واشنگتن پست مقاومت ترامپ در برابر درخواست کنگره برای شفاف سازی اسناد مالیاتی خود را در قالب کاریکاتوری به تصویر کشید. در این طرح خانواده ترامپ در حالی که تلاش می کنند از باز شدن در  سازمان ترامپ (به روی بازرسان کنگره) جلوگیری کنند، دیده می شوند. ترامپ می گوید: «آن ها می خواهند از هر معامله ای که من انجام داده ام، سر دربیاورند. دیگر کافی است.» 

 

ماریا بوتینا، شهروند روسیه که در آمریکا به اتهام تلاش برای جمع‌آوری اطلاعات و کمک به پیشبرد برنامه‌های کرملین دستگیر شده بود، در دادگاهی در آمریکا اتهام «دسیسه و جاسوسی مخفی» برای روسیه را پذیرفت و به ۱۸ ماه زندان محکوم شد. بوتینا 30 ساله از شش سال پیش عضو مادام العمر انجمن ملی اسلحه در آمریکا شده بود. دادگاه آمریکا می گوید وی تلاش کرده بود در نهادهای آمریکایی مانند انجمن ملی سلاح این کشور نفوذ کند. بوتینا که 9 ماه از حبس خود را در انتظار رای دادگاه گذرانده است در سال ۲۰۱۵ با حضور در گردهمایی انجمن ملی اسلحه در لاس‌وگاس، از ترامپ که نامزد ریاست جمهوری بود درباره تحریم روسیه سوال کرد.

 

پس از بیانیه رسمی جمهوری اسلامی ایران مبنی بر تروریستی دانستن فرماندهی سنتکام  (CENTCOM) مستقر در فلوریدا، تحلیل ها نشان می دهد طرفین دچار چالش هایی خواهند شد که پرداختن به چالش نیروی بازیگر خارجی اهمیت ویژه ای دارد. در راهبردهای دفاعی جمهوری اسلامی ایران ضربه اول جایی ندارد و این بدین معناست که جمهوری اسلامی ایران هیچ گاه آغاز کننده درگیری و تخاصم نظامی نیست. اما چندی پیش با طرح دفاع پیشگیرانه و دفاع تهاجمی، مفاهیم ضربه اول تغییر کرده و این مسئله می تواند آتش درگیری را کمی دورتر و با فضای گسترده تر آغاز کند. جدی ترین چالشی که فرماندهی سنتکام هم اکنون با آن مواجه است، شیوه ارتباط گیری جمهوری اسلامی ایران با این ستاد در غرب آسیا و شمال آفریقاست. پیش از این بر پایه پروتکل های بین المللی طرفین از کنار هم عبور می کردند ولی حالا باید در برابریکدیگر واکنش هم تراز نشان دهند. پمپئو در پاسخ به سوال خبرنگاری برای دستگیری فرماندهان ارشد سپاه ایران سکوت کرد و این نشان می دهد او نه تنها به ضمانت اجرایی این قانون در میدان امیدی ندارد بلکه وزارت دفاع آمریکا را جلودار درگیری دانسته است. از سوی دیگر طرح دستگیری مقامات آمریکایی در مجلس ایران  می تواند چالش جدی برای فرماندهان، ژنرال های مستشار و رهبران نظامی آمریکا در منطقه باشد. اما این سوال مطرح است، به جز بحث های سیاسی و تبلیغات رسانه ای، جدی ترین چالش ارتش آمریکا در منطقه چیست؟ یکی از مهم ترین چالش های پیش رو، در اختیار قرار دادن تسلیحات راهبردی به گروه های مسلح ضد ارتش آمریکاست. تسلیحات ارائه شده همیشه در قالب کمک به ارتش های رسمی بوده که از این پس برای این موضوع ایران می تواند راساً ورود کند و طراحی مکانیزم مشخصی داشته باشد. مسئله ای که می تواند دست گروه های مختلف را باز بگذارد و اهداف مختلفی را در اختیار گروه های مخالف آمریکا قرار دهد. از سوی دیگر، آبراه خلیج فارس، آبراه بزرگی است وبر پایه پروتکل های بین المللی، ایران همیشه مراعات همسایگان خود را کرده است. با آغاز جنگ سیاسی میان دو کشور، این فرصت به وجود آمده تا ایران تسلط خود را بر آبراه خلیج فارس بیش از یک اعلام رادیویی به زبان فارسی نشان دهد. جمهوری اسلامی ایران ابزار و فرصت های مناسبی دارد تا با بازنمایی عناصر درگیر در صحنه ژئوپلیتیک منطقه، فشار خود را برای کاهش نیروهای آمریکایی در غرب آسیا افزایش دهد. یکی از این موارد می تواند برگزاری رزمایش سراسری در آبراه های خلیج فارس و به نوعی انسداد کوتاه مدت این محور انرژی باشد تا در چنین شرایطی برای تردد نیروهای آمریکایی در خلیج فارس مشکلاتی ایجاد شود و اختلالی شکل گیرد.از طرف دیگر، گروه های همپیمان سنتکام در منطقه نیز دچار چالش خواهند شد. ایران می تواند با همکاری محور مقاومت به ویژه کشورهای عراق، سوریه و یمن گروه های خصوصی - امنیتی همکار سنتکام را تحت فشار قرار دهد و مشکلاتی برای آنان ایجاد کند. مشکلاتی که می تواند به فشار لابی آنان بر دولت و مجلس این کشور اثر بگذارد. افزون بر این،«مهم ترین چالش سنتکام در منطقه، پرونده صلح افغانستان، آینده سیاسی سوریه و حضور نظامی در عراق خواهد بود.» پیش از این بازیگری آمریکا در افغانستان مختار و بدون قید بود اما امروزه و پس از تروریست دانستن آنان توسط ایران، ضمن حمایت ایران از گروه های مخالف واشنگتن در افغانستان، می توان بر روی پیمان نامه امنیتی تهران – کابل تاکید کرد. از سوی دیگر تردد نیروهای آمریکایی از مرز عراق به سوریه دچار چالش هایی می شود که نگرانی تامین امنیت را برای فرماندهان میانی و پایینی ارتش آمریکا تشدید می کند.  به نظر می رسد چالش اخیر بحران سیاسی میان تهران – واشنگتن وارد مرحله جدیدی شده اما بعید است این چالش به جنگ یا درگیری مستقیم ختم شود. مسئله ای که هر دو طرف به آن اذعان دارند. دلیل آن نیز نبود ظرفیت برای درگیری جدید در منطقه  و گسترده بودن عواقب این درگیری توسط جمهوری اسلامی ایران است. به طوری که اگر درگیری توسط واشنگتن آغاز شود قطعا محدود به یک جغرافیای خاص نیست.

 

آتش خشم جلیقه زردها با عقب نشینی دوباره رئیس جمهوری فرانسه و کاهش مالیات ها فروکش نکرد. خیابان های شهر های مختلف این کشور دیروز برای بیست و چهارمین آخر هفته شاهد حضور معترضان به سیاست های اقتصادی دولت حاکم در پاریس بود. در شهر استراسبورگ فرانسه که مقر اصلی پارلمان اروپا محسوب می‌شود، این تظاهرات به زد و خورد با نیرو‌های ضد شورش پلیس منجر شد. این تظاهرات گسترده، دو روز پس از اعلام برنامه اصلاحاتی ماکرون در پاسخ به مطالبات جلیقه زردها انجام می‌شود. پلیس فرانسه برای جلوگیری از اغتشاش و تخریب، تظاهرات در مراکز تاریخی معینی را در شهر‌های مختلف فرانسه همچون اطراف ساختمان «پارلمان اروپا» در استراسبورگ، میدان «کپیتول» در شهر «تولوز»، مراکز شهر‌های «لیل»، «رِن» و «روان» و همچنین خیابان «شانز‌لیزه»، اطراف «کلیسای نوتردام» و ساختمان «مجلس ملی» در پاریس، ممنوع اعلام کرده است. کارشناسان و تحلیل گران سیاسی با اشاره به ادامه جنبش معترضان در شهر‌های فرانسه، معتقدند که بعید به نظر می‌رسد که این جنبش اعتراضی خاموش شود چرا که آن چه در شبکه‌های اجتماعی می‌گذرد، نشان‌دهنده نارضایتی مردم فرانسه است و این جنبش فروکش نخواهد کرد. اعتراض های دیروز جلیقه زردها در حالی انجام شد که به گزارش رویترز، چهره های مشهور جلیقه زردها از جمله «ژاکلین مورو» ، «پریسیلیا لودوسکی» و«اینگرید لوواواسور» روز جمعه در بیانیه ها و توئیت های جداگانه ای خواستار تداوم حرکت های جنبش اعتراضی فرانسویان شده بودند. به اعتقاد رویترز، اگر چه ماکرون خواستار بازگشت آرامش شده اما در عین حال پذیرفته که مردم به سیستم اعتمادی ندارند. طبق آخرین نظرسنجی ها، محبوبیت امانوئل ماکرون در فرانسه همچنان زیر 30 درصد در مقابل 60درصد روزهای آغازین ریاست جمهوری اش است. خبرگزاری فرانسه می نویسد، در یک ماه مانده به انتخابات پارلمان اروپا، سازمان دهندگان جنبش جلیقه زردها امیدوارند تا معترضان آلمانی و بلژیکی را به سمت کرسی های مجلس نمایندگان اروپا جذب کنند. از آغاز این اعتراضات تاکنون حداقل 10 نفر کشته و حدود شش هزار نفر بازداشت شده اند. بیش از دو هزار نفر نیز طی این اعتراضات زخمی شده اند.

 

بیش از 36 میلیون تن از شهروندان واجدشرایط اسپانیایی امروز برای تعیین سرنوشت ۳۵۰ کرسی مجلس نمایندگان و ۲۰۸ کرسی مجلس سنا پای صندوق های رای می روند. این سومین انتخاباتی است که در کمتر از چهار سال در اسپانیا برگزار می‌شود. پدرو سانچز، نخست وزیر این کشور امیدوار است که ائتلاف سوسیالیست ها با احزاب چپ بتواند پیروزی شکننده ای را در قبال احزاب راست گرا به دست آورد. این انتخابات زودهنگام با تصمیم نخست وزیر پس از آن که احزاب منطقه کاتالونیا در رای گیری به بودجه پیشنهادی دولت رای منفی دادند، برگزار می شود. سانچز 47 ساله که کمتر از یک سال از عمر دولتش می‌گذرد، پیشتر درباره این تصمیم اش گفته بود: «ما بدون بودجه نمی‌توانیم کشور را اداره کنیم... دولت دو راه بیشتر پیش‌رو ندارد: یا بدون بودجه و بدون انجام دادن کاری به راه خود ادامه دهد یا این که از اسپانیایی‌ها بخواهد تا نظرشان را بگویند. من دومین راه را انتخاب کرده‌ام زیرا اسپانیا باید به پیش برود.» بر اساس نظرسنجی روزنامه ای‌بی‌سی اسپانیا، نامزدهای سوسیالیست اسپانیا (حزب حاکم) بین ۲۸ تا 31.1 درصد آرا یعنی بین ۱۳۷ تا ۱۳۹ کرسی از مجموع ۳۵۰ کرسی مجلس این کشور را از آن خود خواهند کرد. دو حزب دست راستی یعنی «حزب مردم» و «شهروندان» به همراه یک حزب تندرو به نام «وکس» ائتلافی را تشکیل داده‌اند تا مانع از چیرگی اکثریت چپ در سپهر سیاسی آینده اسپانیا شوند. بر اساس نظرسنجی مذکور، ائتلاف این سه حزب ممکن است به کسب حدود 45.6 درصد آرا، یعنی ۱۴۹ تا ۱۵۸ کرسی مجلس بینجامد. با این حال برای کسب اکثریت کرسی‌های مجلس دست کم ۱۷۶ کرسی لازم است و به نظر می‌رسد که چپ‌ها با ائتلاف بتوانند به این اکثریت دست یابند. بدین ترتیب احتمال انتخاب مجدد پدرو سانچز از حزب حاکم سوسیالیست به عنوان نخست‌وزیر اسپانیا محتمل به نظر می‌رسد. ائتلاف او با حزب چپ تندرو موسوم به «پودموس» (ما می‌توانیم) و نیز دو حزب ملی‌گرای والنسیا و باسک، بخت او را برای پیروزی دو چندان خواهد کرد. 

 

عکس خبرگزاری آسوشیتدپرس از رویارویی مامور اسرائیلی و زن فلسطینی برنده جایزه عکس استانبول شد.

 

یک کودک بازدیدکننده از نمایشگاه سالانه انجمن ملی اسلحه آمریکا که در حال امتحان یک سلاح دستی در شهر ایندیاناپولیس است. 

 

رئیس جمهور آمریکا رویکرد بی اعتنایی و خروج از پیمان های بین المللی از جمله پیمان های تسلیحاتی را در پیش گرفته و اکنون جهان را با چالش بزرگی یعنی تبعات خروج آمریکا از پیمان های کنترل تسلیحات مواجه کرده است.در این راستا، رئیس جمهوری آمریکا در نشست «انجمن ملی سلاح» این کشور اعلام کرد: واشنگتن از «معاهده بین‌المللی تجارت تسلیحات» خارج خواهد شد.ترامپ با بیان این که سازمان ملل متحد به زودی درخواست رسمی آمریکا برای خروج از این معاهده را دریافت می کند، مدعی شد: دولت وی نخواهد گذاشت استقلال آمریکا قربانی شود.ترامپ فرمان خروج آمریکا از«معاهده بین‌المللی تجارت تسلیحات» را در این نشست امضا کرد.این اقدام ترامپ با واکنش منفی سازمان ملل متحد به عنوان بزرگ ترین نهاد بین المللی مواجه شد که شورای امنیت آن وظیفه حفظ صلح و امنیت جهانی را عهده دار است.«استفان دوجاریک» سخنگوی دبیرکل سازمان ملل متحد در بیانیه ای اعلام کرد، «معاهده بین المللی تجارت تسلیحات» تنها ابزار در سطح جهان است که هدف آن بهبود شفافیت و پیگیری تجارت بین المللی سلاح به شمار می رود.در داخل آمریکا نیز انتقاداتی از تصمیم ترامپ برای خروج از یکی دیگر از پیمان های کنترل تسلیحات صورت گرفت.در این زمینه «نانسی پلوسی» رئیس مجلس نمایندگان آمریکا، خروج ترامپ از «معاهده بین المللی تجارت تسلیحات» را محاسبه ای غلط و تصمیمی به ضرر منافع ملی آمریکا توصیف کرد.مجمع عمومی سازمان ملل در 2 آوریل 2013 با اکثریت آرا «معاهده بین‌المللی تجارت تسلیحات» را تصویب کرد.در آن زمان آمریکا که به عنوان بزرگ ترین صادرکننده سلاح محسوب می شد، با وجود مخالفت‌های «انجمن ملی سلاح» به این پیمان رأی مثبت داد. این معاهده، پیمانی چند جانبه است که به تنظیم تجارت بین المللی 70 میلیارد دلاری تسلیحات متعارف می پردازد.معاهده بین المللی کنترل تسلیحات از 24 دسامبر 2014 اجرایی شده است.101 دولت این معاهده را تصویب و 34 دولت دیگر آن را امضا کرده اما هنوز تصویب نکرده اند.یکی از مهم ترین مشخصه های زمامداری ترامپ، رویکرد منفی وی در قبال سازمان ها، توافق ها و پیمان های منطقه ای و بین المللی است.ترامپ از بسیاری از توافقات بین المللی خارج شده است. این اقدامات یک جانبه در قالب پیشبرد شعار «نخست آمریکا» از سوی ترامپ صورت گرفته است.«رابرت مالی»، عضو پیشین شورای امنیت ملی آمریکا می گوید: یک جانبه گرایی دونالد ترامپ، این کشور را منزوی کرده است. دولت ترامپ تاکنون از توافق آب و هوایی پاریس، توافق هسته ای برجام، پیمان تجارت آزاد دو سوی اقیانوس آرام (تی پی پی)، شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد و یونسکو خارج شده است. «ریچارد هاس» رئیس شورای روابط خارجی آمریکا به تازگی اعلام کرد: سیاست خارجی ترامپ بر مبنای «دکترین خروج» از سازمان ها و توافق های بین المللی استوار است.رویکرد ترامپ درباره خروج از پیمان های بین المللی وارد مرحله جدید و بسیار خطرناکی شده است.دولت ترامپ اکنون پیمان های کاهش و امحای تسلیحات هسته ای را هدف گرفته و تلاش خود را معطوف به خروج از این پیمان ها کرده است.با این حال، ترامپ فقط به این مسئله بسنده نکرده و با اعلام خروج آمریکا از «معاهده بین‌المللی تجارت تسلیحات» قصد دارد تا هر گونه نظارت بر آمریکا در زمینه صادرات تسلیحات متعارف را نیز از میان بردارد.مسلما این اقدام رئیس جمهور جنجالی آمریکا به ضرر صلح و امنیت بین المللی و زمینه ساز افزایش درگیری های مسلحانه در نقاط مختلف جهان با توجه به لغو محدودیت ها درباره صادرات تسلیحات متعارف توسط آمریکا خواهد شد.

 

نگاهی به تحولات چند ماهه اخیر در سودان نشان می دهد که برکناری عمر البشیر نتیجه بازی بزرگی است که قدرت های بین المللی و منطقه ای در دریای سرخ مشغول آن هستند. «بازی بزرگ» نامی است که اولین بار یک سیاح انگلیسی در دست نوشته‌های خود به رقابت بین روسیه تزاری و امپراتوری بریتانیا در قرن نوزدهم برای تسلط بر آسیای میانه اطلاق کرد و حالا در قرن 21 به عنوان واژه‌ای ژورنالیستی برای توصیف رقابت قدرت های بین المللی برای کسب قدرت در مناطق مختلف جهان به کار می رود.

می توان گفت که هم اکنون در منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا چندین رقابت سنگین برای دستیابی به منافع حداکثری بین قدرت‌های منطقه‌ای و جهانی در جریان است. نشانه‌های این رقابت را به عناوین مختلف می توان مشاهده کرد. از جنگ داخلی هشت ساله در سوریه تا حملات خونین در کابل و همچنین نا آرامی مداوم در کشورهایی همچون الجزایر که آخرین نمادهای دوران طلایی آرامش حکومت‌های تک نفره را سرنگون می‌کند. به گزارش فارس، در این میان رقابت خاموش اما بسیار مهمی در دریای سرخ  جریان دارد. منطقه‌ای دریایی که ده ها سال است زیر سایه اهمیت راهبردی خلیج فارس و میدان های نفتی آن قرار دارد، اما به تدریج و با دگرگونی‌های سیاسی و اقتصادی در منطقه و دنیا در حال باز یافتن جایگاه خود است.

شاهراهی بین آسیا و دنیای غرب

برای درک موقعیت دریای سرخ باید نگاهی به شرایط جغرافیایی این منطقه بیندازیم. دریای سرخ حد فاصل دو قاره آسیا و آفریقا قرار گرفته که عربستان سعودی، یمن، جیبوتی، اتیوپی، سودان، مصر، فلسطین اشغالی و اردن مهم ترین کشورهای همسایه این دریا محسوب می‌شوند. تنگه باب المندب در جنوب این دریا با عرضی نزدیک به 30 کیلومتر مهم ترین شاهراه انتقال انرژی دنیا پس از تنگه هرمز به شمار می رود و در شمال این دریا کانال سوئز به عنوان یک راه ارتباطی مصنوعی بهانه چندین جنگ خونین بین مصر و رژیم صهیونیستی بوده است.

شاید آن چه که در طول سال های اخیر بر اهمیت دریای سرخ و تنگه های باب المندب و سوئز افزوده تغییر نقطه ثقل تجارت جهانی بوده است. در حالی که در گذشته تجارت بین اتحادیه اروپا و آمریکا بالاترین حجم مراودات اقتصادی در دنیا را به خود اختصاص می‌داد، حالا با صعود جمهوری خلق چین به رتبه بزرگ ترین تولید کننده دنیا حجم مراودات اقتصادی بین آسیا و اروپا به شدت در حال افزایش است و در این میان دریای سرخ نقشی مهم و غیر قابل انکار در جابه جایی کالا را ایفا می کند. میزان ترافیک عبوری کشتی‌های تجاری از تنگه باب المندب به 21 هزار فروند در سال می رسد و بر اساس آمار اداره اطلاعات انرژی آمریکا نزدیک به 6 درصد میزان تجارت نفت دنیا از این منطقه صورت می‌گیرد. همین آمار به خوبی نشان دهنده جایگاه این منطقه دریایی در ترتیبات نظام بین‌المللی است. از سوی دیگر تحولات مرتبط با بیداری اسلامی که از سال 2011 و با سرنگونی بن علی دیکتاتور تونس آغاز شد و با استعفای ناگزیر «حسنی مبارک» به اوج خود رسید، نشان داد که نظم قدیمی حاکم در حال عوض شدن است و قدرت‌های نو ظهور منطقه در حال تعریف یک بازی جدید در منطقه هستند.

محور عبری- عربی در مقابل محور اخوانی

اگر بخواهیم سال 2011 را به عنوان مبنایی برای آغاز تحولات بنیادین در کشورهای حوزه دریای سرخ در نظر بگیریم، هم اکنون دو محور جدی در مقابل هم صف آرایی کرده‌اند. از یک سو کشورهای امارات متحده عربی، عربستان و مصر که در کنار رژیم صهیونیستی که محور عبری- عربی را در این منطقه تشکیل می‌دهند و از سوی دیگر ترکیه، قطر به همراه حکومت عمرالبشیر که عمدتا گرایش های اخوانی دارند. علاوه بر قدرت‌های منطقه‌ای، قدرت‌های بین المللی همچون آمریکا، بریتانیا و فرانسه حضور گسترده‌ای در این منطقه دارند و در کنار این روسیه و چین نیز به دنبال جای پایی محکم در این منطقه هستند. محور عبری- عربی تاکنون سرمایه‌گذاری سنگینی برای تثبیت قدرت خود در این منطقه انجام داده‌اند. شاید مهم ترین اقدام این محور آغاز جنگ همه جانبه علیه ملت یمن باشد که تاکنون به کشته شدن 10 هزار نفر بدون یک نتیجه مشخص منجر شده است. عربستان سعودی مهم ترین جزایر یمن در دریای سرخ را تصرف کرده و از سوی دیگر امارات متحده عربی در حال تثبیت مواضع نیروهای وفادار به خود در امتداد ساحل یمن در تنگه باب المندب است. شاید مهم ترین صید امارات از جنگ یمن استقرار نیروهای این کشور در «جزیره سقطری» یا «سوکاترا» باشد. جزیره ای که اهمیت سوق الجیشی آن در نزدیکی دریای عرب و تنگه باب المندب در طول هزاران سال گذشته شناخته شده بود. علاوه بر این، امارات تحرکات گسترده دیگری را برای گسترش پایگاه‌های خود در این منطقه دریایی اندیشیده که از آن جمله می توان به مذاکره با جمهوری خودخوانده سومالی لند در شاخ آفریقا اشاره کرد. سومالی لند ناحیه ای خودمختار است که ازبه  هم پیوستن پنج استان شمالی سومالی در سال 1991 ایجاد شده است. بر اساس توافقات دو جانبه این پایگاه در نزدیکی بندر بربره در 230 کیلومتری عدن پایتخت دولت مستعفی یمن ایجاد خواهد شد و عکس‌های ماهواره‌ای نشان دهنده تدارکات گسترده امارات برای حضور در این بندر است.

محور اخوانی چه می کند؟ 

در کنار این، محور اخوانی به رهبری ترکیه و قطر نیز بیکار ننشسته‌اند. توافق نامه دو جانبه حکومت عمرالبشیر در سودان با دولت ترکیه برای توسعه جزیره سواکن نمادی از این تلاش است. جزیره «سواکن» در نزدیک‌ترین فاصله ممکن به بندر جده عربستان سعودی قرار گرفته و حضور ترکیه در این بندر می‌تواند خطری مهم برای عربستان سعودی باشد. از سوی دیگر ترکیه با پرداخت 55 درصد در آمد سالانه بندر موگادیشو توانسته تا مدت 20 سال فعالیت این بندر را در اختیار بگیرد. همچنین قطر تلاش کرده تا با پرداخت کمک‌های مالی گسترده به کشورهایی همچون اریتره و سودان از رقبای منطقه‌ای خود برای ایفای نقش در این منطقه عقب نماند. با وجود این می توان گفت که برکناری عمر البشیر رئیس جمهور سودان ضربه محکمی به بلند پروازی محور اخوانی در منطقه دریای سرخ وارد کرد. می توان این انتظار را داشت که برخی از قراردادهای مهم عمر البشیر با دولت سودان از جمله توسعه جزیره سواکن لغو شوند. البته این به شرطی است که دولت نظامی سودان بتواند دوران پر تنش کنونی را پشت سر بگذارد. علاوه بر رقابت‌های منطقه‌ای حضور قدرت‌های بین المللی نیز بر تنش ها در این منطقه حساس افزوده است. بزرگ ترین پایگاه نظامی در این منطقه متعلق به فرماندهی نیروهای نظامی آمریکا در آفریقاست که در کمپ «لمونیر» مستقر هستند. علاوه بر آمریکا، فرانسه نیز پایگاه بسیار بزرگی در جیبوتی به عنوان پشتیبان عملکرد نیروهای فرانسوی در شاخ آفریقا مستقر کرده است. در کنار فرانسه چین نیز به دنبال استقرار یک پایگاه در جیبوتی است.

عمر البشیر قربانی بازی بزرگ 

آن چه طی سه ماه گذشته در سودان گذشت و در نهایت به برکناری عمرالبشیر و روی کار آمدن شورای نظامی در این کشور انجامید، بازتابی از رقابت قدرت‌های منطقه‌ای و بین المللی برای تسلط بر این کشور همسایه دریای سرخ است. البته عمر البشیر تلاش کرد تا از این رقابت چند جانبه حداکثر منافع مالی را نصیب سودان کند. البشیر از یک سو ارتش سودان را برای نبرد با انصارا... عازم یمن کرد تا از کمک های مالی عربستان بهره بگیرد و از سوی دیگر جزیره سواکن را برای سرمایه گذاری ترک‌ها در اختیار این کشور قرار داد. به رغم همراهی البشیر با عربستان قرار دادن جزیره‌ای در نزدیکی بندر حساس جده چیزی نبود که ریاض بتواند آن را تحمل کند و محور عبری- عربی با سوء استفاده از اعتراضات مردم سودان به فساد گسترده یک شورای نظامی را جایگزین عمر البشیر کرد. اختصاص سه میلیارد دلار کمک مالی به سودان پس از این کودتا از سوی عربستان دقیقا همان الگویی است که در خصوص روی کار آمدن «عبدالفتاح السیسی» در مصر تکرار شد. داستان کودتا در سودان و تلاش مردم این کشور برای دستیابی به استقلال هنوز تمام نشده و به طور حتم بازی بزرگ در دریای سرخ قربانیان دیگری نیز خواهد داشت. با این حال سوال این جاست که جایگاه منافع و خواسته‌های ملت‌های منطقه چه خواهد شد؟

 

اندیشکده راهبردی تبیین نوشت: دوازدهمین دور از مذاکرات صلح سوریه با حضور نمایندگان کشورهای ترکیه، ایران و روسیه، با صدور بیانیه پایانی در شهر نورسلطان پایتخت قزاقستان پایان یافت. این بیانیه نیز همانند بیانیه‌ دور قبلی گفت‌وگو‌ها، نکته جدیدی نداشت و صرفاً به بیان برخی کلیات بسنده کرد. بحران سوریه در شرایط فعلی و پس از گذار نسبی از مرحله جنگ داخلی، وارد دوره بسیار مهمی شده که نیازمند یک طرح همه‌جانبه و چندبعدی برای حل مسائل باقی مانده است. اما با توجه به نقش‌آفرینی بازیگران متعددی چون ترکیه، کشورهای اروپایی، آمریکا و گروه‌های داخلی، مطلوبیت‌های متفاوت و بعضاً متناقضی وجود دارد که در چارچوب مذاکرات آستانه قابل حل نیست. از این‌رو به نظر می‌رسد طرف‌ها، نیازمند ابتکارات جدید هستند.اضافه شدن لبنان و عراق به مذاکرات که کشورهای عضو درباره آن توافق کردند نیز احتمالاً اثر خاصی بر روند تحولات نخواهد داشت. اگرچه برخی بحران‌های سوریه مانند موضوع آوارگان با دو کشور مرتبط است، اما یافتن راهکار سیاسی بلندمدت برای دگرگون‌سازی تنش‌ها در سوریه نیازمند روندها و رویدادهای دیگری است.با وجود برخی درگیری‌های پراکنده هفته‌های اخیر بین دمشق و مسکو با تروریست‌های مستقر در ادلب، نشست اخیر نشان داد توافقی برای آغاز عملیات فراگیر در این استان صورت نگرفته است و روسیه نیز همچنان قائل به مواجهه با ترکیه به عنوان مهم‌ترین مانع عملیات در این منطقه نیست.این بیانیه درباره بسیاری از مسائل اساساً سکوت کرده که قاعدتاً اجتناب‌ناپذیر است. حضور نیروهای نظامی ترکیه در خاک سوریه و اقدام اخیر این کشور در دیوارکشی بین منبج و حلب از جمله این مسائل هستند.در مجموع به نظر می‌رسد مذاکرات آستانه اگر با همین روند پیش برود، برون‌دادی بیش از یک بیانیه سیاسی کم‌اثر و چند عکس یادگاری نخواهد داشت.