جوانان هیتلری، گروهی که رهبر آلمان نازی برای وارد کردن جوانان این کشور به جرگه نازی‌های افراطی به وجود آورده بود، در جریان یک کنگره که در سال ۱۹۴۲ در شهر وین برگزار شد، به تاسیس نهادی موسوم به «اتحادیه جوانان اروپایی» اقدام کرد. اما رؤیای «اروپای نوین» آن‌ها، در حد یک خیال و پندار خام باقی ماند.
به گزارش «تاریخ ایرانی»، در این کنگره که در محل رینگ اشتراسه که زمانی محل پارلمان اتریش در شهر وین به شمار می‌رفت، برگزار شد، حدود ۳۰۰ جوان کم سن و سال و همین‌طور بزرگ سالان جوان، از ۱۸ کشور اروپایی شرکت کرده بودند. «بالدور فون شیراخ» ۳۵ ساله و فرمانده سابق جوانان هیتلری که در آن روز‌ها از سوی دولت نازی آلمان به فرمانداری وین منصوب شده بود، روی سن آمد و پس از خوشامدگویی به حاضران گفت: «اولین کنگره اروپای جوان را افتتاح می‌کنم» و سپس مورد تشویق جوانان مشتاق و پرشوری که بی‌محابا کف می‌زدند، قرار گرفت. همه حاضران در آن سالن، به دقت به صحبت‌های شیراخ گوش می‌کردند. او ضمن فخرفروشی و تمجید از «انقلاب آموزشی و تربیتی» در ناسیونال سوسیالیسم، ادعا کرد که این مسلک، یک ایده‌آل نوین به جوانان عرضه داشته است: «از جمله این ایده‌آل نوین فرمانبرداری، شجاعت و جسارت و باور به این واقعیت است که چیزی به نام غیرممکن وجود ندارد.» شیراخ قصد داشت که در‌‌ همان سال، یک کنگره جوانان اروپایی را نیز در ایتالیا برگزار کند اما سرنوشت، چیز دیگری رقم زده بود. زیرا در جولای ۱۹۴۳، نیروهای متفقین در سیسیل فرود آمدند و موسولینی سرنگون و ایتالیا از شر وجود نازی‌ها آزاد شد و نازی‌ها فقط در شمال ایتالیا که تحت اشغال آلمان‌ها بود، قدرت خود را حفظ کردند. واقعیت آن بود که این سازمان، تنها یک اقلیت از جوانان اروپایی را نمایندگی می‌کرد. حتی در داخل آلمان نیز، اختلاف‌نظرها بر سر چنین نهاد‌ها و سازمان‌های ایدئولوژیک بالا گرفته بود. با سقوط آلمان نازی،  رؤیای جوانان هیتلری نیز،  دفن شد.
 

جواد نوائیان رودسری-شاید باورش سخت باشد، اما به گواهی تاریخ، گاهی قتل‌هایی اتفاق افتاده‌ که مسیر تاریخ را عوض کرده است؛ البته فکر نکنید که ما درصدد بزرگ جلوه دادن این قتل ها هستیم، یا می‌خواهیم با پرداختن به این موضوع، مقتولان این حوادث را از گناهانی که مرتکب شده‌اند، مبرا کنیم؛ نه! اما چه بخواهیم چه نخواهیم، در طول تاریخ قتل‌هایی اتفاق افتاده که مسیر سرنوشت انسان‌های بسیاری را دستخوش تغییر کرده است؛ قتل‌هایی که یا در قالب ترور اتفاق افتاده  یا اعدام‌هایی بوده‌ که در پی تحولات سیاسی یا نظامی، به وقوع پیوسته‌است. مقتولان هم، به طور عمده سیاستمدارانی بودند که سرنوشت ملت‌ها را در اختیار داشتند. اجازه بدهید بیش از این معطل نکنیم و به سراغ چهار قتلی برویم که مسیر تاریخ را عوض کرد.
ژولیوس سزار؛ ترور در سنا
وقتی در 15 مارس سال 44 قبل از میلاد مسیح، گایوس ژولیوس سزار، امپراتور مقتدر روم از پله‌های مرکز تئاتر پومپه پایین می‌آمد، حتی فکرش را هم نمی‌کرد که هشت سناتور، تصمیم به قتل او گرفته‌اند و رهبری آن ها بر عهده گایوس کاسیوس لونگینوس و مارکوس ژونیوس بروتوس است؛ نفر اخیر از کسانی بود که سزار به او بسیار علاقه‌ داشت و مسیر پیشرفت و ترقی را برایش فراهم کرده بود. هشت سناتور از دیکتاتوری سزار به وحشت افتاده بودند. رؤیای جمهوری روم، با دستان او دفن شده بود و سنا، تنها بازیچه‌ای در دستان سزار محسوب می‌شد. سناتورها می‌اندیشیدند که اگر امروز جان امپراتور را نگیرند، دیگر هرگز فرصتی برای نجات کشور و در واقع سنایی که خودشان در آن عضو بودند، وجود نخواهد داشت؛ به همین دلیل، در یک چشم برهم زدن، هر هشت نفر به سمت سزار هجوم بردند و خنجرهای تیز خود را در بدن او فرو کردند. با مرگ سزار، دیکتاتوری او فرو پاشید و روم، دچار هرج و مرج ناشی از جدال ژنرال‌ها شد؛ موضوعی که مقدمه‌ای برای فروپاشی امپراتوری یکپارچه روم بود. بعدها، روم به دو پاره تبدیل و قسمت غربی آن، به دست اقوام مهاجم شمالی، نابود شد.
لویی شانزدهم؛ مردی زیر گیوتین
روز 21 ژانویه سال 1793، هیاهوی عجیبی در میدان کنکورد پاریس برپا بود. همه مردم آمده بودند تا اعدام مردی را ببینند؛ مردی که روزی بر قلمرو یکی از مقتدرترین پادشاهی‌های اروپا فرمان می‌راند؛ لویی شانزدهم. پس از فتح باستیل و سقوط رژیم سلطنتی در فرانسه، 387 نماینده پارلمان، به مرگ شاه رأی داده بودند. به این ترتیب، لویی را کشان کشان به میدان آوردند؛ در میان فریادهایی که ریشه در ظلم چند صد ساله خاندان بوربون‌ها داشت، سر او را زیر گیوتین گذاشتند و به زندگی‌اش خاتمه دادند. مرگ لویی شانزدهم، اعلام آغاز جمهوری اول فرانسه بود؛ اتفاقی مهم که خبر از لرزیدن پایه‌های رژیم‌های سلطنتی اروپایی می‌داد. هرچند پس از مدتی، ناپلئون قدرت را در فرانسه قبضه کرد و امپراتور شد و مدتی بعد هم، بقایای بوربون‌ها، چندصباحی امکان نشستن بر تخت سلطنت را یافتند، اما جمهوری فرانسه، ناقوس مرگ سلطنت‌های دیکتاتورمآبانه را در اروپا نواخته بود و اولین ضربه به این ناقوس را، اعدام لویی شانزدهم زد.
فرانتس فردیناند؛ ولیعهدی که شاه نشد
ساعت 11 روز 28 ژوئن سال 1914، یک خودرو، آرشیدوکت فرانتس فردیناند، ولیعهد اتریش و دوشس سوفی خوتِک، همسر ولیعهد را به سوی مقصد معینی در سارایوو منتقل می‌کرد. در پیچ یکی از خیابان‌ها که سرعت خودرو کم شد، جوانی وسط خیابان پرید و تپانچه خود را به سوی ولیعهد نشانه رفت و ماشه آن را چکاند؛ دقایقی بعد، چشمان باز و قفسه سینه بدون حرکت فرانتس فردیناند و همسرش، نشان می‌داد که این دو، غزل خداحافظی را خوانده‌اند. ضارب، گاوریلو پرینسیپ، جوان صربستانی عضو گروه تروریستی «دستان سیاه»، بازداشت شد؛ اما دیگر کار از کار گذشته بود. با بالا گرفتن تنش ناشی از مرگ فردیناند، دوران صلح مسلح به پایان رسید. آلمان که روسیه را در این ترور مقصر می‌دانست، به تزار اعلام جنگ داد و فرانسه و انگلیس هم، بلافاصله وارد معرکه‌ای شدند که جنگ جهانی اول و مرگ حدود 15 میلیون انسان را رقم زد.
نیکولای دوم؛ امپراتوری که بیگاری کرد
بامداد روز 17 ژوئیه سال 1918، آخرین امپراتور روسیه به همراه همسر و فرزندانش از دژ نظامی یکاترینبورگ بیرون آورده شدند. اداره دژ به دست بلشویک‌ها بود. تزار از زمان بازداشتش در مارس 1917، مشکلات و تحقیرهای متعددی را تحمل کرده بود. او که در سراسر عمر، مردم روسیه را جزو املاک شخصی‌اش می‌دانست، ناچار شد در همان اردوگاه‌های کار اجباری که برای آن ها ساخته بود، بیگاری کند. بلشویک‌ها، دقایقی بعد از بیرون آوردن تزار و خانواده‌اش از دژ، پزشک خانواده و سه خدمتکارشان را هم، به آن ها ملحق کردند. ساعت دو و 33 دقیقه بامداد، فرمان شلیک داده شد؛ همه آن ها به ضرب گلوله، کشته شدند. بلشویک‌ها جنازه نیکولای و خانواده‌اش را در اسید گذاشتند و بقایای آن را دفن کردند. امپراتور در لحظات پایانی عمر، می‌گریست. مرگ او، آغاز دوران سلطه کمونیست‌ها در روسیه و تأسیس اتحاد جماهیر شوروی را رقم زد؛ پایان یک دیکتاتوری فردی و آغاز یک دیکتاتوری حزبی که به مدت هشت دهه، دنیا را تحت تأثیر قرار داد.
 

در جریان انقلاب مشروطه، دسته‌بندی‌های متعددی حول حمایت از مشروطیت یا مخالفت با آن ایجاد شد، اما در این بین، عده‌ای از مستبدان و مخالفان انقلاب مشروطه، به‌تدریج به جریان مشروطیت پیوستند؛ چنان‌که یکی از مورخان معاصر دراین‌باره و با تمرکز بر فهرست نمایندگان دارالشورا می‌نویسد: «آن‌چه در میان نام‌های این فهرست دیده می‌شود، وثوق‌الدوله‌ها و مخبرالملک‌ها و دیگر لقب‌های این‌گونه است»، هرچند شاید آن ها مردانی مشهور و در کار خود خبره بودند، اما «آیا اینان را دل به کشور و توده می‌سوخت و هواخواه مشروطه بودند؟» اگر چنین بود، چرا در جریان کوشش مشروطه‌خواهان در راه رسیدن به مشروطه با آنان همراه نشدند و در آن روزهای سخت از کمتر کمکی نیز دریغ کردند؟! به گزارش پایگاه مؤسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران، آن‌چه کسروی به آن اشاره کرده بود، تنها چند مثال محدود محسوب می‌شد، اما باز هم بودند مخالفان مشروطه‌ای که به‌تدریج به این جریان پیوستند؛ برای نمونه، درباره مشروطه‌طلبی و آزادی خواهی سردار اسعد و بختیاری‌ها، همچون دیگر اشراف تیولدار، مانند محمدولی‌خان تنکابنی تردید جدی وجود دارد، اما از آن‌جا که مشروطه، مجلس و قانون اساسی، موقعیت و منافع آنان را تهدید می‌کرد، این گروه نیز بر آن شدند که با حضور در این جریان، آن را به فرصتی برای خود تبدیل کنند و از تهدیدهای آن بکاهند. نمونه محمدولی‌خان تنکابنی، از هر جهت برای مطالعه مناسب و جالب توجه است. او، برای سرکوب قیام آذربایجان در دوره استبداد صغیر، فرمانی از تهران دریافت کرده بود، اما قشون خود را،  از میانه راه به سمت تهران هدایت کرد و آن ها، مبدل به فاتحان تهران شدند! سردار اسعد نیز در پاریس اقامت داشت و حاضر نبود به ایران بیاید و کاری انجام دهد و با پیشنهاد   مخبرالسلطنه  و برای کسب قدرت بیشتر به کشور بازگشت.