در کتاب «آتش و خشم، درون کاخ سفید» به قلم مایکل وولف آمده: «برای ترامپ اکوسیستم معنایی نداشت. برای او کمک به دیگران بدون چشمداشت غیر ممکن بود. زمانی که ترامپ به کسی کمک می کرد، در واقع این فرد را به دارایی خود می افزود. از آن پس چنین فردی باید تمام و کمال آن چیزی می بود و آن کاری را می کرد که ترامپ می خواست، وگرنه گویی که این فرد دارایی ترامپ را دزدیده است.»

 

ترامپ در مقابل دوربین ها ژست پیروزی می گیرد، کیم رهبر کره شمالی به او می گوید: «بهتر نیست اول بنشینیم و گفت و گو کنیم؟»

طرح از : پاتریک چاپاته ، دبیر کارتون نیویورک تایمز

 

هفته‌نامه «ویک» با تیتر «فرار اعضای پارلمانی» به تزلزل موقعیت جرمی کوربین در حزب کارگر پرداخته و با تصویر کردن او در هیئت یک چوپان، می‌پرسد: آیا او گله خود را گم کرده است؟

 

نیروهای نظامی تحت حمایت آمریکا در سوریه که با داعش نبرد می کنند می‌گویند آخرین نبرد خود را با واپسین گروه "جهادیان داعش" در این کشور آغاز کرده‌اند. سخنگوی ائتلاف نیروهای دموکراتیک سوریه با اشاره به جنگجویان داعش گفته است : «در باغوز به جز تروریست‌ها کسی باقی نمانده است.» باغوز در شرق سوریه چندین هفته در محاصره نیروهای دموکراتیک سوریه بوده است. حمله برای باز کردن راه تخلیه هزاران غیرنظامی که عموما زن و کودک بودند به تاخیر افتاده بود. هرچند این احتمال وجود دارد که برخی تروریست ها در قالب مردم عادی از باغوز گریخته باشند. 

 

بعد از نشست سران کره شمالی و آمریکا در هانوی که بدون توافق به پایان رسید، دونالد ترامپ پس از ساعتی با هواپیمای ایرفورس وان خود پایتخت ویتنام را ترک کرد اما رهبر کره شمالی که با قطار ضد گلوله و لوکس خود دو روز و نیم در مسیر رسیدن از پیونگ یانگ به مرز ویتنام بود، عجله ای برای بازگشت نداشت. کیم جونگ اون که تا پیش از این تنها بر مزار پدر و پدربزرگ خود برای ادای احترام گل گذاشته بود، پیش از این که سوار قطار سبز خود شود، به آرامگاه «هو شی مین»، رهبر انقلاب کمونیستی ویتنام و نخستین رئیس جمهور این کشور رفت و به پیکر مومیایی شده وی که همچون پیکر پدر و پدربزرگ خودش به صورت دایمی در معرض نمایش گذاشته شده، ادای احترام کرد. او که در ویتنام با لقب «عمو هو» شناخته می‌شود یکی از رهبران مبارزه علیه اشغالگران فرانسوی و ژاپنی و بعدا آمریکایی بود. محل قرار گرفتن آرامگاه هوشی مین در شهر هانوی که با نام میدان «با دین» شناخته می‌شود جایی است که او در سال ۱۹۴۵ در آن جا اعلامیه استقلال ویتنام را قرائت کرد. حالا رهبر کره شمالی در حالی به کشورش بازگشت که ویتنامی ها در هنگام خداحافظی با او دست تکان می دادند و لبخند می زدند. «اون» نیز که در نشست اخیر حاضر نشده بود امتیازی فوق العاده را به واشنگتن بدهد، دو دست گره کرده اش را به نشانه اتحاد با مردم ویتنام بالا آورد و با آن ها خداحافظی کرد اما اکنون سوال این است که با بی نتیجه ماندن توافقات سنگاپور و نیمه کاره ماندن نشست «هانوی» چه بر سر صلح در شبه جزیره و شرق  آسیا خواهد آمد. «نیویورک تایمز» در گزارشی تحلیلی می نویسد: ژاپن و کره جنوبی  دو متحد آمریکا حالا در اندیشه شکست مذاکراتی هستند که تسلیحات هسته‌ای را در دستان کره شمالی نگه داشته است. بزرگ‌ترین خطر برای منطقه از سرگیری آزمایش‌های موشکی و هسته‌ای کیم جونگ اون برای اثبات مجدد قدرت نفوذ خود است. تا پیش از این «مون جائه این»، رئیس جمهور کره جنوبی آماده بود با توافق آمریکا و کره شمالی بر سر قراردادی درباره برداشته شدن تحریم‌ها در هانوی، روابط اقتصادی خود با پیونگ‌یانگ را افزایش دهد، اما ژاپن نگران آسیب‌پذیری خود در برابر حملات موشکی کره شمالی در صورت بروز توافقی میان واشنگتن و پیونگ‌یانگ بود. تصمیم ترامپ برای کناره‌گیری از میز مذاکره در کوتاه مدت ژاپنی‌ها و برخی از مقامات کره جنوبی را آرام کرد. در هر دو کشور، نگرانی‌هایی درباره امضای توافقی از سوی ترامپ وجود دارد که طبق آن کره شمالی دست از موشک‌های بالستیک خود بکشد اما زرادخانه موشک‌های کوتاه‌برد و میان برد خود را که می‌توانند به کشورهای همسایه‌اش برسند، حفظ کند. به گفته شینزو آبه، نخست وزیر ژاپن، امضا نکردن چنین توافقی نشانه آن است که «دو طرف به راحتی سازش نخواهند کرد». دولت مون جائه این، که کمک سیاسی زیادی به ایجاد صلح در شبه‌جزیره کره کرده، با کاهش میزان محبوبیت به دلیل مشکلات اقتصادی کره جنوبی روبه روست و این رئیس جمهور رمق چندانی برای پیشبرد سیاست خارجی خود یعنی خلع سلاح هسته‌ای از کره شمالی ندارد. از طرفی، برخی تحلیل گران در کره جنوبی نگران هستند که ترامپ برای فاصله گرفتن از مشکلات سیاسی‌ که در کشور خود با آن‌ها روبه‌روست، به لفاظی‌های «آتش و خشم» خود بازگردد، آن هم در شرایطی که ارائه امتیازهای بیشتر از سوی کره شمالی محتمل نیست. اون در سخنرانی خود به مناسبت سال نو تهدید کرد که اگر واشنگتن تحریم‌های اقتصادی علیه کره شمالی را ادامه دهد، «راهی تازه» خواهد یافت. شکست دیدار هانوی به طور گسترده‌ای نبود درک مشترک میان دو طرف درباره "خلع سلاح هسته‌ای کامل از شبه جزیره کره" را نشان داد؛ مسئله‌ای که ترامپ و اون در نخستین دیدار خود در سنگاپور بر سر آن توافق کرده بودند. کره شمالی خواستار کاهش تحریم‌ها در ازای تعطیلی بخشی از برنامه تسلیحات هسته‌ای خود بود، در حالی که آمریکا تعهد جدی‌تر به خلع سلاح هسته‌ای پیش از کاهش قابل توجه تحریم‌ها را طلب می‌کرد.

 

این روزها درگیری سیاسی شدیدی احزاب سیاسی اسرائیل و انجمن های یهودی آمریکا را به خود مشغول ساخته است. جمعه شب  American Jewish Committee   و Aipac اتهامات سنگینی علیه اتحاد انتخاباتی نتانیاهو، نخست وزیر رژیم صهیونیستی به همراه حزب راست گرای نژادپرست «قدرت یهود» وارد ساختند. وینچنزو نیگرو در روزنامه ایتالیایی «لارپوبلیکا» نوشت: نتانیاهو در نبرد خود به منظور باقی ماندن بر مسند نخست وزیری گفت که حمایت این گروه را خواهد پذیرفت. وی به حمایت این افراط گرایان نیز نیاز دارد زیرا نبرد انتخاباتی بسیار سختی در پیش است. تا دیروز به نظر می رسید که رهبر حزب لیکود می تواند در برابر تحقیقات قضایی که وی را هدف قرار داده بود، مقاومت کند. لیکن اتحاد انتخاباتی میان بنی گانتز، رئیس سابق ستاد ارتش و ییر لپید، وزیر سابق دارایی چشم انداز سیاسی اسرائیل را دگرگون ساخته است. به همین علت نتانیاهو ممکن است در انتخابات ٩ آوریل با شکست مواجه شود. از این رو رهبر حزب لیکود حاضر است جناح راست نژادپرست را در ائتلاف خود بگنجاند. به گزارش عصر دیپلماسی، جنبش کهانه در سال های دهه 90 از سوی بیشتر سیاستمداران و رأی دهندگان اسرائیلی صرفاً یک جنبش نژادپرست و خشن قلمداد می شد و عملاً تحریم شده بود. اکنون نتانیاهو حاضر است آرای آن ها را بپذیرد لیکن یهودیان آمریکا شورش کردند و برای اولین بار در تاریخشان تعدادی از انجمن های یهودی آمریکا تصمیم گرفتند در مخالفت با وارثان خاخام کهانه به مداخله بپردازند. مخالفان نتانیاهو طبعاً فرصت را مغتنم شمردند. به عنوان مثال گانتز، رهبر جدید ائتلاف آبی و سفید که برای دستیابی به مقام نخست وزیری دورخیز کرده است، گفت که موضع گیری خارق العاده AIPAC  یعنی انجمنی که به طور معمول به سیاست داخلی اسرائیل نمی پردازد، نشان می دهد که نتانیاهو یک بار دیگر پا را از مرز اخلاق فراتر نهاده است تا بکوشد کرسی خود را حفظ کند.  وی گفت: «نتانیاهو اعتبار اسرائیل و روابط با جامعه یهودی آمریکا را دچار خلل کرده است». حتی آویگدور لیبرمن، وزیر جنگ سابق نتانیاهو نیز گفت که AIPAC  مهم ترین سازمان یهودی در جهان است و زمانی که به این شکل سخن می گوید برای اسرائیل یک زنگ خطر به شمار می آید. در واقع با پیروان خاخام کهانه که امروز پیروان «قدرت یهود» هستند به مدت چندین سال مانند نئونازی ها در آلمان رفتار شده بود و از همه چیز کنار گذاشته شده بودند. اکنون همان گونه که نئونازی ها و فاشیست ها بار دیگر در اروپا وارد میدان شده اند، نژادپرستان یهودی نیز ممکن است وارد کنست شوند.

 

منابع روسی و اسرائیلی اعلام کردند که ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه به دعوت بنیامین نتانیاهو برای سفر به قدس پاسخ مثبت داده و قرار است به زودی به آن جا سفر و در مراسم افتتاح بنای یادبود قربانیان محاصره شهر لنینگراد (سن پترزبورگ فعلی) در جریان جنگ جهانی دوم شرکت کند. دعوت نتانیاهو از پوتین در این بازه زمانی که تبلیغات انتخاباتی بیست و یکمین انتخابات «حساس» کنست شروع شده است، رنگ و بوی انتخاباتی دارد و این چیزی نیست که رئیس جمهور روسیه از آن بی‌اطلاع باشد. از این رو، موافقت با این سفر و انجام آن حدود یک ماه قبل از این انتخابات می تواند حامل این پیام باشد که پوتین هم مانند دونالد ترامپ، نتانیاهو را بر رقبای چپ او ترجیح می‌دهد. ترامپ با به تعویق انداختن اعلام طرح معامله قرن به بعد از انتخابات نهم آوریل کنست خدمت بزرگی به نتانیاهو کرد. این سفر از آن جهت اهمیت دارد که یهودیان مهاجر روسی با حدود یک میلیون و 300 هزار نفر، جمعیت قابل توجهی از اسرائیلی‌ها را تشکیل می‌دهند و وزنه انتخاباتی آن‌ها در حدود 20 کرسی از 120 کرسی کنست است که بسیار مهم است. در شرایط کنونی که نتانیاهو به دنبال شکل‌گیری ائتلاف ژنرال‌ها موسوم به ائتلاف "آبی سفید" احساس خطر می‌کند و با توجه به برابری تقریبی کرسی‌های دو جبهه راست و چپ در نظرسنجی‌ها، برای هر کدام از این دو رقیب کسب یک کرسی اضافه حیاتی است. یهودیان روسی که پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی مهاجرت کردند، همواره از تبعیض و نگاه منفی دیگر یهودیان به خود شکوه می کردند و به امید اصلاح این وضعیت ابتدا به احزاب چپ و در راس آن‌ها حزب کار گرایش داشتند اما به مرور زمان به راست گرایان روی آورده اند و بیشتر آن‌ها به دنبال شکل‌گیری احزاب روسی مانند "اسرائیل بعلیاه" به رهبری ناتان شیرانسکی و "اسرائیل بیتینو" به رهبری لیبرمن به این احزاب رای می‌دهند؛ تا جایی که شیرانسکی "اسرائیل بعلیاه" را در سال 2003 منحل کرد و به لیکود پیوست. جدیدترین نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که یهودیان مهاجر روسی مثل گذشته از حزب راست گرای لیبرمن حمایت نمی‌کنند و حدود 30 درصد آن‌ها گفته‌اند به حزب راست گرای لیکود به رهبری نتانیاهو رای خواهند داد که این میزان نسبت به دوره‌های گذشته بیشتر است. همچنین تعدادی دیگر از آن‌ها در حد پنج کرسی همچنان به احزاب چپ متمایل هستند. سفر پوتین در این حال و هوای انتخاباتی می‌تواند تا حدودی در گرایش بیشتر یهودیان روسی به لیکود تاثیرگذار باشد؛ به ویژه که وی در سال های گذشته همواره خود را حامی این یهودیان نشان داده و بر بهبود وضعیت آن‌ها تاکید کرده است. جالب این جاست که در حالی پوتین و دیگر مقامات کرملین بدون استثنا از این یهودیان حمایت کرده اند که حدود 150 هزار نفر از آن‌ها در شهرک‌های یهودی‌نشین در کرانه باختری که بر اساس قطعنامه‌های سازمان ملل اشغالی محسوب می‌شود، سکونت دارند. واقعیت این است که پوتین همواره روابط خوبی با راست گرایان اسرائیلی داشته است؛ با آریل شارون نخست وزیر راست گرای اسبق اسرائیل روابط نزدیکی داشت تا جایی که به گفته دوف واسگلاس رئیس دفتر شارون روابط دو طرف بسیار صمیمانه بوده است و خیلی‌ وقت‌ها با هم به زبان روسی صحبت می‌کردند و پوتین و اطرافیانش همواره به روسی الاصل بودن شارون می‌بالیدند. در کنار آن هم نقل قول‌های امروز نتانیاهو از زبان پوتین پس از بازگشت از سفر به روسیه می تواند کمک خوبی به وی در انتخابات بکند و نتانیاهو  در تبلیغات انتخاباتی از آن به عنوان دستاورد بزرگ خود یاد می‌کند. به نوشته روزنامه هاآرتص به نقل از نتانیاهو، پوتین خواستار خروج ایران از سوریه است و آن را بخشی از اهداف روسیه در سوریه دانسته است. در کنار آن هم یک منبع دیپلماتیک گفته است که رئیس جمهور روسیه هیچ محدودیتی برای فعالیت‌های (حملات) اسرائیل در سوریه قائل نیست. البته شاید شناخت این مسئله نیازی هم به گفتن مقامات روسی یا اسرائیلی ندارد و واقعیت‌های میدانی چند سال اخیر می‌تواند مویدی بر آن باشد. همین سفر پوتین آن هم در این وضعیت انتخاباتی، به دنبال تشدید حملات تل‌آویو به سوریه در برهه اخیر خود می‌تواند تاییدی ضمنی بر آن باشد. 

 

روسیه که روز جمعه قطعنامه پیشنهادی آمریکا به شورای امنیت سازمان ملل درخصوص بحران سیاسی در ونزوئلا را وتو کرد، حالا چتر حمایتی اش را روی سر مادورو باز کرده است. وزیر خارجه روسیه در دیدار با معاون مادورو در مسکو از کمک‌هایی خبر داد که قرار است به ونزوئلا ارسال شود. سرگئی لاوروف گفت، روسیه می‌خواهد ونزوئلا را در مهار مشکلات اقتصادی و اجتماعی تنها نگذارد. او اعلام کرد که مسکو به درخواست کاراکاس ۷/۵ تن دارو به ونزوئلا فرستاده و فهرست جدیدی از اقلام پزشکی ضروری نیز در حال بررسی است. لاوروف افزود مواد خوراکی در صدر کمک‌های انسان‌دوستانه بعدی هستند. روسیه در ماه ژانویه بیش از ۳۰هزار تن گندم به ونزوئلا ارسال کرده است. حالا در مقابل روسیه طرفدار نیکلاس مادورو، آمریکا که از  گوایدو رهبر مخالفان و رئیس جمهور خودخوانده حمایت می کند، تحریم‌های جدیدی علیه مقامات ونزوئلا وضع کرده است. این تحریم ها شامل شش نفر از مقامات عالی امنیتی ونزوئلا می‌شود. این شش مقام عالی امنیتی در اداره پلیس و گارد ملی ونزوئلا هستند که آمریکا آن ها را به واسطه نقشی که در ممانعت از ورود کمک‌های انسان‌دوستانه خارجی به ونزوئلا داشته‌اند، تحریم کرده است. ونزوئلا با یک ابر بحران اقتصادی دست و پنجه نرم می‌کند که میلیون‌ها نفر را در این کشور به فقر و فلاکت کشانده است. «ولادیمیر پادرینو» وزیر دفاع ونزوئلا می گوید: بیش از 100 عضو گارد ملی خودسرانه ترک خدمت کرده و از مرز کشور وارد کلمبیا شده اند به امید این که وعده 20 هزار دلاری را برای اقدام خود در بحبوحه بحران اقتصادی و سیاسی در ونزوئلا دریافت کنند. این در حالی است که خوان گوایدو، رهبر مخالفان دولت ونزوئلا می گوید ۶۰۰ نفر از افسران ارتش این کشور طی روزهای گذشته از حمایت نیکلاس مادورو دست کشیده اند.

 

گروه بین الملل- عبدالعزیز بوتفلیقه، رئیس جمهور الجزایر، دیروز در حالی تولد 82 سالگی خود را در ژنو سوئیس جشن می گرفت که مردم در اعتراض به نامزدی وی برای پنجمین دوره ریاست جمهوری، به خیابان ها آمده بودند. تظاهراتی که یک کشته و 183 تن زخمی برجای گذاشته و 45 تن را نیز روانه زندان کرده است. دیروز، همزمان با تولد رئیس جمهور پیر و بیمار الجزایر، معترضان می گفتند که «20 سال (ریاست جمهوری) کافی است. این اعتراض نیست، جشن است، ما تولد دوباره الجزایر را جشن گرفته‌ایم.» اکنون مردمی که هشت سال پیش در موج اول اعتراضات عربی از سوی حکومت سرکوب شدند، این بار با جمعیت ده ها هزار نفری در سراسر کشور به خیابان آمده اند تا آغازگر موج دوم مبارزه با حاکمان فاسد خود باشند. موجی که به سودان نیز رسیده است. در الجزایر نارضایتی مردم از افزایش نرخ تورم، بیکاری و کاهش قدرت خرید به اوج خود رسیده است. آن ها که در اوج اعتراضات عربی سال 2011 خشونت کشورهای همسایه در سرکوب تظاهرات مردمی را می دیدند، برای امنیت شان به خانه هایشان رفتند  اما اکنون با گذشت هشت سال با شعار نه به استحمار (خرپنداری) علیه حکومت فاسد خود به پاخاسته اند. حکومتی که رئیس دولت آن ها مدت هاست به دلیل بیماری در انظار عمومی ظاهر نشده و حالا مردم می گویند که جانشینان وی فساد و ناکارآمدی را در کشور گسترش داده اند. در الجزیره پایتخت این کشور، برخی معترضان دربرابر کاخ ریاست جمهوری به پرتاب سنگ مشغول شدند و پلیس با شلیک گاز اشک‌آور آن ها را عقب راند. تلویزیون دولتی الجزیره خبر اعتراضات را پخش کرده اما آن را به طور زنده پوشش نداده است. سال‌های طولانی است که بسیاری از مردم الجزایر از ترس نیروهای امنیتی از سیاست دوری کرده‌اند. الجزایر پس از جنگ‌های استقلال این کشور از فرانسه در سال‌های ۱۹۵۴-۱۹۶۲، به دست یک گروه خاص از انقلابیون اداره شده است اما به نظر می‌رسد اعتراضات روز جمعه تابوی سکوت و پذیرش نظام سیاسی این کشور را شکسته است. معترضان روز جمعه، از همان شعاری استفاده کرده‌اند که در سال ۲۰۱۱ در اعتراضات «بهار عربی» استفاده می‌شد؛ «الشعب یرید اسقاط النظام» (مردم خواهان سقوط حکومت هستند). اعتراضات عربی به سقوط رهبران کشورهای مصر، لیبی و تونس منجر شد. بوتفلیقه در سال ۱۹۹۹ به قدرت رسید و به جنگ داخلی این کشور پایان داد و از آن زمان بر الجزایر حکومت کرده است. گفته می‌شود این جنگ داخلی به کشته شدن بیش از ۱۰۰هزار نفر منجر شده‌است. معترضان می‌گویند او توان اداره کشور را ندارد و در واقع این مشاورانش هستند که قدرت را در دست دارند. عبدالعزیز در سال ۲۰۱۳ سکته قلبی کرد و از آن زمان به ندرت در محافل عمومی و علنی حاضر شده و سال‌هاست سخنرانی نکرده است. مقامات رسمی می‌گویند که او با وجود ظاهر نشدن در انظار عمومی، نقش موثری در اداره کشور دارد. اعتراضات در حالی ادامه دارد که فرمانده ارتش الجزایر از رئیس جمهوری این کشور خواسته است تا یک شنبه یعنی آخرین روز ارائه اسناد رسمی کاندیداتوری‌اش برای پنجمین دوره ریاست جمهوری در ژنو بماند.در همین حال برخی منابع با اشاره به این درخواست فرمانده ارتش  مدعی شده اند بعد از کودتای آرام سال 91 علیه شاذلی بن جدید ، این کودتا می تواند دومین کودتا از این نوع به شمار رود .

 

پاکستان، خلبان اسیر هندی را به نشانه حسن نیت و کاهش تنش آزاد کرد. نخست وزیر پاکستان، گفته که کشورش به دلیل «تعهد به صلح» چنین تصمیمی گرفته است. اما یک درگیری تازه بین سربازان هندی و پاکستانی در مرز کشمیر دست‌کم چهار کشته و ۱۱ زخمی به جای گذاشت. اصابت خمپاره از کشمیر پاکستان به خانه‌ای در کشمیر هند، یک مادر و دو فرزندش را به کام مرگ برد. رسانه‌های هند می‌نویسند پدر خانواده به شدت مجروح شده و هفت غیرنظامی دیگر نیز جزو زخمی‌ها هستند. در کشمیر پاکستان هم یک پسر نوجوان کشته شده است و سه نفر زخمی شده‌اند.