«Glenn Jones»

طراح و تصویرساز شوخ‎طبع نیوزیلندی است. اسم اثر: «عمرا اگر می‎دانستید ارواح در کارهای ساده‎ای مثل اتوکشی با چه چالش‎هایی مواجه‎اند»!

 

درست است که می‌گویند ندانستن عیب نیست،  نپرسیدن عیب است اما این همیشه صادق نیست. مثلا اگر نمره امتحان بچه فامیل را ندانید یا قیمت خانه‎ای که خانواده همکلاسی‎تان تازه خریده‎اند یا حتی رتبه کنکور پسر همسایه، قرار نیست در ادامه زندگی خطری شما را تهدید کند. پرسیدن بعضی چیزها اصلا صورت خوشی ندارد. بهتر است حواس‌مان باشد پرسش‎هایی درباره پول و حقوق و قیمت خانه و ماشین را بدون مقدمه و مستقیم از کسی نپرسیم. دانستن پاسخ این سوال‎ها معمولا برای ما هیچ ضرورتی ندارد اما اگر به عنوان مشاوره یا هر ماجرای حیاتی دیگر دانستن اش لازم بود، باید حتما دلیل پرسش‎مان را توضیح بدهیم و به طرف مقابل  بگوییم که اگر تمایل ندارد، می‎تواند پاسخ ندهد. برای هر کسی در زندگی مسائلی وجود دارد که ممکن است نخواهد درباره‎اش صحبت کند. مسائل خصوصی خانواده‎های دوستان‎مان و فاکتورهای ظاهری چهره و بدن افراد نباید مورد کنکاش و پرسش قرار بگیرند. خیلی وقت‎ها ممکن است فرد مقابل به ما پاسخ بدهد و واکنش بدی هم نداشته‌باشد اما با خودش فکر کند که در زندگی‎اش فضولی کرده‎ایم و از آن به بعد نگاهش به ما عوض شود. سوال‎های ممنوعه، فقط مربوط به حوزه‎هایی که گفتیم نیست؛ گاهی پرسیدن تعداد فرزندان یک خانواده و شغل پدر و مادر، ممکن است باعث رنجش افراد بشود. میزان صمیمیت و رفاقت ما با دیگران تعیین می‎کند چه سوال‎هایی را در چه شرایطی بپرسیم. رعایت همین نکته‎های کوچک شخصیت ما را پیش دیگران محبوب و قابل احترام می‎کند. 

 

شبکه‎های اینترنتی پر است از معماهای سرکاری و ساده و بی‎مزه و جالب. «سیکادا 3301» پیچیده‎ترین و سخت‎ترین معمای اینترنتی است که در سال 2012 از سوی یک گروه ناشناخته‎‏ به اسم «سیکادا 3301» در فضای اینترنت پخش شد. در این معمای تصویری، تعدادی علایم ریاضی به شکل یک سنجاقک کنار هم قرار گرفته‎بودند و سیکادا از کاربران خواست راز نهفته در آن را پیدا کنند. «ما به دنبال باهوش‌ترین شما در جهان هستیم به همین دلیل یک پازل خاص طراحی کرده‌ایم. این پازل را حل کنید تا به ما برسید و جایزه بی‌نظیر خود را دریافت کنید». از آن‎جایی که همه دوست دارند باهوش به‎نظر برسند، این یادداشت کار خودش را کرد و رقابت بر سر شکستن رمز، در مدت شش ماه، بیش از 70میلیون نفر را درگیر کرد. عده ای ادعا می کنند این معما را حل کرده اند ولی هنوز پاسخ رسمی آن منتشر نشده است . کسانی که -  ازجمله یک استاد ریاضی- بخش‎هایی از آن را رمزگشایی کرده‎اند، می‎گویند سرنخ‎هایی از آن را در موسیقی، عکس، شماره تلفن، کتاب‎ و حتی فلسفه پیداکرده‎اند.

یک فیلم-انیمیشن باحال و هیجانی با کلی جلوه های ویژه فک‎انداز؛ «پوکمون: کارآگاه پیکاچو» براساس یک بازی ویدئویی ساخته شده‎است. همانی که یکهو در دنیا فراگیر شد و همه مردم با سرِ فرورفته در گوشی‎های موبایل، در جست‎‌وجوی پوکمون‎ها توی در و دیوار می‎رفتند. حالا آن بازی به یک فیلم خانوادگی در ژانر اکشن-فانتزی و ماجرایی تبدیل شده‎است. تیم، پسرماجراجوی داستان به شهری می رود که پوکمون ها یا همان هیولاهای جیبی در کنار مردم به صورت مسالمت‌آمیز زندگی می کنند. هدف تیم از این سفر، خداحافظی با پدرش است که تصادف کرده و به نظر می رسد از دنیا رفته‎است. او به محض ورود به آپارتمان پدرش با پوکمون سخنگویی روبه‌رو می شود. پسرک ماجراجو و پوکمون پیکاچو، در تلاش برای حل معمای گم شدن پدر و جلوگیری از مبارزه پوکمون ها به سرنخ های جالبی می رسند که مسیر داستان را عوض می کند. کارگردان این فیلم که به  تازگی هم اکران شده

 «راب لترمن» است.

«کارآگاه پیکاچو»، غیر از قصه سرحال و نقش‌آفرینی پوکمون‎های گوگولی، بخشی از جذابیت اش را مدیون دوبله فارسی بامزه‎اش است. این فیلم را از دست ندهید. 

 

«درباره مواد مخدر خیلی کنجکاوم. هم دوست دارم یک‎بار امتحان کنم، هم 

می ترسم».

اصولا وقتی حرف از مواد مخدر می‎شود، حسی که اغلب سراغ همه افراد می‎آید، همین حسی است که شما تجربه کرده‎اید؛ کنجکاوی! برای همین قبل از جدی و منطقی فکر کردن به مسئله، کنجکاو می‎شویم و دل‎مان می‎خواهد تجربه‎اش کنیم. تأثیرات هیجان‎انگیزی مثل سرخوشی و تجربه حس سبکی فارغ از رنج و سختی دنیا، یک روی ماجراست و سایه ترسناک اعتیاد روی دومی که خیلی زود خودش را نشان می‎دهد. راست اش تأثیراتی که مصرف مواد مخدر به همراه دارد، خبر از لذتی می‎دهد که گویی در فضا و شکل دیگری قابل تجربه نیست. لذتی آنی و بی‎حدوحصر اما باید ببینیم این تجربه واقعا لذت است یا رنج در لباس لذت. همه می‎دانیم مواد مخدر در بدن بعد از مدتی برای این‎که اثر اولیه‎اش را داشته‎باشد، نیاز دارد که بیشتر مصرف شود و خب این یعنی اعتیاد دارد شکل می‌گیرد. از طرفی مواد  هرچه بیشتر مصرف شود، تأثیرات منفی بیشتری دارد اما آیا این آثار منفی، فقط سراغ افراد خاصی می‎رود؟

 شاخِ شکستنی!

معمولا در نوجوانی فکر می‎کنیم از پس همه کارها برمی‎آییم و همه‎فن حریف‎ایم و خیلی قوی هستیم و خلاصه [در این مورد به‌خصوص] اعتیاد برای ما اتفاق نمی‎افتد یا حتی فکر می‎کنیم با یک بار مصرف مواد مخدر اعتیاد پیدا نمی‎کنیم. درحالی‎که باید بدانیم بعضی مواد مخدر حتی با یک‎بار مصرف وابستگی می‎آورند، وابستگی از نوع روانی. یعنی بخشی از مغز را طوری تحت تأثیر قرار می‎دهند که دوست دارد با مصرف مداوم آن ماده، حس اولیه را بیشتر و بیشتر تجربه کند. علاوه بر این، در نوجوانی کنجکاوی‎مان و دامنه موضوعاتی که دوست داریم در آن‎ها سرک بکشیم هم بیشتر می‎شود؛ چون دل‌مان می‎خواهد با بررسی موضوعات و فضاهای متفاوت هویت و حس فردیت برای خودمان بسازیم. به همین دلیل فکر می‎کنیم خیلی چیزها را باید تجربه کنیم که حرفی برای زدن داشته‎باشیم و پیش دوست‎های‎مان سربلند باشیم. تجربه مصرف مواد مخدر اما قطعاً موضوع جالبی برای نشان دادن شاخ بودن نیست چون راست اش آثار مخربی که ایجاد می‎کند به شاخ شدن بین دوستان نمی‌ارزد.

 یک تصمیم سخت ولی باارزش

حالا که خودمان را کمی بهتر می‎شناسیم، لازم است برای این سوال جواب قانع‎کننده‎ای پیدا کنیم؛ لذت به چه قیمتی؟ با مصرف مواد مخدر رنج را بیشتر تجربه خواهیم‎کرد تا لذت، درواقع رنج است در لباس لذت. چه کار می‎شود کرد؟ برای پاسخ دادن به این سوال، لازم است بیشتر فکر کنیم و آگاهانه تصمیم بگیریم و انتخاب کنیم که چطور می‏خواهیم در زندگی حال‎مان را بهتر کنیم؛ با چه روش و فعالیتی می‎توانیم حس خوب متداومی برای خودمان ایجاد کنیم که از عاقبت اش هم نترسیم.

شما هم می‎توانید سوالات‎تان را به شماره‎های بالای صفحه بفرستید تا به کمک کارشناس‎های صفحه، پاسخ بدهیم.

 

یک استاد دانشگاه کاملا اتفاقی کشف اش کرد. چون نمی‎دانست این نور عجیب از کجا می‎آید، اسم ش را گذاشت «اشعه ایکس» که منظورش از ایکس همان مفهوم نامعلوم بود. او تعدادی کریستال در محیط آزمایشگاهش داشت که وقتی با پرتوهای خاصی کار می‎کرد آن‌ها روشن می‎شدند و از خود نور منتشر می‎کردند. بعدها آقای «رونتگن» به‎خاطر این کشف اش جایزه نوبل گرفت. دانشمندها در این فاصله بی‎کار ننشستند و فسفر سوزاندند تا بفهمند این اشعه دقیقا از چه چیزهایی عبور می‌کند و چه خاصیت‎هایی دارد. آن‎ها متوجه شدند پرتوهای ایکس از کاغذ و چوب و گوشت و فلزهای سبک، خیلی راحت رد می‎شوند ولی فلزهای سنگین مثل سرب جلوی عبور آن‎ها را می‎گیرد. 

استخوان‎های بدن انسان هم از مواردی است که پرتو ایکس نمی‎تواند از آن عبور کند، به همین دلیل است که به ما در پیدا کردن نقطه شکستگی استخوان یا دررفتگی‎ها کمک 

می کند البته می‎‏تواند در عکس‌برداری از معده 

و روده هم کمک کند فقط

 باید قبلش زهرماری به اسم «سولفات باریم» بخورید تا پوشش کدری اطراف معده و روده‌تان را بپوشاند و در تصویر قابل تشخیص باشد. پزشک‎ها باز هم چیزی فراتر از این را لازم داشتند.

 آن‎ها می‎خواستند یک تصویر سه‌بعدی از بعضی قسمت‎های بدن داشته‌باشند برای همین باز هم فیزیک‌دان‎ها و مهندس‎های پزشکی دست به کار شدند تا وسیله دقیق‎‏تر و کامل‌تری بسازند. «سی‎تی‎اسکن»، وسیله‎ای است که با تاباندن اشعه ایکس به بخش‎های مختلف یک عضو بدن، در چند زاویه مختلف عکسی سه‌بعدی تهیه می‎کند که اطلاعاتی درباره اندازه تومور یا عضو بیمار و شکل دقیق اش می‌دهد. بیمار درون دستگاهی قرار می‌گیرد و اشعه ایکس به دور او چرخانده می‎شود و از نواحی مختلف عکس‌هایی از بدن ثبت می‌شود. با پیشرفت‌های پزشکی، حالا از پرتو ایکس برای تشخیص عفونت‌ها، تومورها و میزان لختگی خون هم استفاده می‎شود. این روزها پزشکی بدون اشعه ایکس غیرممکن است!

 

متن و اجرا:

محمدپور - مرادی