دکتر جهانشاه صالح، یکی از هفت فرزند میرزاحسنخان مبصرالممالک، در سال 1283هـ.ش، در کاشان متولد شد؛ تحصیلات ابتدایی را در زادگاه خود به پایان رساند و برای ادامه تحصیل در کالج آمریکایی، به تهران رفت و به تحصیل در کالج آمریکایی پرداخت و تحصیلات عالیه خود را در رشته پزشکی، با تخصص در امراض زنان، در آمریکا پی گرفت. جهانشاه پس از ورود به ایران، با رتبه دانشیاری وارد دانشکده پزشکی شد؛ ریاست بیمارستان وزیری، ریاست بخش جراحی بیمارستان زنان و ریاست آموزشگاه مامایی از جمله مشاغل اولیه او بود.جهانشاه صالح از اواسط دهه 1320، وارد عرصه سیاست شد و در کابینه رزمآرا به وزارت بهداری رسید و این سمت را در کابینه علاء نیز حفظ کرد. او پس از کودتای 28 مرداد، در کابینه نظامی زاهدی، بار دیگر وزیر بهداری شد. جهانشاه صالح مدتی نیز وزیر فرهنگ بود و در این پُست، از سوی شاه به مأموریتهای ویژه اعزام میشد. او در سال 44 به ریاست دانشگاه تهران رسید؛ اما به علت اعتراض گروههای زیادی از دانشجویان، ناچار استعفا کرد. جهانشاه، به دلیل تخصص پزشکی و پزشک مخصوص زنان دربار بودن، همواره با شاه، ملکه و... ارتباط نزدیک داشت. این نزدیکی به حدی بود که طبق برخی از اسناد، «وساطت» وی برای برادرش اللهیار، مورد پذیرش شاه و مقامات واقع شد.جهانشاه به دلیل تنزل شخصیت و ابتذال فرهنگی درونیاش، در تملقگویی و چاپلوسی همچون دیگر درباریان و تمامی رجال عصر پهلوی بود. عضویت وی در تشکیلات فراماسونری و حضور در کنار افرادی همچون جعفر شریفامامی، استاد اعظم لژ ماسونی، بر بدنامیهای وی افزود و وابستگیهای او را بیش از پیش فاش کرد. هنگامی که صالح به ریاست دانشگاه تهران رسید، تلاش کرد که دانشگاه را با الگوی آمریکایی تطبیق دهد و به همین دلیل بسیاری از استادان را که در برابر این تغییر مقاومت میکردند، بازنشسته کرد. او پس از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران ماند و سرانجام در دی ماه سال 76، در 93 سالگی، در تهران درگذشت.