اگر دوست دارید در میزگرد های جوانه شرکت کنید با شماره های بالای صفحه در ارتباط باشید.

 

    من اگه بازی‎ساز بودم...

علیرضا: «مامانم معتقد است بازی رایانه ای بد است و خیلی کم باید بازی کنم چون چشمم‎ ضعیف می‎شود». امیررضا: «مامان من با بازی خوب، مخالفتی ندارد ولی می‎گوید زیادی بازی کردن به ستون فقرات آسیب می‎زند». علی: «من نظرشان را نپرسیده‎ام ولی توی کتابچه‎ای درباره ضررها و فواید بازی‎های رایانه ای خواندم که مچ دست بر اثر زیادی بازی کردن، آسیب می‎بیند. بی‎خوابی و صدمه به چشم را هم نوشته‎بود». ابوالفضل: «برادر کوچک تر من، عاشق بازی‎های موبایلی است. آن‎قدر بازی کرده که رفتارش با ما، کم‎کم دارد شبیه همان چیزی می‎شود که در بازی‎های جنگی با شخصیت‎های بازی دارد. پدرومادرم اصرار دارند که کمتر بازی کند چون روی اعصابش تأثیر منفی می‎گذارد». بازی رایانه ای، خوب یا بد، حذف‎شدنی نیست. خیلی‎ها مثل ابوالفضل دوستش ندارند و خیلی‎های دیگر مثل علیرضا، طرفدارش هستند. چطور می‎شود کیف و لذت این نوع بازی‎ها را حفظ کرد و از شر آسیب‎هایش خلاص شد؟ علیرضا: «من اگر بازی‎‎ساز بودم، بازی را طوری طراحی می‌کردم که وقتی زیادی به چشمت نزدیکش کنی، نور صفحه را کم کند و بهت هشدار بدهد». امیررضا: «من برای این موضوع پیشنهادی ندارم و می‎خواهم درباره چیز دیگری حرف بزنم. بازی‎های رایانه ای، درجه‎بندی سنی شده‎اند ولی کسی بهش توجهی نمی‎کند و بازی را به هرکسی در هر سنی، می‏فروشند». علی: «من بازی ای  می‎سازم که از گوشی موبایل روی صفحه تلویزیون پخش شود و برای چشم و دست، مشکلی پیش نیاورد». ابوالفضل: «بازی موردعلاقه من قبلا طراحی شده ولی مشکل این‎جاست که دردسترس همه نیست. بازی‎های واقعیت مجازی، با سنسور به بدن وصل می‎شوند و تو می‎توانی هم بازی رایانه ای کنی و هم تحرک داشته‎باشی ولی قیمت‎شان خیلی زیاد است». خب این پیشنهادها نشان می‎دهد که ما هم با بعضی ایرادهایی که بزرگ ترها به بازی می‎گیرند، موافقیم.

 بالاتر علیرضا پرسیده‎بود وقتی حوصله‎ آدم سر می‎رود، چه کار دیگری می‎شود کرد. اگر جواب این سوال را پیداکنیم، شاید بتوانیم به یک نقطه تعادل برسیم.