پدربزرگ اخلاق‌های خاصِ خودش را داشت، مثلا غذایش را کامل و با ولع می‌خورد بعد رو به مادربزرگ می‌کرد و با اخم می‌گفت: «نگی نفهمیدا، نمک نداشت» ما هرگز نفهمیدیم اگر نمک ندارد چرا با این لذت می‌خورد و اصلا چرا نمک به غذایش نمی‌زند! یک نوع لذت مازوخیستی!

از آن جا که ما گلچین بیماری‌های موروثی بودیم این مورد را هم زیر پوستی در خود گنجانیدیم! دقیقا با همین سیستم عاشق می‌شدیم. فرمان را عمویم در دست گرفت. بی خیال بی خیال مانند میخی در دیوار به همه چیز بی‌تفاوت بود تا این‌که معشوقش ازدواج می‌کرد و ضجه و زاری‌ عمو به آسمان می‌رفت. حیران مانده بودیم که اگر دوستش دارد چرا حرف نمی‌زند، تبر سیبیلش را نمی‌زد اما حرف نمی‌زد.

من هم همان فرمان را در پیش گرفته بودم. بار اولی که عاشق شدم نهایت تلاشم نوشتن نامه‌ای بود که 27 روز نوشتن اش به طول انجامید اما هرگز به دست کسی نرسید و هنوز وقتی دلم برای حماقتم تنگ می‌شود از لای دفتر قدیمی ام بیرون می‌کشم و می‌خوانم اش. خودم که شعور نوشتن اش را نداشتم، نامه عاشقانه بتهوون را کپی کرده بودم، او هم مثل من جرئت نداشت نامه را به دست یار برساند و در صندوقش مانده بود تا بعد مرگش. البته این‌طوری می‌گفتند، راست و دروغش پای خودشان! آخر نامه هم شعری از افشین یداللهی را که تیتراژ سریال مدار صفر درجه بود نوشته بودم! «آن‌دم که من عاشق شدم شیطان به اسمم سجده کرد، آدم زمینی‌تر شد و عالم به آدم سجده کرد» یک همچین چیزی!

این‌قدر نامه خوب شده بود آن را به الاغ می‌دادی عاشقت می‌شد، فقط کمی شجاعت می‌خواست که من نداشتم! از خودم که کاری برنمی‌آمد، برای این که دلم نسوزد متن نامه را به هشت نفر فروختم! البته آن‌ها جسارت داشتند و نامه را به دستِ معشوق‌شان رسانیدند. از شما چه پنهان یکی از نامه‌ها به دست همان کسی رسید که من می‌خواستم اش! پوووف... مگر می‌شد؟ دنیا دیگر این‌قدر کوچک نمی‌شد! جای بدش آن‌جا بود که دختر از متن نامه خوشش آمده و پیشنهادش را قبول کرده بود!

هنوز هم گاهی به پدربزرگ فکر می‌کنم که غذایش را با لذت می‌خورد و تا تمام نمی‌شد چیزی نمی‌گفت!

 

امسال سومین سال برگزاری مسابقۀ عکاسی خیابانیِ لندن LSPF است؛ اما این رویداد خیلی سریع

 در صحنه بین‌المللی جایگاهی خاص یافته است. صد‌ها اثر از سراسر جهان به این مسابقه ارسال شد

 و این عکس جالب از بنگلادش رتبه سوم را کسب کرد

 

امروز نیمه‌ ماه ژانویه است، نیمه روز و نیمه نیو‌همپشر. روی صندلی آبی‌ام نشسته‌ام و از پنجره به بیرون نگاه می‌کنم. هشتادوسه سالم است. در راه رفتن تلوتلو می‌خورم. دیگر رانندگی نمی‌کنم. از پنجره بیرون را نگاه می‌کنم. برف از قبل بیدار شدنم باریدن گرفته بود و حالا به‌نظر بیست‌وپنج سانت برف نشسته همه‌جا؛ می‌گویند تا نیم‌متر هم شاید ببارد. جایی که می‌نشینم سه ردیف پنجره هست، پنجره‌ میانی تورفته و پهن است. بیرون، ایوان باریکی هست که در تابستان سایه‌بانی می‌کند و در زمستان مانع تجمع برف می‌شود. به آغلی که در چهل‌متری‌ام است نگاه می‌کنم که چون بلمی در آب لق می‌زند. پرنده‌ها را نگاه می‌کنم که آمده‌اند سراغ دان‌خوری‌ام، همان که از تیرسقفی در دیدرسم آویخته‌ام. تمام زمستان، سهره‌ها و چرخ‌ریسک‌ها همین‌جا غذا می‌خورند. وقت‌هایی مثل امروز که برف زیادی می‌بارد، دان‌خوری زیر وزن ده‌ها پرنده ‌که رویش نشسته‌اند خم می‌شود. از روی درختی که نشسته‌اند راه ‌کج می‌کنند، نوک می‌زنند و دوباره پرواز می‌کنند سمت شاخه‌هایی که خالی‌اند.مادرم نودسالگی‌اش را در خانه‌ کنتیکت بود، جایی که شصت سال در آن زندگی کرد و ده سال آخر عمرش از پنجره به بیرون نگاه کرد. (پدرم در پنجاه‌ودوسالگی مُرد.) من و همسرم، جِین کِنیون، برای تولد مادر زودتر به خانه‌اش رسیدیم و سر ظهر بچه‌ها و نوه‌هایم مامان‌بزرگ لوسی را سورپرایز کردند. همدیگر را در آغوش کشیدیم و خندیدیم و عکس یادگاری گرفتیم. تا این‌که دیدم شادمانی مادرم در حالتی از خستگی و فرسودگی فرو ریخت. جوان‌ترها را راهی کردم و مادر به صندلی همیشگی‌اش تکیه داد، چشم‌هایش را بست تا نیرویش را بازستاند. چند ماه بعد یکی از آن حمله‌های قلبی بهش دست داد؛ آن هم درست یک هفته بعد از آخرین حمله‌اش. آمبولانسی او را برد به بیمارستان یِیل‌ـ ‌نیو هِوِن. من و جین از نیو‌همپشر راه افتادیم آمدیم تا وقتی او به خانه برمی‌گردد ازش مراقبت کنیم. به ما گفت: «خیلی سعی کردم به اورژانس زنگ نزنم.» می‌دانست که دیگر نمی‌تواند تنها زندگی کند، هم به‌ دلیل راحتی‌اش و هم غرورش. بردیم اش به یک مرکز سلامت که خیلی هم از نیوهمپشر دور نبود.مادر یک ماه مانده به تولد نودویک‌سالگی‌اش مرد. کله‌اش هنوز خوب کار می‌کرد. یک هفته قبل از مردنش، برای دهمین بار رمان آنتونیای من را خواند. ویلا کاتر همیشه نویسنده‌ محبوبش بود. خودش می‌گفت خوبی نودساله بودن این است که می‌توانی رمان پلیسی بخوانی و دوباره هفته‌‌ بعد همان رمان را بخوانی بدون این‌که ذره‌ای یادت باشد آدم بده‌ داستان چه کسی بود. با این ‌حال، ماه آخر اغلب اوضاع خوبی نداشت. زانودرد باعث می‌شد بیشتر یا در تختخواب باشد یا روی صندلی‌اش. وضع غذا خوردن اش هم تعریف چندانی نداشت. تا روزی که مرد هر روز به دیدن اش می‌رفتیم. یک سال بعد، جِین که در چهل‌وهفت‌سالگی به‌ دلیل سرطان خون روزهای آخر عمرش را می‌گذراند، شعرهایی را نشانم داد که قبل از بیماری داشت رویشان کار می‌کرد. عنوان یکی‌شان «در مرکز سلامت» بود که درباره روزهای آخر مادرم بود. جِین از ایماژ اسبی استفاده کرده بود که در دایره‌هایی عریض می‌دوید، دایره‌ها کوچک‌تر و کوچک‌تر می‌شدند تا این‌که به‌کلی از بین می‌رفتند.