانت می‎دهم و از ذهنم می‎گذرد که نکند کتابم را پس ندهد. اگر او در آن لحظه ذهنم را بخواند، احتمالا یک هفته قهر کنیم و بعدش با یک شاخه گل یا یک هدیه، آشتی کنیم». برای امین‎علی، هیجان خواندن ذهن دیگران، به مشکلات احتمالی‎اش می‎ارزد. اما این قضیه مرموز عینک ابعاد دیگری هم دارد که  امیر حسین بهش اشاره می‎کند.
 

   نقشه‎های بد برملا می‎شوند
امیرحسین که قبلا به این موضوع فکر نکرده‎است، خیلی به ذهن‎خوانی خوش‎بین نیست: «فکر آدم که دست خودش نیست. اگر بتوانیم ذهن‎خوانی کنیم، کلی مشکل پیش می‎آید و رابطه خوب آدم‎ها خراب می‎شود. تصور کنید همه استرس‎ها و ناامیدی‎ها و نفرت‎های توی ذهن آدم‎ها به یکدیگر منتقل شود! احتمالا شب‎ها فقط با خوردن قرص، خواب‎مان ببرد. البته شاید خوبی‎هایی هم داشته‎باشد. مثلا اگر کسی نقشه بدی درباره دیگران داشته‎باشد، می‎شود با این عینک بهشان اطلاع داد تا مراقب خودشان باشند». از امیرحسین می‎پرسم اگر دوستانش از این عینک‎ها داشته‎باشند، چه اتفاقی می‎افتد؟ می‎گوید: «هربار دوستانم به من فلش می‎دهند تا فیلم، موسیقی و بازی برای‎شان بریزم، استرس
می گیرم که نکند فلش‎شان ویروسی باشد. اگر دوستم وقتی که این فکر توی سرم می چرخد آن را ببیند، خجالت‎زده می‎شوم ولی با هم حرف می‎زنیم تا دوستی‎مان خراب نشود». اگر همه فکرهای بد، در حد چیزهایی باشد که توی ذهن رفقای ما می‎گذرد، مخترعان باید کم‎کم دست‎به‎کار شوند.
 

عکس ها  : محمدپور

عجیب نیست که پوست ما خون را طوری داخل خود نگه داشته‎است که هیچ‎وقت از آن رد نمی‌شود و نشتی ندارد؟ پوست ما مثل پارچه و کاغذ که خون و مایعات را از خود عبور می‎دهند، رفتار نمی‎کند. اگرچه خیلی نازک‎‌تر و بی جان‎تر از این حرف‎هاست و اصلا بهش نمی‌آید که چنین قابلیت‎هایی از خودش نشان بدهد. باورنکردنی است اما روزانه 500 میلیون از سلول‏‎های پوستی از بین می‎رود و 2 تا 4 هفته طول می‎کشد تا سلول‎های جدید جای آن‎ها را بگیرد. به نظر می‎رسد در این فاصله واقعا ممکن است خون از بعضی مویرگ‎ها و رگ‎ها به بیرون نشت کند و چون سلول‎های تازه درحال ترمیم هستند، از بعضی نقاط بدن‎مان خون ریزی داشته ‎باشیم اما هرگز چنین اتفاقی نمی‎افتد. بیرونی‎ترین سطح پوست مثل یک سد عمل می‎کند و به سد هوا-مایع معروف شده. لایه بعدی سد مایع-مایع است که دانشمندان هنوز اطلاعات کمی درباره‎اش دارند. لایه بیرونی که با هوا در تماس است، سلول‎های کهنه را دور می‏ریزد و سلول‎های تازه نفس و نو  را جایگزین می‎کند. لایه داخلی‎تر از سلول‎هایی تشکیل شده که دست یکدیگر را محکم گرفته‎اند و نمی‎گذارند اتصال‎های پوستی از هم باز شود. این سلول‎ها نوعی چسب تولید می‎کنند که نمی‎گذارد مایعات بدن و خون از آن نشت کند. با این روش، یکپارچگی پوست در سراسر بدن حفظ می‎شود و ما هیچ وقت حس نمی‎کنیم مایعات و خون بدن‎مان درحال بیرون
 آمدن از پوست هستند.
 

رستورانِ «سفارش اشتباه»
حتما شما هم وقتی رستوران می‌روید، دوست دارید سفارش‌تان دقیق و به موقع سر میزتان حاضر شود و طبیعتا برای‎تان عجیب خواهدبود اگر بشنوید رستورانی با اشتباه رساندن غذاها تلاش می‌کند متفاوت باشد. این رستوران که نامش «سفارش اشتباه» است و در ژاپن قرار دارد، توانسته است نظر مشتری‌های خاصی را که از غافل‎گیری خوش‎شان می‎آید، جلب کند. گارسون‌‌های این رستوران، افراد مسن مبتلا به آلزایمر هستند و همین بیشتر باعث می‌شود که غذاها را اشتباهی سر میزها ببرند. در توکیو به دلیل وجود رستوران‌های مختلف و متنوع، از این مدل ترفندها و نوآوری‌ها استقبال می‎شود.
 

ماساژ فیلی!
صحبت از ماساژ که می‌شود، تصورمان لمس ملایم عضلات و بافت‌های بدن‌ توسط شخصی است که اصول ماساژ را بلد است. اما امروز می‌‌خواهیم شکل عجیبی از ماساژ را به شما معرفی کنیم: «ماساژ به کمک فیل!» در شهر پاتای تایلند فیل‌های آموزش دیده‌ای وجود دارند که بدن گردشگران و شهروندان را ماساژ می‌دهند و از این طریق صاحبان‎شان را حسابی پولدار می‌کنند. این فیل‌ها به خوبی برای این کار آموزش دیده‌اند و با دقت کامل، عمل ماساژ را انجام می‌دهند. آن‎ها همچنین برای سرگرم کردن گردشگران، کارهای دیگری مثل اجرای حرکات نمایشی و بازی فوتبال هم انجام ‏می‎دهند البته این کارهای جالب، لزوما خوب و درست نیستند چون فیل‎های بیچاره
 وظیفه‎ای دربرابر ما ندارند.
 

منابع: پرس تی‌وی، مجله دوستان
 

با شور و هیجان لگد‌ به شکم مادرم می‎زنم تا جهان ناشناس را ببینم؛ دنیایی که قرار است موجی از خوشبختی سیندرلایی برایم رقم بزند، شنلی زیبا از جنس لباس شنل‎قرمزی به تنم بپوشاند و هر روز ازجیب‎های بهاری عمونوروز، عیدی برایم بیاورد. قصه با دوران کودکی شروع می‎شود که تمام سختی‎اش، سختی لگویی است که نمی‎توانی درست جایش بزنی. تمام دردش، درد دستت است که از گوش‎به‎بازی بودن لای در جامی‎ماند و تمام سوختنش، غذای داغی است که بی‎هوا وارد دهانت می‎کنی. کمی که بزرگ تر می‎شوی، تازه پایت را در این دنیا می‎گذاری! اولین قدم برای شناخت جهان، مدرسه است. اما نه دوران ابتدایی که آن هم مقدمه‎ای است برای راهی طولانی که درپیش داری. توی مدرسه، تنها دغدغه‎ات نمره است و این‎که معلم ازت تعریف کند. بعد از این دوران، پا به جای عجیب‎تری می‎گذاری. حالا دیگر بزرگ شده‎ای! باید قانون‎هایی را رعایت کنی و بی‎مشورت کاری نکنی. سن عجیبی داری؛ گاهی آن‎قدر لذت‎بخش است که نگران تمام شدنش هستی و گاهی از دنیا خسته می‎شوی!  گاهی در رویاهایت غرق می‎شوی و گاهی تصمیم‎های عجیبی می‎گیری! حالا من دختر 15ساله‎ای هستم که گاهی آن‎قدر شیرین است که خنده‎هایش، غم‎انگیزترین آهنگ را شاد می‎کند و گاهی آن‎قدر تلخ که قهوه هم جلویش کم می‎آورد. حالا 15سال است که به این دنیا پا گذاشته‎ام. خوبی‎هایش را چشیده‎ام، مثل بودن در کنار مادربزرگ. بدی‎هایش هم به تنم خورده و انگار روزبه‎روز بهم نزدیک‎تر می‎شود اما می‎دانم که با آن‎ها کنار خواهم‎آمد. حالا من در نقطه مهمی از زندگی قرار دارم؛ با آرزوی رسیدن به آرزوها به خواب می‎روم و با امید نزدیک شدن به آن‎ها، بیدار می‎شوم. شب‎ها را با مرور خیال‎هایم سر می‎کنم و صبح‎ها را با شیطنت نور خورشید که از پشت پرده تقلا می‎کند صورتم را روشن کند. می‎دانم که این روزها می‎گذرد و جوانی و کهن سالی در راه است ولی ترجیح می‎دهم در لحظه زندگی کنم. دوست ندارم این روزهای خوب را به حسرت خوردن برای بزرگ شدن بگذرانم و سال‎ها بعد با افسوس بگویم «کجایی جوانی؟».
 

 هرکسی در کار نوشتن باشد یا به آن علاقه‎مند، حتما قاعده «نگو! نشان بده» را شنیده‎است. خب گفتنش راحت است اما واقعا چطور می‎شود با کلمات چیزی را نشان داد؟ این دو دیالوگ را با هم مقایسه کنید: «چارلی: هری! ما چندوقته همدیگه رو می‎شناسیم؟ بیست سال یا بیشتر. از وقتی مدرسه‎ای بودیم. زمان درازیه. خب در این صبح دل‎انگیز حالت چطوره؟». چارلی: «هری! کی می‎خوای بزرگ شی؟ هنوز همون بچه کودنی هستی که بیست سال پیش تو مدرسه بودی. سر عقل بیا». هر دوی این‎ها به ما می‎گویند هری و چارلی از زمان مدرسه با هم دوست بوده‎اند اما به دو شیوه متفاوت. اولی اطلاعات لازم را به طور مستقیم به مخاطب «می‎گوید» و دومی، با اشاره‎های نامحسوس و غیرمستقیم، این دوستی طولانی را« نشان می‎دهد». ما چرا دیالوگ اول را نمی‎پذیریم؟ چون چارلی چیزی را که خود هری می‎داند، به او می‎گوید تا درواقع به ما گفته‎باشد و این کار را خیلی تابلو انجام می‎دهد. در دیالوگ دوم، حرفش همان است با این تفاوت که از سر ناچاری بیان نشده‎است؛ اشاره به بیست سال رفاقت برای این است که دارد دوست قدیمی‎اش را سرزنش می‎کند و می‎خواهد به او بگوید وقتش رسیده که دیگر بزرگ شود. دیدید؟ به‎همین راحتی، می‎شود به جای سخن‎سرایی و به رخ کشیدن اطلاعات، چیزی را به خواننده نشان داد. رفقای دست‎به‎قلم جوانه که برای‎مان داستان می‎فرستید! امیدواریم این قاعده به کارتان بیاید.