پرسش های‌خود را در تمام زمینه های حقوقی، از طریق پیامک به شماره 2000999 ارسال کنید.

پرسش: نام خانوادگی‌ام را دوست ندارم و می‌خواهم آن را عوض کنم. اما می‌گویند برای این‌کار اجازه پدر و مادر لازم است که آن‌ها هم اجازه نمی‌دهند. چاره چیست؟
پاسخ: اگر سن شما از 18 سال بیشتر باشد برای تغییر نام‌خانوادگی نیازی به اجازه پدر و مادر نخواهید داشت. در صورتی که سن شما از 18 سال کمتر است تنها پس از صدور حکم رشد، درخواست تغییر نام‌خانوادگی از شخص شما پذیرفته می‌شود. بنابراین اگر سن شما کمتر از 18 سال است و حکم رشد نگرفته‌اید، نمی توانید شخصاً درخواست تغییر نام کنید. اصولاً هر یک از اشخاص زیر که دارای نام‌خانوادگی قابل‌تغییر باشد، می‌تواند با مراجعه به اداره ثبت احوال محل اقامت خود،برای ارائه درخواست تغییر نام‌خانوادگی اقدام کند: 1-  اشخاص 18 سال به بالا، 2- اشخاص کمتر از 18 سال که دارای حکم رشد باشند، 3-  پدر یا جد پدری با ارائه شناسنامه خود برای فرزندان کمتر از 18 سال، در صورتی که نام‌خانوادگی پدر تغییر کرده باشد، 4-  قیم یا وصی برای اطفال تحت‌سرپرستی خود با ارائه مدارک مستند که سمت او احراز شده باشد.
 

دولت آلمان یک بودجه حمایتی 20 میلیون یورویی را به کتاب‌فروشی‌ها و ناشران برای مقابله با بحران کرونا اختصاص داد. به گزارش ایبنا، دولت آلمان یک بودجه حمایتی 20 میلیون یورویی به برخی بخش‌های صنعت کتاب برای مقابله با ویروس کرونا اختصاص داده است که بین ناشران و کتاب‌فروشی‌ها، برای حمایت از آثار جدید و نیز، بهبود خدمات آنلاین توزیع می‌شود. این کمک مالی، در زمره برنامه ملی حمایت از فرهنگ در کشور آلمان قرار گرفته و به زودی کمک‌های مالی دیگر تا سقف 10 میلیون یورو که شامل حمایت از نویسندگان و مترجمان است، به آن اضافه خواهد شد.
 

گروه اندیشه – امام در آموزه‌های اسلامی، الگویی جامع و کامل برای رسیدن به رستگاری است؛ پیروی از او، گام‌نهادن در همان مسیری است که سیر ‌الی‌ا... را تسریع و تسهیل می‌کند و مانع از کج‌روی و انحراف می‌شود. امام به عنوان انسان کامل، نقش مهمی در رسیدن آدمی به کمال دارد. به همین دلیل، وقتی سیره امامان(ع) را بررسی می‌کنیم، می‌توانیم از وجوه مختلف آن برای ترسیم نقشه حیات فردی و اجتماعی بهره بگیریم. در سالروز شهادت جانگداز امام زین‌العابدین(ع)، مروری بر دو وجه از وجوه سیره‌الهی آن حضرت داریم؛ وجه اول نقش اجتماعی امام(ع) در هدایت جامعه و وجه دوم، سیره اخلاقی امام در عرصه تربیت عملی. برای مرور وجه نخست، فرازهایی را از کتاب ارزشمند «حیات فکری و سیاسی امامان شیعه(ع)»، اثر استاد رسول جعفریان و برای مرور وجه دوم، فرازهایی را از کتاب گران‌قدر «زندگانی علی بن الحسین(ع)»، اثر زنده‌یاد علامه سیدجعفر شهیدی را به شما خوانندگان عزیز و ارجمند خراسان تقدیم می‌کنیم.
 

تربیت عملی در سیره سیدالساجدین(ع)
امام سجاد(ع) در آن دوران تاریک، براى جویندگان انسانیت، به‌حقیقت چراغى روشن بود؛ با رفتار و گفتار خود، سیره فراموش‌شدۀ جد و پدر و خاندان رسالت را زنده کرد و مردمى که سال‌ها با عصر نبوت فاصله داشتند، نمونۀ تربیت اسلامى را به چشم خود دیدند. او نه تنها با خویشان، دوستان و آشنایان، بزرگوارانه رفتار مى‌کرد، بلکه مهربانى وى به آن درجه بود که نسبت به دشمنان درمانده نیز شفقت داشت و حتی بر جانوران نیز، سایه مرحمت مى‌افکند. مجلسى از سیدبن‌طاوس و او با اسناد خود از امام صادق(ع) آورده است که چون ماه رمضان مى‌رسید، على بن حسین(ع) خطاهاى غلامان و کنیزان خود را مى‌نوشت که فلان غلام یا فلان کنیز، چنین کرده است. در آخرین شب ماه رمضان، آنان را فراهم مى‌آورد و گناهان آنان را برایشان مى‌خواند و آنان مى‌گفتند درست است؛ سپس خود در میان آنان مى‌ایستاد و مى‌گفت بانگ خود را بلند کنید و بگویید: على بن الحسین! چنان‌که تو گناهان ما را نوشته‌اى، پروردگار تو گناهان تو را نوشته است و او را کتابى است که به حق سخن می‌گوید.گناهى خرد یا کلان نکرده‌اى که نوشته نشده باشد. چنان‌که از پروردگار خود امید بخشش دارى، ما را ببخش و از خطاى ما در گذر و چنان‌که دوست دارى خدا تو را عفو کند، از ما عفو کن تا عفو و رحمت او را دربارۀ خود ببینى. على بن الحسین! خوارى خود را در پیشگاه پروردگارت به‌یاد آر؛ پروردگارى که به اندازۀ خردلى ستم نمی‌کند. على بن الحسین! ببخش و درگذر، تا خدا تو را ببخشد و از تو درگذرد؛ چه او مى‌گوید «و لیعفوا و لیصفحوا ألا تحبّون أن یغفر اللّه لکم». امام(ع) این چنین مى‌گفت و مى‌گریست و نوحه می‌کرد و آنان گفتۀ او را تکرار می‌کردند. سپس مى‌گفت: پروردگارا! ما را فرموده‌اى بر کسى که بر ما ستم کرده است، ببخشیم. ما چنین کردیم و تو از ما به این کار سزاوارترى. فرموده‌اى خواهنده را از در خانۀ خود نرانیم. ما خواهنده و سائل، به در خانۀ تو آمده‌ایم و بر آستانۀ تو ایستاده‌ایم و ملازم درگاه تو شده‌ایم و عطاى تو را مى‌خواهیم. سپس به کنیزان و غلامان خود مى‌فرمود: من از شما گذشتم. آیا شما هم از رفتار بدى که با شما کرده‌ام درمی‌گذرید؟ آنان مى‌گفتند: آقاى ما! تو به ما بد نکرده‌اى و ما از تو گذشتیم. آن‌گاه رو به آن غلامان و کنیزان می‌کرد و می‌فرمود: بروید من از شما گذشتم و به امید بخشش و آزادى باری‌تعالی، شما را در راه خدا آزاد کردم.  در پایان هر رمضان، دست‌کم بیست تن برده را که خریده بود، در راه خدا آزاد می‌کرد. چنان‌که خادمى را بیش از یک‌سال نزد خود نگاه نمی‌داشت و گاه در نیمه سال، او را آزاد مى‌کرد.

تدابیر اجتماعی – اعتقادی پیشوای چهارم(ع)
امام سجاد(ع) توانست شیعه را حیاتی نو بخشد و زمینه را برای فعالیت‌های آینده امام باقر(ع) و صادق(ع) فراهم کند. تاریخ گواه است که امام سجاد(ع) در طول 34 سال فعالیت، شیعه را از یکی از سخت‌ترین دوران‌های حیاتش عبور داد؛ دورانی که جز سرکوبی شیعه به وسیله زبیریان و امویان، نشانه‌ای ندارد. بیست سال حاکمیت حجاج بر عراق و سلطه عبد الملک بن مروان بر کل قلمرو اسلامی، تنها جهت‌گیری مشخص اش کوبیدن شیعیان و در بخش‌هایی دیگر، کوبیدن سایر مخالفان امویان، اعم از خوارج یا شورشیانی چون عبدالرحمن بن محمد بن اشعث بود. حجاج کسی بود که شنیدن لفظ کافر برای او بسیار آرام‌بخش‌تر از شنیدن لفظ شیعه بود! امام(ع) پس از حادثه کربلا دریافته بود که امکان احیای این جامعه مرده، با در دست گرفتن رهبری آن وجود ندارد. به علاوه، درگیرشدن در یک حرکت سیاسی دیگر، با وجود قدرت دیگر احزاب، خطراتی را در پی داشت که به ریسک‌ آن نمی‌ارزید. به همین دلیل، ماهیت حرکت امام سجاد(ع)، در دوران امامت آن حضرت، به خوبی نشان می‌دهد که حرکت امام(ع) یک حرکت سیاسی نبود و در بسیاری از موارد، به وضوح بر کنار از سیاست عمل می‌کرد. با این حال، امام سجاد(ع) با وجود همه موانع موجود، نسبت به اعتقادات مسلمانان و انحرافاتی که جامعه اسلامی را تهدید می‌کرد، حساس بود. رسوخ بعضی از مبانی عقاید غُلات در میان برخی از شیعیان کوفه، امام(ع) را وادار کرد تا از برقراری رابطه مستقیم و حمایت کامل از آن‌ها که احیاناً می‌توانست محل سوءاستفاده واقع شود، خودداری کند. بر همین اساس امام سجاد(ع) خطاب به گروهی از اهل عراق فرمود: «أحبونا حبّ الاسلام و لا ترفعونا فوق حدّنا»؛ ما را به خاطر اسلام دوست بدارید و فراتر از حدمان نبرید یا می‌فرمود: کسانی از شیعیان ما، تا آن اندازه در دوستی ما افراط می‌کنند که نظیر سخنان یهود و نصارا را درباره عزیر و عیسی(ع) درباره ما می‌گویند. نه آن‌ها از ما هستند و نه ما از آن‌ها هستیم. با این شیوه، امام سجاد(ع) موفق به بقای شیعه و حتی گسترش آن شد. روش فقهی آن حضرت، نقل احادیث پیامبر(ص) از طریق علی(ع) بود. به این ترتیب، شیعه اولین قدم‌های فقهی خود را در مخالفت با انحرافات موجود برداشت؛ اگرچه بخش اعظم این کار به زمانی پس از آن موکول شد. افزون بر این، برکناری از انحرافات موجود در جامعه آن روز، موجب حفظ مبانی اعتقادی اصیل شیعه در برابر هجمه‌ها شد.
 

نایب‌رئیس اتحادیه ناشران و کتاب‌فروشان تهران معتقد است در‌حالی‌که شبکه توزیع کتاب با کفایت در کشور وجود ندارد و از سوی دیگر، پست توانایی ارائه خدمات به دور‌ترین نقاط کشور را دارد، یکی از منصفانه‌ترین روش‌های توزیع یارانه در حوزه نشر، حمایت از خدمات پست است. به گزارش ایبنا، محمود آموزگار افزود: بسیاری از دولت‌ها برای محموله‌های فرهنگی، از‌جمله کتاب و نشریات که ارسال سریع آن‌ها ضروری محسوب می‌شود، تعرفه ویژه‌ای تخصیص می‌دهند؛ این تعرفه‌ها به‌گونه‌ای محاسبه می‌شود که بالا‌تر از قیمت محموله تمام نشود.  نایب‌رئیس اتحادیه ناشران و کتاب‌فروشان تهران با بیان این‌که یکی از منصفانه‌ترین روش‌های توزیع یارانه در حوزه نشر حمایت از خدمات پست است، افزود: یکی از بهترین روش‌های تخصیص یارانه در حوزه نشر، هدایت آن به سمت کاهش هزینه‌های خدمات پستی است؛ چراکه همه افراد جامعه می‌توانند از این یارانه استفاده کنند.
 

 در مقتل خوارزمی آمده‌است که امام‌حسین(ع)  در مسیر خویش به سوی منزل «عُذَیب»، طی نامه‌ای به سران و اشراف قبایل کوفه نوشت: «اى مردم! پیامبر خدا(ص) فرمودند: هر کس سلطان ستمگرى را ببیند که حرام خدا را حلال شمرده، پیمان الهى را شکسته و با سنّت رسول خدا مخالفت ورزیده است و در میان بندگان خدا به ستم رفتار مى‌کند و او، با زبان و کردارش با وى به مخالفت برنخیزد، سزاوار است خداوند او را در جایگاه آن سلطان ستمگر، به دوزخ دراندازد. هان اى مردم! این گروه (بنى امیّه) به طاعت شیطان پایبند شده و از پیروى خداوند سرپیچى کرده‌اند. فساد را آشکار و حدود الهى را تعطیل کرده‌اند. آنان بیت‌المال را به انحصار خویش درآورده، حرام خدا را حلال و حلال خدا را حرام شمرده‌اند و من که فرزند رسول خدایم، به قیام براى تغییر این اوضاع، از همه کس سزاوارترم.» گفتمان امام حسین(ع) در این نامه که در حقیقت، گفتمان مقاومت در برابر سلطه است، آشکارا متکی به گفتمان نبوی در بسط نظریه توحید و اجتناب از طاغوت است. در این گفتمان، نه‌سخن از مصلحت می‌رود و نه‌حرفی از لزوم حفظ وحدت جماعت به میان آمده‌است. گفتمان امام(ع)، دقیقاً در تقابل با گفتمان معارضی بود که می‌گفت:«نباید با مخالفت با حاکم اسلامی، شق عصای مسلمین کرد و وحدت جامعه را به هم ریخت.» در گفتمان ارجاء نیز که به تایید مشی سیاسی امویان انجامید، سخن از تاخیر داوری در باب امویان تا قیامت و واگذاری امر آن‌ها به خداوند می‌رفت. درست در چنین بافت موقعیتی بود که امام حسین(ع) وارد عرصه تقابل گفتمانی شد و فرمود: حاکمی که به دروغ، ردای پیامبر پوشیده و به خطا بر جای او نشسته است، در مسیر نقض سیره و سنت او گام بر می‌دارد. در گفتمان حسینی، سکوت و همراهی با جماعتی که سر در طاعت یزید داشتند، جفا در حق توده‌هایی بود که با گروش به توحید، می‌خواستند خود را از «اصر و اغلال» طاغوت برهانند. چه، بزرگ‌ترین جفایی که در حکومت یزید بر مردم می‌رفت، محروم کردن آن‌ها از حق تعیین سرنوشت بود. در منطق حسین بن علی(ع)، عدالت به معنای استیفای جمیع حقوق است و اگر حاکمی به هر دلیل، فرصت انتخاب را از مردم بگیرد، حقی را ضایع کرده است و هرجا که حقی ضایع شود، عدالت به قربانگاه خواهد رفت. بی‌جهت نبود که برای اصلاح اعوجاجی که در ساخت و بافت جامعه پدید آمده بود، به مثابه یک قهرمان پا به میدان گذاشت تا با بذل جان خویش، در حصار مشروعیت و مقبولیت امویان شکاف اندازد و آن‌ها را در پیشگاه تاریخ رسوا کند؛ و سلام علیه یوم وُلِدَ و یوم قُتِلَ و یوم یُبعثُ حیّا.