پرسش: دادگاه به نفع من رأی داد و متشاکی را به پرداخت 100 میلیون تومان در وجه من محکوم کرد. دو سال از صدور حکم می‌گذرد و بدهکار پول مرا پرداخت نمی‌کند و با قید وثیقه آزاد است. آیا می‌توانم درخواست به روز کردن بدهی را به دادگاه ارائه کنم؟

پاسخ: بله، می‌توانید به دادگاه عمومی حقوقی محل سکونت متشاکی مراجعه و علیه ایشان دعوای «مطالبه خسارت تاخیر تادیه» اقامه کنید. اگرچه ارائه حکم محکومیت پیشین خوانده به دادگاه برای احراز طلب شما از ایشان کافی است، اما پیشنهاد می‌کنم اصل کلیه اسناد و مدارک مربوط به طلبتان را در جلسه رسیدگی همراه خود داشته باشید. مطابق ماده 515 قانون آیین دادرسی مدنی، بستانکار می‌تواند تمام خساراتی را که به دلیل عدم وفای به عهد بدهکار، به او وارد آمده است، همزمان با تقدیم دادخواست اصلی یا در طول رسیدگی به دعوای اصلی یا به صورت دعوای جداگانه، از بدهکار مطالبه کند. این خسارات شامل خسارت تاخیر در پرداخت دِین یا تاخیر تادیه(خسارت ناشی از کاهش ارزش پول مطابق شاخص اعلامی از سوی بانک مرکزی) و خسارات دادرسی است؛ خسارات دادرسی یعنی هزینه‌های ناشی از طرح دعوا در دادگاه، شامل هزینه دادرسی، حق‌الوکاله وکیل، هزینه تحقیقات محلی، هزینه کارشناسی و.... (ماده 519 قانون آیین دادرسی مدنی) ماده 515 قانون آیین دادرسی مدنی مقرر داشته است: «خواهان حق دارد ضمن تقدیم دادخواست یا در اثنای دادرسی و یا به‌طور مستقل، جبران خسارات ناشی از دادرسی یا تأخیر انجام تعهد ‌یا عدم انجام آن را که به علت تقصیر خوانده نسبت به ادای حق یا امتناع از آن به وی وارد شده یا خواهد شد، همچنین اجرت‌المثل را به ‌لحاظ عدم ‌تسلیم خواسته یا تأخیر تسلیم آن از باب اتلاف و تسبیب از خوانده مطالبه نماید.... ‌دادگاه در موارد یادشده میزان خسارت را پس از رسیدگی معین کرده و ضمن حکم راجع به اصل دعوا یا به موجب حکم جداگانه محکوم‌علیه را به تأدیه ‌خسارت ملزم خواهد نمود. ‌در صورتی که قرارداد خاصی راجع به خسارت بین طرفین منعقد شده باشد، برابر قرارداد رفتار خواهد شد.»

یک مدیرنشر با اشاره به فروش خوب کتاب در روزهای پس از همه‌گیری بیماری کووید19، کم‌کاری ناشران و کتاب‌فروشان را به‌عنوان عامل آسیب‌‌زننده به آن‌ها در این همه‌گیری مطرح کرد. به گزارش ایبنا، ابراهیم کریمی، مدیرنشر و پخش دوستان، درباره مشکلات و گرفتاری‌هایی که برخی از اهالی نشر درباره آن صحبت می‌کنند، گفت: من هیچ‌کدام این حرف‌ها را قبول ندارم. در واحدی که در آن مشغول به‌کار هستم، در فروردین ماه هر سال، دو هفته تعطیل بودیم و امسال چهار هفته تعطیل شدیم. همچنین در اسفندماه، مقداری دچار رکود بودیم؛ اما الان وضعیت خیلی خوب است و مشکلی وجود ندارد. وی افزود: عموم کتاب‌فروشان سایتی برای فروش دارند و می‌توانند از طریق ارائه کتاب در سایت، فروش خود را حفظ کنند. اگر قرار است کتاب‌فروشان در کتاب‌فروشی بنشینند و منتظر مشتری بمانند، نه فقط به دلیل کرونا، بلکه به هر دلیل دیگری هم با مشکل مواجه می‌شوند؛ چراکه مخاطبان به کتاب‌فروشی‌شان مراجعه نمی‌کنند و طبیعتاً با کمبود مشتری مواجه می‌شوند. به نظر من، اوضاع بد نیست؛ حتی خوب است. برخی از همکاران، کم‌کاری‌های خود را بر گردن همه‌گیری بیماری کووید19 و همچنین دیگران می‌اندازند؛ ما به مسئولان سایت‌ها کتاب می‌رسانیم و به همین دلیل، اطلاع داریم که جریان فروش کتاب از طریق سفارش‌های مجازی، رضایت‌بخش است.

 

جواد نوائیان رودسری – انگار عادتمان شده که وقتی قرار است درباره آدم‌های بزرگ و تأثیرگذار حرف بزنیم، باید یکسر برویم سراغ کارنامه فعالیت‌هایشان و بیفتیم در مسیر تکرار؛ بد نیست؛ شاید بعضی‌ها باشند که هنوز شنیده‌ها را نشنیده‌اند؛ اما یادمان باشد، آن‌چه این شنیدنی‌ها را ساخته و پرداخته، همان شخصیت و منشی است که کمتر سراغی از آن می‌گیریم و دیر به دیر به یادش می‌افتیم. امروز، هفتم مهرماه، روزی تلخ در تاریخ شهر مشهد است؛ روزی که این شهر 1200 ساله، یکی از مفاخر خودش را از دست داد؛ دست شیطان از آستین منافقی بیرون آمد و در سال 1360، سیدعبدالکریم را از ما گرفت؛ شهید هاشمی‌نژاد را می‌گویم؛ مردی که خیلی از قدیمی‌های این شهر، او را دیده‌اند و با سخنانش، وجودشان لرزیده‌است؛ شجاعی که شجاعت در برابرش زانو می‌زد و یاری صمیمی و دوست‌داشتنی که جوان‌ها باورش داشتند و او نیز، با وجود سن و سال بیشتر، جوانی بود که جوانمردش خواندند؛ می‌بینید! باز هم افتادیم به ورطه بازگویی و تکرار؛ اما انگار دست خودمان نیست. نام هاشمی‌نژاد را که می‌بریم، این کلمات از درون سینه می‌جوشد و با افسوس درآمیخته می‌شود؛ پس بگذارید از این مباحث بگذریم و برویم جایی که باید برویم.

مرد مناجات‌های عارفانه

شهید هاشمی‌نژاد را خدا فرستاد برای جوانان مشهد؛ وقتی کانون بحث و انتقاد دینی را راه انداخت، اول نزدیک میدان راه‌آهن و بعدها در میدان صاحب‌الزمان(عج)، خوراک فکری بچه‌مذهبی‌های شهر را تأمین می‌کرد؛ اما مگر این شهر عالم‌پرور، متخصص و کارشناس مذهبی کم داشت؟ نه! اما همه که سیدعبدالکریم نمی‌شدند؛ اصلاً روحاً جوان بود و جوان‌ترها را می‌فهمید. کسی باورش نمی‌شد که این سید خوش‌اخلاق که با سخنانش دل می‌برد، روزی، روزگاری در قم، گوشه مدرسه حجتیه، با یکی دو نفر دیگر، پای درس اخلاق و عرفان شیخ فرید کاشانی می‌نشست و مشق‌عشق می‌کرد و آن‌وقت، مناجات و شب‌زنده‌داری را به هیچ‌چیز ترجیح نمی‌داد. این‌ها را آیت‌ا... مکارم شیرازی به یاد می‌آوَرَد و تأکید می‌کند که شهید هاشمی‌نژاد، در آن سال‌های ساختن و تربیت‌شدن، اواسط دهه 1330، مردی اخلاقی شد که مرز می‌شناخت و حریم می‌دانست. مرحوم هاشمی‌رفسنجانی هم که آن روزها، طلبه پرشور مدرسه حجتیه بود، به یاد می‌آوَرْد که شهید هاشمی‌نژاد ترجیح می‌داد در فرصت فراغت، گوشه عزلت بگزیند و با خدا مناجات کند یا شاید توسلی داشته‌باشد در آن لحظات تنهایی. این شیوه و روش تا پایان عمر با سید ماند. همه آن‌هایی که او را می‌شناختند، می‌دانستند که چقدر عبادت و تهجد را دوست دارد؛ می‌دانستند که نفحات قدسی شیخ فرید، با روح جلایافته طلبه بهشهریِ ساکن مشهد چه کرده‌است. در سال‌های زندان هم، همان موقع که افشاگری‌هایش آتش به جان رژیم پهلوی انداخته و برای او، حبس و سختی‌های آن را به همراه آورده بود، بخش مهمی از برنامه‌اش در زندان، شب‌زنده‌داری و تهجد بود. آیت‌ا... سیدان، دوست دوران طلبگی و تدریس شهید هاشمی‌نژاد در مشهد، به یاد دارد که او، چقدر توسل به ائمه‌اطهار(ع) را دوست می‌داشت و در هر مناسبتی می‌خواست تا جمع همراهش، با وی در این امر هم‌داستان شوند. سید مرتضی سادات فاطمی، قاری معروف شهر مشهد که روزگاری نسبتاً طولانی را با شهید هاشمی‌نژاد گذرانده‌است، می‌داند که سید، چقدر قرآن را دوست می‌داشت و چه‌اندازه مایل بود که در سفر و حضر، با کلام وحی مأنوس باشد. آن موقع و شاید امروز، خیلی‌ها فکر می‌کنند این نگاه عارفانه به هستی و چشیدن لذت مناجات‌های عارفانه، با انقلابی‌گری و ستیز با طاغوت جور درنمی‌آید! اما اگر مکتب امیرمؤمنان(ع) را بشناسی و باور کنی که سیدالشهدا(ع)، در آن لحظات پرالتهاب عاشورا، نماز را بر هر چیز دیگری ترجیح داد، می‌فهمی که با پدیده‌ای غریب روبه‌رو نشده‌ای.

جاذبه‌های ورزشی یک مبارز

همه این‌ها را گفتم؛ اما اگر در همین حد متوقف شوم، بی‌انصافی است. چطور می‌توان از وجه دیگر شخصیت شهید هاشمی‌نژاد سخن نگفت؟ فکر می‌کنید وجه فعالیت‌های سیاسی را می‌گویم؟ نه! آن را که شما بهتر از من می‌دانید. می‌خواهم بگویم آن مناجات‌های عارفانه و گریه‌های سوزناک و عاشقانه به درگاه حضرت کریم، سیدعبدالکریم را از دنیا و مافیهایش دور نمی‌کرد؛ از او عارف بریده از دنیا و بداخلاق نمی‌ساخت؛ سید، مرد بگو‌وبخند بود؛ البته به اندازه و با رعایت همه جوانب و شئونات. اصلاً راز دوست‌داشتنی بودنش، همین بود. پایش که می‌افتاد، فوتبال هم بازی می‌کرد؛ آن هم چه فوتبالی! محمدرضا ترقی، از فعالان سیاسی قبل و بعد از انقلاب در مشهد، به یاد دارد که وقتی شهید هاشمی‌نژاد پا به توپ می‌شد، دیگر کسی جلودارش نبود. او ورزش را دوست داشت؛ دوومیدانی و فوتبال، ورزش‌های موردعلاقه‌اش بودند؛ خدا می‌داند که در آن پاس گُل‌دادن‌ها و دریبل‌زدن‌ها، دل چند نفر را برده و چند صفحه دستورهای اخلاقی را در ذهن جوانان و نوجوانان نهادینه کرده‌است. سید برای ارتباط با نسل جوان، فقط بیان و قلم نداشت؛ اخلاق هم داشت؛ اخلاقی که اجازه نمی‌داد در برابر مخاطبانش، ژست تقدس و تقوا بگیرد؛ یکی از شاگردانش می‌گوید که اصولاً از این‌که بخواهند او را مقدس جلوه دهند،   بیزار بود.

باورش سخت است که مردی را با آن کارنامه مبارزه و مجاهدت برای عزت و عظمت اسلام و مسلمانان، با چنین ویژگی‌هایی تصور کرد؛ اما این کامل‌بودن، ثمره پیروی از انسان کامل است؛ حاصل چنگ انداختن به ریسمان محکم الهی است؛ الگویی برای انسان زیستن است.

*خاطرات بزرگان درباره شهید هاشمی‌نژاد از شماره 35 مجله شاهد یاران که در مهرماه 1387 منتشر شد، اقتباس شده‌است.

 

 

 

خبر مرتبط

 فرزند شهید هاشمی‌نژاد می‌گوید محل شهادت شهید هاشمی‌نژاد که می‌تواند به یک مرکز مهم فرهنگی و سندی برای جنایت منافقین علیه ملت ایران تبدیل شود، 40سال است که خاک می‌خورد. 

ترورهای سه گانه

سیدجواد هاشمی‌نژاد،پسر ارشد ایشان در گفت‌وگویی با خبرگزاری رضوی،در پاسخ به این سوال که چندبار به جان شهید هاشمی‌نژاد سوء‌قصد شد تا این‌که ترور هفتم مهر سال 1360 به شهادتش منجر شد،بیان می کند:

سه‌بار به جان پدرم سوءقصد شده بود، بار اول یک نارنجک دستی به سمت پنجره منزل‌مان پرتاب کردند که به لبه پنجره خورد و بیرون منزل منفجر شد، آن روز پدرم منزل نبودند.

مرتبه‌دوم، دو روز قبل از شهادت شهید هاشمی‌نژاد، بمبی را زیر میکروفون ایشان در دفتر حزب گذاشته بودند. یکی از محافظان پدرم می‌گفت که حضور ایشان که در جلسه لغو شد، بعد متوجه شدند که بمبی در زیر میکروفون ایشان جاسازی شده است. گویا منافقان در اعترافات خود به این موضوع اشاره کرده بودند.

ترور سوم قرار بود بعدها انجام شود اما اعضای حزب به هادی علوی، فرد نفوذی حزب مشکوک شده بودند. او مظلوم‌نمایی کرده بود، عده‌ای پادرمیانی کرده و او را دوباره به حزب برگردانده بودند، اما قرار بود دیگر به داخل حزب نرود و کارش را در دکه کتاب‌فروشی حزب واقع در صحن حرم مطهر دنبال کند. او به مسئولش اعلام کرده بود،  اگر می‌خواهید کاری انجام دهید، زودتر اقدام کنید که به من شک کرده‌اند. به همین خاطر هم عملیات‌شان را جلوتر انداختند. نارنجکی به این نوجوان 16 ساله داده بودند و قرار شد به بهانه خرید پوستر و  کتاب به دفتر حزب برود و در دستشویی ضامن نارنجک را باز کند و موقع خروج شهید هاشمی‌نژاد از کلاس او را از بین ببرد. این‌ها اعترافاتی است که بعدها مسئولش کرده بود. بنابراین ترور سوم پدرم در هفتم مهرماه سال 1360 اتفاق افتاد و به شهادتش منجر شد.

وی می‌گوید: متاسفانه با گذشت 40 سال از این واقعه و با وجود این‌که محل شهادت پدرم دست‌نخورده باقی مانده است اما نهاد دولتی که این ساختمان در اختیارش است با وجود پیگیری‌های متعدد اجازه تبدیل آن به مرکز فرهنگی شهید هاشمی نژاد را که می‌تواند سندی از جنایات منافقین باشد، نمی‌دهد.