جاسوسان آمریکایی، اخبار شقاوت‌های شوروی را به صورت رمزی، به واشنگتن ارسال می‌کردند. آن ها در سال ۱۹۴۳، در جنگل کاتین، واقع در مرز غربی روسیه، جنازه‌های ردیف شده‌ای را دیدند که به شدت پوسیده شده بودند. این پوسیدگی شدید نشان می‌داد که عاملان کشتار، نازی‌هایی نبودند که به تازگی آن منطقه را اشغال کرده بودند. به گزارش تاریخ ایرانی، برخی از کار‌شناسان، تصدیق کردند که افشای کشتار افسران لهستانی به دستور استالین، می‌توانست از بار سرنوشت غم‌انگیز آن ها بکاهد؛ اما این ماجرا به گونه‌ای اسرارآمیز، از سوی آمریکایی‌ها، نادیده گرفته شد. بر اساس ظنی دیرین، فرانکلین روزولت، رئیس‌جمهور آمریکا، خوش نداشت ژوزف استالین را عصبانی کند؛ متحدی که آمریکایی‌ها در شکست دادن آلمان و ژاپن، طی جنگ جهانی دوم، به وی امید بسته بودند.
زخمی پایدار به ملت لهستان
 طبق اسنادی که بعدها انتشار یافت، این باور قوت گرفته است که برای لاپوشانی کشتار حدود ۲۲ هزار افسر لهستانی و دیگر زندانیان  به دست شوروی در جنگل کاتین و سایر مکان‌ها که در سال ۱۹۴۰ رخ داد، افرادی در بالا‌ترین سطوح دولت ایالات متحده را وادار به سکوت کرده‌اند. این شواهد از حدود هزار صفحه اسناد بایگانی ملی آمریکا به دست آمده است که چندی پیش از حالت محرمانه خارج شد و از طریق اینترنت در اختیار همگان قرار گرفت. موضع ایالات متحده تا سال ۱۹۹۰ که روس‌ها صحت چنین کشتاری را پذیرفتند، همچنان نرسیدن به نتیجه قطعی درباره دست داشتن شوروی در این کشتار بود؛ در حالی که ده‌ها شاهد انکارناپذیر در این باره وجود داشت. پلیس امنیت شوروی، ۲۲ هزار لهستانی را با شلیک گلوله به پشت سرشان به قتل رساند تا نخبگان ارتش و روشنفکرانی را که ممکن بود به شدت در برابر سیطره شوروی مقاومت کنند، از میان بردارد. کشته‌شدگان، از جمله فرهیخته‌ترین افسران رسمی و افسران احتیاط لهستان بودند که در زندگی غیرنظامی، به حرفه‌های پزشکی، وکالت، آموزگاری و ... اشتغال داشتند و نابودیشان، زخمی پایدار به ملت لهستان زد.
 

جواد نوائیان رودسری-نام هیتلر، با آدم‌کشی و جنگ گره خورده است؛ برای مخاطبان، نام پیشوای نازی‌ها، عموماً یادآور جنایات پرشماری است که با دستور او رقم خورد. با این حال، شاید کمتر کسی درباره گذشته و زندگی خصوصی آدولف هیتلر، اطلاعات دقیقی داشته باشد. در این نوشتار، برآنیم تا 13 واقعیت ناشنیده را درباره زندگی او، به اطلاع شما خوانندگان گرامی برسانیم.
1- آدولف هیتلر یا آدولف شیکِلگروبر؟
شاید باورتان نشود، ولی نام خانوادگی هیتلر، هیتلر نبود! پدر او، آلویس شیکلگروبر نام داشت؛ اما در سال 1877، یعنی 12 سال قبل از تولد آدولف، تصمیم گرفت که آن را تغییر دهد. دلیل این تغییر، شاید بدخوان بودن نام‌خانوادگی آلویس بوده باشد. به هر حال، پدر آدولف، نام خانوادگی خود را به هیتلر تغییر داد، تا در آینده آبروی خاندان شیکلگروبر نرود!
2- دو بار رد شدن در کنکور هنر
احتمالاً شنیده باشید که هیتلر در دوران نوجوانی و جوانی، نقاشی می‌کرد؛ نقاش بدی هم نبود؛ اما خب! کارهایش چنگی هم به دل نمی‌زد! با این حال، او با سماجت تمام به دنبال تحصیل در رشته هنر بود و دو بار برای ورود به مدرسه هنر، امتحان داد؛ اما هر دو بار رد شد! جالب است که در مرتبه دوم، حتی به او اجازه شرکت در آزمون عملی را هم ندادند و گفتند: برو پی کارت! هیتلر هم رفت پی کارش و سر از حزب نازی درآورد و شد پیشوای آلمان و دمار از روزگار اروپایی‌ها درآورد!
3- عکس گرفتن‌های قبل از سخنرانی
هیتلر سخنرانی زبردست بود؛ اما در همین حال، یک بیماری اعصاب خُردکن هم داشت که فقط قبل از سخنرانی‌ها دچارش می‌شد؛ علاقه افراطی به عکس گرفتن! البته هیتلر خودش عکس نمی‌گرفت، بلکه به هنریش هافمن، عکاس مخصوصش دستور می‌داد که هنگام تمرین سخنرانی از او عکس بگیرد تا هیتلر با دیدن ژست‌های خوبش، سرحال شود. معلوم نیست چرا او به جای عکس، از آینه استفاده نمی‌کرد؟
4- آدولف ولخرج!
هیتلر به شدت عاشق اشیای لوکس و گران قیمت بود؛ از خودرو بگیرید تا دکمه سردست! او برای این اشیا، میلیون‌ها مارک هزینه می‌کرد و چون از جیب خودش هم نبود، معمولاً از دستش در می‌رفت و خریدهایش، سر به فلک می‌زد. نکته جالب کار هیتلر این‌جاست که او، با وجود این همه ولخرجی، سعی می‌کرد در انظار عمومی، ساده‌زیست جلوه کند و خود را جزوی از مردم عادی نشان بدهد.
5- راز یک سِبیل باریک
هیتلر هم مانند خیلی از آلمانی‌ها، تا پیش از ورود به ارتش، در جنگ جهانی اول، سبیل‌های پهنی داشت، اما وقتی لباس نظام را پوشید، به او دستور دادند که برای درست عمل کردن ماسک‌های ضد گاز کُلُر که برای نخستین بار در جنگ جهانی اول به کار گرفته شد، سبیل‌هایش را کوتاه کند و هیتلر هم، ناچار همین کار را کرد و بعد، همین شکل سبیل روی صورتش ماندگار شد.
6- عاشق کارتون‌های والت‌دیزنی
هیتلر شرکت دیزنی در آمریکا را نماد پیشرفت فناوری‌های ساخت فیلم می‌دانست. او به آثار والت دیزنی و به ویژه میکی‌موس علاقه فراوانی داشت. البته آدولف، برخی دیگر از فیلم‌های آمریکایی‌ را، مانند کینگ کونگ، به دفعات تماشا می‌کرد و از داستان و نحوه ساخت آن ها که به نظرش قوی بود، لذت می برد.
7- هیتلرِ گیاهخوار
شاید باورش سخت باشد، ولی هیتلر گوشت نمی‌خورد و فقط گیاه می‌خورد؛ علتش این بود که او از دشمنانش به شدت می‌ترسید و هنگامی که از تلاش آن ها برای مسموم کردنش مطلع شد، تصمیم گرفت به گیاهخواری رو بیاورد و افرادی را هم برای تست غذاهایش، به کار گرفت؛ هرچند این اقدام در برابر آن تهدید، چندان منطقی به نظر نمی‌رسد.
8- آلمانی یا اتریشی؟
یک واقعیت کمتر شنیده شده درباره هیتلر این است که او، اصلا آلمانی نبود! خانواده وی، هنگامی که هیتلر تنها سه سال داشت، از اتریش به پاسوا در آلمان مهاجرت کرد و خود او تا 25 فوریه سال 1932، نتوانست تابعیت آلمانی بگیرد!
9- دوبار تجربه مرگ
هیتلر تا پیش از پیشوایی نازی‌ها، دو بار تا دم مرگ پیش رفته بود؛ یک بار در چهارسالگی که نزدیک بود بر اثر گیر کردن لقمه در گلویش خفه شود و به وسیله یک کشیش نجات پیدا کرد و بار دوم، طی جنگ جهانی اول که در جبهه به شدت زخمی شد و با تلاش دوستش از مرگ حتمی، رهایی یافت.
10- بوی گند دهان آدولف!
هیتلر به دلیل ناراحتی معده که یکی از ویژگی‌های افراد عصبی‌مزاج است، همواره از بوی بد دهان رنج می‌برد و ناچار بود از قرص نعناع استفاده کند. او بارها برای درمان این بیماری، از پزشکان کمک خواست، اما بوی بد دهان، تا پایان عمر او را رها نکرد.
11- بی‌خوابی‌های طولانی
هیتلر خواب راحت نداشت؛ برخی معتقدند که دلیل این موضوع، ابتلای او به پارکینسون بود. وی تا حدود ساعت چهار صبح بیدار می‌ماند و به کارهایش می‌رسید و بعد از آن‌که تختش را وارسی می‌کردند تا مبادا کسی قصد جانش را کرده باشد، ظاهراً در آن دراز می‌کشید و تا ساعت 11 صبح که آغاز کار روزانه بود، نمی‌توانست بیشتر از دو ساعت بخوابد. شاید به همین دلیل بود که ترجیح می‌داد خودش را با کوکائین آرام کند.
12- عشق شکلات
هیتلر عاشق شیرینی و شکلات بود. گزارشی غلوآمیز درباره مصرف روزانه یک کیلو شیرینی و شکلات توسط هیتلر، وجود دارد. به نظر می‌رسد که اگر خودکشی نمی‌کرد، مرض قند او را می‌کشت!
13- مخالف سرسخت سیگار
هیتلر یکی از مخالفان سرسخت سیگار کشیدن بود. شاید اگر پیشوای نازی‌ها نمی‌شد، ریاست پویش مردمی «نه به سیگار» را برعهده می‌گرفت! او به کسانی که سیگار را ترک می‌کردند، جایزه می‌داد. با این حال، خود هیتلر به کوکائین معتاد بود و به صورت روزانه، این ماده مخدر را مصرف می‌کرد.
 

«هنگامی که سرتیپ درگاهی ساختمان زندان قصر را به پایان رساند، از شاه تقاضا کرد که از محل زندان جدید بازدید کند. شب آن روز رضاشاه در خواب می‌بیند که در مسیرش چاهی حفر کرده و سر آن را پوشانده‌اند و وقتی وی نزدیک چاه می‌رسد، دورخیزی کرده و از روی آن می‌پرد ... شاه آن روز خسته و عصبانی به نظر می‌رسید. تیمورتاش پشت سر شاه یک قدم عقب‌تر بود (مردی که همیشه با درگاهی در مبارزه پنهان بود و درگاهی بسیار کوشید که او را از سر راه بردارد تا کسی نزدیک‌تر از او به شاه نباشد) ... سرتیپ درگاهی هم پیاپی درباره ساختمان‌های جدید توضیح می‌داد ... او دوید و در آهنین یکی از بندها را باز کرد. تا شاه خواست پا درون آن بند آهنین بگذارد، یک مرتبه تیمورتاش که موقعی مناسب‌تر از آن را پیدا نمی‌کرد، به شاه نزدیک شد و آهسته گفت: این سرتیپ درگاهی مورد اعتماد نیست. این مرد ممکن است خیانت کند! هم اکنون که اعلیحضرت و معاریف و سران سپاه وارد این بند می شوند، اگر درگاهی با یک حرکت سریع، در را ببندد، چه خواهد شد و چگونه ممکن است این در را باز کرد؟ اساساً اصراری که برای ورود به درون بند دارد، خود بهترین دلیل است که خیالی در مغز خود پرورانده است. بنده صلاح نمی‌دانم وارد بند شوید! ... گویا شاه به یاد خواب دیشب افتاد و یک‌باره پا پس کشید و از نزدیکی بند دور شد ... در این هنگام رضاشاه نگاهی به درگاهی کرد، نگاهی خشمگین و نگاه تیمورتاش هم مظفرانه بود. نکته جالب توجه این‌جاست که رنگ چهره درگاهی نیز پریده بود. دو روز بعد از این بازدید، به دستور شاه، محمد درگاهی و معاونش منشی‌باشی، توقیف و به زندان دژبان تهران منتقل شدند.»
چهره‌های منفور در تاریخ معاصر ایران، حبیب‌اله تابانی، انتشارات نگاه، 1382، صص 245