ورزش فوتبال طرفداران بسیاری در میان ایرانیان دارد. هواداران این ورزش هیجان‌انگیز، در زمره پر و پا قرص‌ترین علاقه‌مندان ورزش، در تمام دنیا هستند. خوب است بدانید که خاستگاه اولیه فوتبال، کشور انگلیس است؛ نخستین بار هم، اتباع بریتانیایی حاضر در ایران که در شرکت نفت مشغول به کار و در واقع چپاول سرمایه‌های ملی ما بودند، فوتبال را به ایران آوردند! احتمالاً باید سال 1278 خورشیدی، یعنی هفت سال پیش از انقلاب مشروطه را، زمان ورود فوتبال به ایران بدانیم. چون از این تاریخ به بعد، گزارش‌هایی درباره بازی فوتبال در مسجد سلیمان، وجود دارد. با این حال، زمان نیاز داشت تا ایرانی‌ها هم وارد دنیای فوتبال شوند. نخستین بازیکن ایرانی این ورزش که در تیم‌های انگلیسی فعال در جنوب ایران بازی می‌کرد، فردی به نام کریم، مشهور به «زندی» بود که البته اطلاعاتی درباره هویت و زندگی وی نداریم. او بین سال‌های 1287 تا 1297 فوتبال بازی می‌کرد. فوتبال به تدریج و از طریق تحصیل کرده‌های از اروپا برگشته، در پایتخت گسترش یافت و به جوانان معرفی شد.
اولین باشگاه ، اولین مسابقه
 اولین باشگاه رسمی این ورزش، موسوم به «انجمن ترقی و ترویج فوتبال»، در سال 1300 به وجود آمد و تا سال 1306، به تدریج تیم‌های دیگری توسط برخی محلات تهران و همچنین، ارامنه مقیم پایتخت تأسیس شد. کم‌کم علاقه‌مندان به فوتبال افزایش یافتند و مهارت ذاتی ایرانیان در این ورزش آشکار شد؛ آن‌قدر که در سال 1306، در زمین خالی بالای دروازه دولت تهران، اولین مسابقه فوتبال بین‌المللی ایران، میان منتخب باشگاه‌های پایتخت و اعضای سفارت انگلیس در ایران برگزار شد؛ بازی‌ای که فرجامی خوش برای ایرانیان داشت. آن ها در این مسابقه، با نتیجه 5 بر 2، تیم انگلیسی را شکست دادند. به این ترتیب، فوتبال به ورزشی محبوب در ایران تبدیل شد.
 

نوائیان - زائران و مجاوران حرم رضوی، به احتمال قوی با نام «بازارچه حاج‌آقاجان» آشنایی دارند؛ بازارچه‌ای در شمال حرم و در مجاورت خیابان طبرسی که به داشتن اجناس ارزان معروف است. خیلی‌ها فکر می‌کنند که این بازارچه، قدمت فراوانی دارد؛ اما بد نیست بدانید که این مکان، در دهه 1350 خورشیدی، برای نظم دادن به وضعیت دستفروشان مشهد به وجود آمد؛ یعنی هنوز عمرش به نیم قرن نرسیده است! با این حال، نام حاج‌آقاجان، یک نام ریشه‌دار و قدیمی است؛ معماری خوشنام در اوایل دوره قاجار که می‌گویند دست کم طراحی واجرای بخشی از بنای صحن نو(آزادی) را در عصر فتحعلی‌شاه برعهده داشته‌است. حاج‌آقاجان در زمان حیاتش، زمین‌های زیادی را وقف حرم مطهر رضوی کرد که بخشی از آن ها، در ناحیه شمالی مضجع شریف امام هشتم(ع) قرار دارد؛ یعنی جایی که امروز بازارچه حاج‌آقاجان روی بخشی از آن بنا شده‌است.

«دوشنبه، 23 صفر 1306* - عصری دو ساعت به غروب مانده، در اتاق برلیان سه عدد زالو انداختند. الحمدلله خیلی نافع شد. طولوزان، اعتمادالسلطنه روزنامه می‌خواندند. امین‌السلطنه، اکبری، حکیم‌الممالک، آقادایی، آقامحمدخان، مردک، ابوالحسن‌خان هم بودند. موچول‌خان** پدرسوخته هم آمد[!] عزیزالسلطان(ملیجک) هم آخر آمد. اما صورتش را امروز باروت آتش زده بود، سوخته‌است. بینی و پشت چشم‌ها. خدا رحم کرده‌بود. جراح‌باشی توپخانه را آورده بودند معالجه کرده بود. امشب باران آمد.»
*8 آبان 1267
**کودکی که دستیار عکاسی ناصرالدین‌شاه بود و حق داشت عکس‌های حرمسرای وی را چاپ کند
روزنامه خاطرات ناصرالدین‌شاه؛ تصحیح و ویرایش: دکتر عبدالحسین نوایی و دکتر الهام ملک‌زاده؛ سازمان اسناد کتابخانه ملی؛ 1390؛ ص 86
 

جواد نوائیان رودسری – تاریخ روسیه تزاری، با یک نام ترسناک آغاز می‌شود؛ «ایوان مخوف». تا پیش از او، روسیه هنوز شکل واحدی به خود نگرفته بود. وی در 25 آگوست سال 1530(دوم شهریور 909 خورشیدی) در نزدیکی مسکو به دنیا آمد و تا 18 مارس 1584(28 اسفند 962 خورشیدی) که هنگام بازی شطرنج سکته کرد و مُرد، دورانی سراسر وحشت و خونریزی را برای مردمش رقم زد. ایوان مخوف، شخصیت مورد علاقه استالین بود؛ شاید بین رفتارهای نخستین تزار روسیه و دیکتاتور مستبد شوروی، شباهت‌های فراوانی وجود داشته باشد؛ شباهت‌هایی که باعث علاقه مفرط استالین به ایوان و تحسین فیلم «سرگئی آیزنشتاین» درباره این تزار خونریز از سوی دیکتاتور شوروی شد.
«جشن خون» ایوان مخوف
ایوان در تاریخ سرزمینش به «گروزنی»، به معنای بی‌رحم مشهور است. هنگامی که او به مقام شاهزادگی اعظم مسکو رسید، هنوز خاک روسیه زیر سایه اقتدار مغول‌ها قرار داشت. ضعف اشغالگران، فرصتی مغتنم برای ایوان مخوف شد تا مدعی استقلال شود، بر خانات قزاق بتازد و سرزمین‌های تایگا در شرق را زیر نفوذ خود در بیاورد. او سیبری را تصرف و خان آن را مطیع خود کرد؛ هر چند که در ماجراجویی‌هایش در غرب ناکام ماند و شکست سنگینی را از خان کریمه متحمل شد. ایوان به دنبال قدرت تمام عیار بود؛ او اقتدار اشراف قدیمی روس، موسوم به «بویارها» را بر نمی‌تابید؛ از این رو کوشید آن ها را به انحای مختلف سرکوب کند. ایوان معتقد بود که بویارها با ائتلاف لیتوانی‌ها، لهستانی‌ها و سوئدی‌ها علیه وی، هم‌پیمان هستند؛ تصوری که خیلی هم دور از واقعیت نبود. سیاست سرکوب بویارها، عصری را در تاریخ روسیه رقم زد که به دوران «جشن خون» شهرت یافت.
اُپریچنینا؛ نخستین سازمان اطلاعاتی دنیا
ایوان مخوف، برای نخستین بار در تاریخ جهان، به الگویی برای جمع‌آوری اطلاعات روی آورد که بعدها، مبنایی برای شکل گرفتن سازمان‌های جاسوسی شد. تا پیش از آن، جاسوسان ساختار و سازمان مشخصی نداشتند و بر اساس نیاز، اجیر می‌شدند تا به فعالیت‌های اطلاعاتی بپردازند؛ اما ایوان، ساختاری بسیار منضبط از مأموران اطلاعاتی ایجاد کرد و در واقع، نخستین پلیس مخفی جهان را ساخت. او نام این تشکیلات را «اُپریچنینا» (Oprichnina) گذاشته بود. این سازمان در سال 1565(944 خورشیدی) یعنی حدود 455 سال پیش، ایجاد شد و مأموریت داشت به تشکیلات اداری و نظامی بویارها نفوذ کند. مأموران اُپریچنینا دوره‌های آموزشی ویژه خود را مطابق با نظر ایوان مخوف می‌گذراندند؛ حقوق خوبی می‌گرفتند و حوزه مأموریت آن ها هم توسط تزار تعیین می‌شد. بنابراین سازمان اُپریچنینا، سازمانی بسیار هزینه‌بر بود؛ اما برای ایوان مخوف بازویی قدرتمند به حساب می‌آمد. با گزارش‌های پلیس مخفی تزار، 12 هزار نفر از اعضای خانواده بویارها و خود آن ها، به کام مرگ فرو افتادند. هنگامی که اخبار فعالیت‌های مردم «نووگورد» در شمال مسکو توسط پلیس مخفی به تزار رسید، دستور داد تمام مردم شهر را در رودخانه غرق کنند؛ دستوری که بلافاصله و با بی‌رحمی تمام اجرا شد. با این حال، ساختار سازمان فقط برای کنترل بویارها ایجاد نشده‌بود؛ مأموران اُپریچنینا تحرکات درباری‌ها، بازرگانان و صنعتگران را تحت نظر داشتند؛ احتمالاً ایوان مخوف بر اساس یکی از گزارش‌های پلیس مخفی خود، خشمگین شد و پسر بزرگش را با ضربات چوب به قتل رساند. نخستین پلیس مخفی تاریخ جهان، با مرگ ایوان مخوف منحل شد؛ روسیه تزاری، پس از او، مدت‌ها درگیر جنگ‌های داخلی بود و فرصتی برای تجدید ساختار اُپریچنینا توسط تزارهای بعدی به وجود نیامد.
 

از اوایل قرن 17 میلادی، تجارت برده به عنوان کسب و کاری پرسود، مورد توجه استعمارگران اروپایی قرار گرفت. از آن‌جا که نواحی جنوبی آفریقا، حکومت واحد و مقتدری نداشت، مردم این منطقه که همه سیاه پوست بودند، به عنوان اهداف اصلی نظام برده‌داری اروپا تعیین شدند. میلیون‌ها برده طی دو قرن، از سواحل غربی آفریقا به آمریکای شمالی و جنوبی، منتقل شدند. آن ها مجبور بودند در مزارع بزرگ انگلیسی‌ها، پرتغالی‌ها، اسپانیایی‌ها و فرانسوی‌ها کار کنند. طبق گزارش‌های موجود، از هر چهار برده منتقل شده به آمریکا، سه نفر در مسیر حرکت می‌مردند؛ جنایتی که تاریخ بشر به خود ندیده بود، توسط اروپایی‌های به ظاهر متمدن رقم می خورد. با این حال، نوع دیگری از برده‌داری وجود داشت که به «برده‌ربایی» یا «بلک بردینگ» موسوم بود. این روش که معمولاً ناخداهای تازه به دوران رسیده آن را به کار می بردند، مبتنی بر فریب سیاه پوستان آفریقایی بود. از آن‌جا که محدوده‌های شکار برده را شرکت‌های قدیمی قُرُق می‌ کردند و دیگران حق ورود به آن را نداشتند، سوداگران جدید به فعالیت در قسمت‌های دیگر می‌پرداختند و حتی به سراغ بخش‌هایی از آفریقا می‌رفتند که به لحاظ سیاسی و نظامی، قدرت نسبی داشت. این شکارچیان برده به سراغ سیاه پوستان روستانشین و شهرنشین آفریقا می‌رفتند و آن ها را با وعده مزد بالا، استخدام می‌کردند؛ اما به محض ورود آن بخت‌برگشتگان به کشتی، به زنجیرشان می‌کشیدند و به عنوان برده، به بازارهای برده‌فروشی می‌فرستادند. دزدیدن کودکان سیاه پوست نیز، در این دوره رایج بود و به واقع، «برده‌ربایان» کابوس سیاه پوستان آفریقایی بودند.