رودسری - امروز، روز ملی خلیج‌ فارس است و به لحاظ تاریخی، روزی است که سربازان سلحشور ایرانی در عهد شاه عباس یکم، استعمارگران پرتغالی را از آب‌های نیلگون و زیبای جنوب ایران بیرون ریختند و هرمز را به مام میهن بازگرداندند. در تاریخ چند هزار ساله خاورمیانه، خلیج فارس را با همین نام خوانده‌اند. دلیل این نام‌گذاری، اولاً قرار گرفتن دو سوی این خلیج در خاک سرزمینی ایران، ثانیاً تکاپوی چند هزارساله دریانوردان ایرانی در آن و ثالثاً، حاکمیت فرمانروایان ایران‌زمین بر وجب به وجب آب‌های خلیج همیشه فارس است. گزارش‌های تاریخی نشان می‌دهد که دریای پارس یا خلیج فارس، همواره محل اعتنا و مکان تجارت اقوام گوناگونی بوده‌است که زیر پرچم ایران به کار داد و ستد می‌پرداخته‌اند. دریانوردی ایرانیان در خلیج فارس، از زمان تأسیس نخستین سلسله ایرانی، یعنی مادها آغاز شد. در دوره هخامنشی و به ویژه در عصر داریوش یکم، ایرانیان نیروی دریایی بسیار قدرتمندی در خلیج فارس پدید آوردند؛ نیرویی که با دور زدن خلیج عدن، خود را به دریای سرخ می‌رساند و راه ارتباطی مستملکات ایرانیان در مصر، با سرزمین مادری بود. در قرن‌های بعد نیز، سیطره ایرانیان بر خلیج فارس حفظ شد. حتی حاکمیت خلفای اموی و عباسی نیز، تأثیری بر نام این خلیج نگذاشت . امرای ایرانی دوره اسلامی، مانند عضدالدوله دیلمی، با افتخار از این منطقه دریایی با عنوان خلیج فارس یا دریای فارس نام می‌بردند و از حاکمیت ایران بر دو سوی این خلیج زرخیز، سخن می‌گفتند. بعدها و در دوره صفویه و افشاریه، بر اعتلای دریایی ایران در خلیج فارس افزوده شد؛ اما ضعف قاجاریه و در پی آن، وابستگی پهلوی، زمینه بروز ادعاهایی دروغ و گزافی را فراهم آورد که مورخان همواره به آن‌ها، با نگاه تمسخر و طنز می‌نگرند. نه تنها در منظر هر ایرانی که در نگاه هر جغرافی‌دان و مورخ آگاهی، خلیج فارس، خلیج فارس بوده و خواهد ماند.

 

نوائیان – باغ ملی مشهد یکی از تفرجگاه‌های قدیمی و خاطره‌انگیز این شهر است که در خیابان قدیمی ارگ قرار دارد. پیش از آن‌که بوستان‌های بزرگ در مشهد احداث شود، باغ ملی تنها بوستان شناخته شده شهر بود. این باغ در سال 1345 خورشیدی، توسط حاج حسین ملک وقف عام شد و به طور رسمی در اختیار مردم قرار گرفت؛ البته پیش از آن هم از این مکان به عنوان تفرجگاه استفاده می‌کردند و مالک هم اعتراضی نداشت. طبق یک روایت تاریخی، باغ ملی را که در مجاورت ارگ حکومتی مشهد قرار داشت، مظفرالدین‌شاه قاجار در ایام مسافرت به مشهد، به محمدکاظم ملک‌التجار تبریزی، پدر حاج‌حسین ملک، هدیه کرد و محمدکاظم نیز، اداره آن را به پسرش سپرد. بنابراین، سابقه استفاده از این بوستان قدیمی در شهر مشهد، به دوره قاجار می‌رسد؛ حوالی سال 1280 خورشیدی.
 

«پنج‌شنبه، 3 ربیع‌الاول 1306 * - افتخارالسلطنه، خواهر قمرالسلطنه دختر فتحعلی‌شاه در تهران مرده است. هفتاد و پنج سال متجاوز داشت. امروز هم دیوانخانه، تخت مرمر و میدان قصر که جنجال بود، مقصرین دماوندی را چوب می‌زدند. تماشاچی و غیره و غیره، جمعیت غریبی در دیوانخانه و میدان [جمع] شده بود. آن‌قدر سر و صدا می‌کردند که نمی‌شد آرام بود. من هم از بس کار داشتم، مثل سگ شده بودم[!] دست و پا هم که دردش هنوز باقی است. امین اقدس هم عصری تب و لرز و نوبه کرده است. اوقات ما تلخ شد. گفتیم دور و بر را خلوت کردند، اما فایده‌ای نداشت. حوصله نوشتن روزنامه نداریم.»
*17 آبان 1267
 

جواد نوائیان رودسری – گستره خانواده منشی‌زاده خیلی عریض و طویل نیست و اگر بنا باشد تاریخچه آن را بررسی کنیم، فقط دو نسل آن قابل بررسی است! میرزا ابراهیم‌خان منشی‌زاده، پدر خانواده، اصالتاً از اهالی ایروان بود و بعد از مهاجرت به ایران، در دارالفنون تحصیل کرد و وارد شغل نظامی‌گری شد. مشهور است که مخالفان ، پدرش را مسموم کردند و به قتل رساندند. ابراهیم‌خان که در سر هوای ریاست داشت، در عصر مشروطه راه به جایی نبرد و کمیته مجازات را ساخت و افتاد به جان سیاستمدارانی که به او پول نمی‌دادند؛ ادعایش هم حذف بدخواهان وطن بود! بعدها وی را در دوره وثوق‌الدوله بازداشت کردند و به امر او، هنگام فرستادن به تبعید، به زندگی‌اش خاتمه دادند؛ اما ماجرای پسر ابراهیم‌خان از عجایب امور است. داوود که ظاهراً پسر ارشد مؤسس کمیته مجازات بود، سر از آلمان درآورد و مفتون نازی‌ها و «اس.اس» شد! در ادامه به فرازهای کمتر شنیده شده زندگی او می‌پردازیم.
راهی که از پاریس به برلین رسید
داوود منشی‌زاده در میان همه نویسندگان معاصر به آلمان‌دوستی و هیتلرپرستی معروف است؛ نصرا... توکلی در کتاب «آخرین سقوط آریاها» و حتی «داریوش همایون» در خاطراتش، این ویژگی منشی‌زاده را یادآوری کرده‌اند. این‌که داوود چطور با راه و رسم نازی‌ها آشنا شد، خیلی معلوم نیست. او در سال 1310، با بورس دولتی به فرانسه رفت تا درس بخواند. سال 1316 از دانشگاه «دیوژن» لیسانس ادبیات گرفت و بعد به آلمان نازی رفت. احتمالاً در دوران حضور در فرانسه بود که به هیتلر علاقه‌مند شد. او در همان سالی که لیسانس گرفت به برلین رفت تا ادامه تحصیل بدهد، اما تکمیل تحصیلات وی تا سال 1317 آغاز نشد. در این مدت چه می‌کرد؟ کسی به درستی نمی‌داند، اما خبر داریم که از 1318، همراه با بهرام شاهرخ، رادیو فارسی برلین را اداره می‌کرد. بنابراین، داوود منشی‌زاده دست‌کم از سال 1316، جذب سازمان‌های اطلاعاتی آلمان نازی شده‌بود.
«هیتلریزه» شدن داوود!
منشی‌زاده طبق روایت علی رهنما در کتاب «Behind the 1953 Coup in Iran»، به تحصیل در دانشگاه برلین پرداخت و همزمان به عضویت حزب نازی درآمد. او تنها عضو ایرانی حزب بود و سران آلمان هیتلری به وی اعتماد کامل داشتند. منشی‌زاده افزون بر این‌ها، از اعضای فعال «اس.اس» نیز به شمار می‌آمد. او مدرک دکترای خود را در سال 1322 از دانشگاه برلین گرفت و سپس، به تدریس ادبیات در دانشگاه «لودویک ماکسیمیلیان» شهر مونیخ پرداخت؛ سِمَتی که به دست آوردن آن، بدون ارتباط داشتن با حزب نازی امکان نداشت. برخی روایت‌های شفاهی برآنند که داوود، به دلیل اشتغالات حزبی، دفاع از رساله دکترای خود را تا 1324، یعنی سال سقوط برلین به تعویق انداخت، اما در همین مدت، تدریس می‌کرد. منشی‌زاده به طور رسمی عضو واحدهای شبه‌نظامی «اس.اس» بود و در ردیف وفاداران سرسخت هیتلر قرار داشت. او به همراه گردان‌های مدافع نازی‌ها، هنگام هجوم متفقین به برلین و سقوط پایتخت آلمان در اردیبهشت 1324، دوشادوش نیروهای «اس.اس» جنگید و در همین نبرد، از ناحیه پا هدف گلوله قرار گرفت و تا پایان عمر به دلیل این اتفاق، می‌لنگید. او در آلمان با یک دختر آلمانی ازدواج کرد و بعد از جنگ، ابتدا به قاهره رفت و با کمک دوستانی که داشت، به تدریس ادبیات در دانشگاه این شهر پرداخت.
بازگشت به ایران و فرار به سوئد
منشی‌زاده در سال 1330 به ایران بازگشت؛ زمانی که آب‌ها از آسیاب افتاده بود و دیگر متفقین در ایران حضور نداشتند که دنبال نازی‌ها بگردند! او به محض ورود و در شرایط باز سیاسی آن دوره که مقارن با نهضت ملی شدن صنعت نفت بود، حزب سوسیالیست ملی کارگران ایران را با نام اختصاری «سومکا» راه انداخت که در واقع نسخه‌ای ناشیانه از روی نمونه آلمانی بود. این حزب تنها توانست تا مرداد 1332 دوام بیاورد، اما بعد از آن و به دلیل فضای بسته سیاسی پس از کودتای 28 مرداد، منشی‌زاده دیگر نتوانست به فعالیت خود ادامه دهد. وی در 1337 سر از آمریکا درآورد و بعدها مدتی به آلمان رفت و در نهایت در سوئد سکونت اختیار کرد و در 22 تیرماه سال 1368 در اوپسالای سوئد درگذشت. منشی‌زاده اولین مترجم کتاب «نبرد من»، اثر آدولف هیتلر به زبان فارسی است. او تألیفات و ترجمه‌های متعددی داشت.
 

سارا پوراحمدی - درباره رژیم غذایی شاهان اشکانی، اطلاعاتی بسیار جزئی و پراکنده در دست است. استرابون، جغرافی‌دان و مورخ یونانی، از نوعی آب‌میوه شیرین سخن می‌گوید از «خالیبون» سوریه که فقط برای مصرف پادشاهان به ایران آورده می‌شد. همچنین، گزارش شده است که شاهان ایران، هر آبی را نمی‌نوشیدند و آب آشامیدنی مخصوص به خود را داشتند و این آب را همه‌جا همراه خود می‌بردند. این پادشاهان علاقه خاصی به انجیر یونانی داشتند و همیشه خشک شده آن، به همراه ظرفی از بادام بو داده شیرین، بر سر سفره پادشاهان ایرانی قرار داشت. برگ ریحان نیز، مخصوص استفاده شاهان بود و یونانی‌ها به آن «برگ خوشبوی پادشاه» می‌گفتند. گزارش‌های تاریخی از گیاهی به نام «مانا» نام می‌برند که ایرانی‌ها از آن ماده‌ای شیرین استخراج می‌کردند. در روایات تاریخی نوشته‌اند که وقتی شاه بزرگ به سرزمین ماد می‌رفت، هر روز برای سفره شاهی ظرف‌های بزرگی از این مادۀ شیرین مهیّا می‌شد. از این ماده، برای شیرین کردن نوشیدنی‌ها نیز استفاده می‌کردند. پلینی، طبیعی‌دان و فیلسوف رومی، از وجود نوعی روغن مخصوص به نام «روغن پادشاهی» خبر می‌دهد که برای استفاده پادشاهان اشکانی، از ترکیب بیست‌وهفت ماده گوناگون ساخته می‌شد و از میان آن‌ها می‌توان به  نیلوفر، زعفران، عسل و میوه سرو اشاره کرد. به این ترتیب، می‌توان گفت که شاهان اشکانی هم، مانند اسلاف و اخلافشان، خوش خوراک بودند و در برگزیدن غذا و نیز، طعم آن، وسواس فراوانی داشتند. با این حال، سفره‌های شاهی در دوره ساسانی، بسیار رنگین‌تر شد و ساسانیان بر تجملات خوراکی خود، بسی افزودند که گزارش‌های آن در دست است.