احمدکاظم زاده -از زمانی که جو بایدن در اقدامی غافلگیرکننده دستورخروج سریع نیروهای آمریکایی را از افغانستان آن هم بعد از 20 سال تحمل تلفات انسانی و به خصوص هزینه های سرسام آور چند تریلیون دلاری صادر کرد این سوال همواره در محافل سیاسی و خبری جهان مطرح بوده که علت این تصمیم گیری چه بوده است؟برخی آن را با هدف رویکرد نگاه به داخل و کاستن از بارهزینه ها در خارج ارزیابی می کردند که قبل از بایدن و از زمان ترامپ هم مطرح بوده است و خود ترامپ هم در ابتدا  با شعار پایان دادن به هزینه های آمریکا در جنگ های خارجی و ملزم کردن متحدان و دوستان به پرداخت این هزینه ها روی کار آمد هرچند که در ادامه راه با توجه به نفوذ صاحبان صنایع تسلیحاتی و جنگی بر اوانجلیست ها و هم پیمانی آن ها با مافیای صهیونیستی و خریداران بزرگ تسلیحاتی همچون عربستان و امارات نتوانست به اهداف و شعارهای خود جامه عمل بپوشاند. برخی هم این خروج ناگهانی را بر اساس یک برنامه و پروژه از قبل برنامه ریزی شده برای چالش سازی برای رقبا و دشمنان آمریکا از جمله روسیه ، چین و ایران ارزیابی کرده اند که البته اگر چنین پروژه ای هم در کار بوده تاکنون محقق نشده است و با رویکرد متفاوتی که طالبان در مقایسه با گذشته از خود نشان داده اند  یا با ابتکارعملی که همسایگان افغانستان و رقبای بین المللی آمریکا به کار بسته اند تهدیدهای ناشی از خروج ناگهانی آمریکا و خلأ ناشی از آن  تاکنون مدیریت شده است.نگاهی به تحولات داخلی آمریکا نشان می دهد که رویکرد نگاه به داخل از مصادیق بیشتری برخوردار است. هم اکنون دو طرح کلان در کنگره در دست بررسی است.  یکی از این طرح ها اختصاص یک تریلیون دلار برای تاسیسات زیربنایی مانند جاده ها و پل هاست که تخریب شده اند و نیاز به ترمیم و بازسازی دارند و دوم اختصاص سه و نیم تریلیون دلار برای بخش های اجتماعی ، خدماتی و بهداشتی است.  افزون بر این نیاز به افزایش دست کم دو تا سه تریلیون دلاری سقف بدهی های دولتی است تا دولت برای اداره خود مجبور به تعطیلی نشود. هرچند این طرح ها هنوز محل دعوای میان حزبی و درون حزبی است و هنوز اختلافات گسترده ای در این زمینه ها وجود دارد اما تمرکز  دولت و کنگره به این طرح ها و مسائل به همراه کاستن از بارهزینه های مالی در خارج  یا واگذاری برخی از پرونده های خارجی به متحدان و حتی رقبایی مانند روسیه نشان می دهد که عمق و گستره چالش های داخلی، دولت آمریکا را در وضعیتی قرار داده است که اولویت را به داخل بدهد.

 نشنال‌اینترست در گزارشی  مدعی شد: مقام‌های حکومت طالبان سرانجام یک انتخاب عمل‌گرایانه انجام دادند و از مقامات دولت سابق درخواست کردند که به کار خود بازگردند. این در حالی است که پیش از این، دولت سابق کابل را به دست‌نشاندگی آمریکا متهم می‌کردند. به نظر می رسد طالبان فهمیده‌اند که حکومت واقعاً چقدر دشوار خواهد بود. اگرچه این کشور سرشار از مواد معدنی است، اما زیرساخت‌های بسیار کمی برای استخراج آن ها دارد. سیستم بهداشتی شکننده کشور در حال فروپاشی بوده و کمک‌های مالی غرب قطع شده است. اولین مقام‌های دولت قبل که به درخواست طالبان به مراکز مدیریتی بازگشته‌اند، مسئولان وزارت دارایی و بانک مرکزی هستند. یکی از این افراد به آسوشیتدپرس گفته که طالبان به ناتوانی در اداره بانک‌ها اذعان کرده و گفته‌است: «شما بهتر می‌دانید چگونه با این چالش‌ها زنده بمانیم.» همچنین طالبان نسبت به دولت قبل، رویه موفقیت‌آمیزتری در مقابله با مفاسد دولتی داشته و همچنین امنیت مشاغل را نیز توانسته تأمین کند. بنابراین هنوز امیدهای مجامع بین‌المللی از بین نرفته است. نیازمندی‌های اقتصادی و معیشتی مردم افغانستان به‌تدریج حکومت طالبان را به پذیرش برخی واقعیات داخلی و خارجی سوق خواهد داد. 

پایگاه اینترنتی العهد با انتشار این تصویر نوشت: عکس بزرگی از جورج القرداحی وزیر اطلاع رسانی لبنان بر یکی از بیلبوردهای مسیر فرودگاه صنعا نصب شده است. در پایین تصویر نوشته شده است «جورج، بله حرف شما درست است... جنگ یمن بیهوده است».