ناصری- یادش بخیر همین چند سال پیش بود که به مناسبت ولادت حضرت زهرا(س) طلا فروشی ها مملو از مشتری به منظور خرید هدیه برای روز زن و مادر می شد اما به دلیل بالا رفتن قیمت طلا و کاهش قدرت خرید مردم این اقبال رفته رفته کاهش پیدا کرد و حالا دیگر خانواده ها برای هدیه طلا نمی خرند بلکه به عنوان یک سرمایه گذاری به آن نگاه می کنند. با این حال صدور گواهی کشف معدن طلا در سیستان و بلوچستان در چند روز اخیر و نجات معدن کاران معدن طلای چین بعد از دو هفته از داخل معدن باعث شد به سراغ این فلز ارزشمند و گران بها برویم و در کنار معرفی معدن کشف شده و میزان طلای تخمینی آن درباره میزان طلای استخراج شده و باقی مانده آن  در زمین گزارشی تهیه کنیم. البته در این گزارش از بزرگ ترین تولید کننده های طلا، رتبه ایران در تولید طلا و اطلاعات خواندنی و جذاب دیگری درباره این فلز گران بها و البته دوست داشتنی نوشته ایم که خواندنش خالی از لطف نیست.

22 سال قبل جوانکی با قد و بالای بلند از فجرسپاسی به پرسپولیس آمد. در روزگاری که با رفتن مهدی هاشمی‌نسب، هواداران قرمز مغموم بودند، علی انصاریان خوش می‌درخشید و از سکوهای سرخ دلبری می‌کرد، سرش را جلوی توپ می‌گذاشت، با تمام وجود بازی می‌کرد و آن‌قدر درخشید که تا مدتی یحیی گل‌محمدی ملی‌پوش شد ذخیره‌اش. آن‌چه علی انصاریان را این‌قدر متمایز می‌کرد روحیه او بود؛ خودش را نمی‌دید، یک‌روز برای شادی سکوها سرش پر از بخیه می‌شد، یک روز برای شادی مردم به «زیر آسمان شهر» رفت و یک عمر به‌خاطر تنها نشدن «ننه علی» ازدواج نکرد. پدرش را که از دست داد مادر شد همه‌چیزش. آرزویش این بود که قبل از مادرش بمیرد و باورش سخت است که علی به این آرزویش رسید، آن‌هم در روز مادر. این روحیه دوست‌داشتنی علی که بچه پایین‌شهر بود باعث شد محبوب سرخ‌ها بماند حتی وقتی به تیم رقیب رفت، آن‌جا هم با تمام وجود بازی کرد و احترام هر دو گروه را داشت. اما حالا ما ماندیم و یک دلتنگی، دلتنگی برای خنده‌های علی انصاریان، پسر بامعرفت فوتبال، سینما و تلویزیون. علی که به‌خاطر بخیه‌های زیادی که حین فوتبال روی سر و صورتش خورده بود به علی بخیه معروف شد. علی که رفیق بامعرفتی برای مهرداد بود و فقط یک هفته بعد از او در این دنیا ماند. حالا یک بغض به‌بزرگی یک ملت برای علی ترکیده، برای تنهایی مادرش و برای این‌روزهای تلخ. فوتبال برای ما یک ورزش نبود و علی فقط یک فوتبالیست نبود. علی نماد رنجی بود که بچه‌های پایین شهر برای رسیدن به قله‌ها می‌کشند. او ثابت کرد پسربچه دست فروشی که تابستان بلال می‌فروخت می‌توانست محبوب یک کشور باشد. مهرداد و علی به‌روزهای کودکی و نوجوانی خیلی از ما رنگ  رویا پاشیدند. با دست خالی و غیرت برای ما شادی آفریدند، چه‌قبل از فوتبال و چه بعد از آن. این پرونده تقدیم می شود به پسر بامعرفتی که خنده‌هایش از یادمان نمی‌رود. کاش درگذشت تلخ دو چهره محبوب، تلنگری باشد برای ما تا بیشتر از قبل موارد بهداشتی را رعایت کنیم.  

در هفتمین روز درگذشت میناوند، انصاریان هم پرکشید

علی رفیق نیمه راه نبود

انصاریان که همزمان با زنده‌یاد مهرداد میناوند به بیماری کووید-۱۹ مبتلا شده بود، پس از مبارزه سخت با این ویروس نتوانست مقاومت خود را ادامه دهد و متاسفانه‌ روز چهارشنبه دار فانی را وداع گفت. این در‌حالی است که در روزهای گذشته وضعیت جسمانی انصاریان به شکلی امیدوارکننده تغییر کرده بود و حتی علی پروین اسطوره فوتبال ایران گفت‌وگوی کوتاه تلفنی با او داشت اما متاسفانه در ساعات آخر روز دوشنبه شرایطش به شکلی شد که تیم پزشکی وی را به خواب مصنوعی برد. در همین حین اخبار ضد‌و نقیض از بیمارستان فرهیختگان مخابره می‌شد که نگرانی‌های فوتبال‌دوستان را به‌دنبال داشت تا حدی که مهدی ترابی، افشین پیروانی و... یا انتشار چند استوری از مردم خواستند تا برای انصاریان دعا کنند. دکتر هاشمیان پزشک معالج او که خبر بیهوشی مصنوعی علی انصاریان را اعلام کرده بود، در یک لایو اینستاگرامی با لحنی ناامیدانه درباره وضعیت او صحبت کرد و داماد خانواده انصاریان هم به همین شکل پاسخ پیگیری خبرنگاران را داد تا این‌که این اتفاق تلخ به وقوع پیوست. علی انصاریان در‌حالی درگذشت که فضای جامعه فوتبال تحت‌تاثیر مرگ نابهنگام مهرداد میناوند بر اثر کرونا قرار داشت و حالا یک پیشکسوت دیگر هم از جمع ستارگان فوتبال ایران جدا ‌شد. علی انصاریان ۴۳ ساله سابقه ۷ فصل بازی برای پرسپولیس و یک سال حضور در استقلال را دارد. او همچنین 6 بازی ملی انجام داد و ‌کفش‌هایش را در شاهین‌بوشهر‌ آویخت. او سابقه گلزنی به بایرن‌مونیخ و دروازه‌بان اسطوره‌ای این تیم اولیور کان با پیراهن پرسپولیس را داشت. انصاریان پس از پایان دوره بازی، یک قطعه موسیقی منتشر و در حدود ۲۰ فیلم سینمایی و سریال نیز بازی کرد و توانایی‌اش در این عرصه را نیز به نمایش گذاشت. حکایت غریبی است که انصاریان درست در روزهایی که سینمای ایران جشنواره فجر را با فیلمی که او در آن حضور داشت افتتاح کرد، پیشکسوت فوتبال ایران اختتامیه داستان زندگی‌اش در این دنیای فانی، رقم خورد. انصاریان با خاطره آن خنده‌ها و شوخی‌هایش همیشه در ذهن ما زنده خواهد بود. هنرمندی که در فوتبال به بازی‌های غیرتمندانه‌اش شهره بود. خاطره زخم‌هایی که برداشت و به آن‌ها افتخار می‌کرد، را هیچ‌گاه از یاد نمی‌‌بریم. می‌گفتند سخت و خشن بازی می‌کند و خودش می‌گفت که فوتبال بچه بازی نیست و باید جنگجو باشی. او جنگجو بود و همیشه امید داشت اما گاهی سرنوشت هیچ توجهی به امید، معجزه، انتظار و جنگیدن و کلماتی شبیه به این ندارد و تصمیمش را گرفته و ما هم چاره‌ای بجز نظاره کردن نداریم. سکانس پایانی زندگی پر پیچ‌و خم انصاریان مرگ تلخی بود و تحمل این تلخی با مرور خاطرات شیرینش تلخ‌تر هم می‌شود؛ بدرود پسر دوست داشتنی...