«مجتبی حیدرپناه» کارتونیست‎ و تصویرساز کاردرستی است که هرجا باشد، هدیه‎ها و جایزه‎ها و تشویق‎ها را درو می‎کند بس‎که آثارش باحال و خلاقانه و تأمل‎برانگیز است. 

مثلا این یکی را ببینید.

 

 فکر کردن همیشه کار خوبی است، حتی به چیزهایی که به نظرمان چون همه انجامش می‌دهند بی‌بروبرگرد درست است. مراسم ختم یکی از آن جاهایی است که خیلی‎ها فکر می‎کنند آدابش را می‎دانند اما بیشتر ما جزئیات مهمی را نمی‎دانیم که ممکن است دل خانواده فرد فوت‎شده را به درد آورد. بهتر است اگر از خانواده درجه یک تازه درگذشته نیستید، در مراسم ختم با صدای بلند گریه نکنید و واکنش‎های هیجانی نداشته‎باشید. این رفتارها جز تازه‎تر کردن داغ آن خانواده فایده‎ای ندارد. یادمان باشد ما برای تسکین آن‎ها در کنارشان هستیم و نه متشنج‎تر کردن جو و تضعیف روحیه. در این شرایط همه می‎دانند باید لباس تیره بپوشند اما انگار نمی‏دانند آرایش و استفاده از زیورآلات اصلا جالب نیست. فقط کافی است خودتان را جای آن خانواده بگذارید؛ درحالی‌که حس می‎کنید تمام دنیا روی سرتان خراب شده، دوست و آشنا با موی مرتب و چهره خوش‎آب‎و‎رنگ به دیدنتان آمده‎اند، چه حسی خواهیدداشت؟ آراسته باشید اما آرایش نکنید، لباس ساده‎ای بپوشید که توجه‎ها را به خود جلب نکند. در مجلس سعی کنید آرام باشید. پچ‎پچ کردن و حرف زدن با این و آن، آرامش همه را بر هم می‎زند و ظاهر بدی دارد. انگار شما اصلا برای همدردی و تسکین آن‎جا نیستید بلکه آمده‎اید آمار بگیرید و با آشنایانتان دیداری تازه کنید. مراسم خاک سپاری و ختم، جای مناسبی برای کنجکاوی درباره علت فوت نیست. درباره نحوه درگذشت فرد هیچ‎وقت نباید از خود خانواده او در مراسم سوال کنید. 

 

 «از همه کسانی که می‌گفتند من شکست خواهم خورد ممنونم. آن‌ها به من کمک کردند تا راهم را پیدا کنم.» این جملات گفته یک جوان 22 ساله اردنی است که دچار معلولیت است اما هیچ چیزی نمی‌تواند او را از فعالیت‌های عادی باز دارد و زندگی در درونش موج می زند. 

«معتصم بالله ابوالمحفوظ» هنگام تولد، اکسیژن کافی دریافت نکرده و دچار نوعی فلج مغزی است و به همین دلیل اندام‌هایش فلج شده و در گفتار مشکل دارد. او با این حال راه خود را پیدا کرده‎است تا بتواند افکارش را بیان کند و با تنها عضو قابل کنترل خود یعنی بینی‌اش روی تبلت، کتاب می‌نویسد.

 «عبور از موانع» نام یکی از کتاب‌های اوست که در آن از پیشداوری‌های مردم درباره  توانایی افراد معلول، انتقاد کرده‎است. کتاب دیگر او رمانی است به نام «ویلچرسواران عزیز»، او این کتاب را با 250 هزار بار لمس با بینی نوشته‎است!

 معتصم علاوه بر داشتن استعداد ادبی، دانش آموخته رشته مهندسی نرم‎افزار و مالک یک شرکت چند رسانه‌ای در اردن است.

عنوان پادکست: جنگ‎های فضایی

سازنده: استرینگ‎کست

داشتم بین پادکست‎ها می‎گشتم که این هفته یک شنیدنی خاص بهتان معرفی کنم و موفق هم شدم چون به یک پادکست باحال برخوردم درباره گوشه‎های تاریک و رازآلود علم. همه ما در کتاب‎های درسی، درباره جنگ جهانی دوم چیزهایی خوانده‎ایم. اما هیچ وقت فکر کرده‎اید بعد از جنگ به آن ویران‎کنندگی و آن همه خرابکاری و خسارت به کشورهای دنیا، آمریکا و شوروی چطور به ابرقدرت‎هایی در زمینه علم هواوفضا تبدیل شدند؟ اصلا موشک های بالستیک را چطوری ساختند؟ شاید هم خیلی فرصت‎طلب و به قولی بچه زرنگ بودند. پادکست جنگ های فضایی که با صدای «رضا حریریان» روایت می‎شود، اطلاعات خوبی از جنگ های فضایی و رقابت آمریکا و شوروی بر سر موشک‎سازی و فرستادن انسان به ماه در اختیار شما می‎گذارد. سادگی و روان بودن متن از یک طرف و جذابیت این کشمکش‏‎ها از طرف دیگر باعث می شود

حتی بی‎علاقه‎ها به تاریخ هم دل‎شان بخواهد داستان را دنبال کنند. 

استرینگ‎کست را «شاهین جوادی‎نژاد» و «رضا حریریان» ساخته‎اند. پادکست سه قسمتی جنگ‎های فضایی را می‎توانید در وب‎سایت string cast رایگان بشنوید. 

 «دختری 15ساله هستم و دوستی دارم که یک ماه از من کوچک‌تر است. پنج سالی می‎شود که با هم دوستیم. با او صمیمی‌ام ولی مغرور بودنش در تمام این سال‌ها روی اعصابم بوده. چند روزی است که تصمیم گرفتم با او قطع رابطه کنم ولی نمی‌دانم این تصمیم درست است یا نه؟ اصلا دوست‌یابی اصولی چطور باید باشد؟».

 

شما هم می‎توانید سوالات‎تان را به شماره‎های بالای صفحه بفرستید تا به کمک کارشناس‎های صفحه، پاسخ بدهیم.

 

 ویروس یا باکتری؟ برای ما فرقی ندارد که سرماخوردگی و بیماری‎های عفونی و آلودگی‌های محیطی چطور آویزان ما می‌شوند و روزگارمان را سیاه می‌کنند اما خب واقعیت این است که برای خودشان خیلی فرق دارد. یعنی مثلا یک باکتری، واقعا و عمیقا بهش برمی‌خورد اگر بداند شما او را با یک ویروس اشتباه می‌گیرید. حقیقتش را هم بخواهید درست نیست یک موجود زنده را با یک موجود غیرزنده یکی بدانیم و فرقی بین آن‌ها قائل نباشیم. باکتری‌ها برای خودشان خانه و زندگی دارند، آن‎ها‎ یک سلول با ویژگی‌های ژنتیکی و هویتی مشخص هستند. دیفتری، وبا، سل و سیاه‌سرفه از جمله بیماری‌هایی هستند که توسط باکتری‌ها تولید می‌شوند. ویروس‎ها شاید همیشه به دلیل نداشتن اصالت خانوادگی یا بی‎هویتی‎شان سرزنش شوند ولی نباید دست‎کم گرفتشان. آن‌ها اصلا زنده نیستند فقط یک واحد پروتئینی‎اند که نه می‎توانند زادوولد کنند و نه سلولی برای تامین انرژی دارند. ویروس‌ها بسیار کوچک‌تر از باکتری‌ها هستند. یک باکتری عادی حدود 0.001 میلی‌متر است درحالی‌که بزرگی‌ ویروس‌ها تنها به یک‌صدم این میزان می‌رسد. همه این‎ها نباید باعث شود این خاندان را دست‎کم بگیرید. احتمالا با خودتان می‎گویید این ویروس‎ها وقتی حتی توان تکثیر و زادوولد ندارند دیگر چرا باید از آن‎ها ترسید؟ خب آن‎ها به شدت حقه‎باز هستند چون ویژگی‌های ارثی خود را به سلول‌های موجودات زنده انتقال می‎دهند و برنامه این سلول‌ها را به هم می‌ریزند. ویروس‎ها، سلول‌های میزبان را گول می‎زنند و کاری می‎کنند که پس از آن فقط ذرات ویروسی تولید کنند تا این‎که حجمشان بزرگ شود و بترکند. پس از ترکیدن و شکافتن سلول، ویروس‌های جدید آزاد می‌شوند. ویروس‌ها عامل انتقال بیماری‌هایی مثل ایدز، تبخال، هپاتیت، تب زرد، آنفلوآنزا و سرخک هستند. به همه موجودات زنده ریزی که با چشم ما دیده نمی‌شوند، میکروب گفته می‎شود البته حواستان باشد همه باکتری‎ها یا دسته‎های کلی‎تر میکروب‎ها را با یک چوب نرانید چون بعضی از آن‎ها واقعا برای زندگی ما

 به‎ درد بخور و مفید هستند.

متن و اجرا:

محمدپور - مرادی