دانلود تمام صفحات این نسخه
صفحه 1 : صفحه اول
صفحه 2 : اخبار
صفحه 3 : بین الملل
صفحه 4 : سیاسی
صفحه 5 : اجتماعی
صفحه 6 : سینما و تلویزیون
صفحه 7 : ویژه
صفحه 8 : دخل و خرج
صفحه 9 : پلاک عزت
صفحه 10 : حقوقی
صفحه 11 : ادب و هنر
صفحه 12 : دانش و فناوری
صفحه 13 : حوادث
صفحه 14 : اقتصادی
صفحه 15 : ترحیم و تسلیت
صفحه 16 : سیاسی
ساعتی پای صحبت ها و خاطرات جانباز و معلم نمونه مشهدی
ارسال دیدگاه
ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
"سید مهدی" فرزند 16 ساله شهید مدافع حرم «سید رضا حسینی» است که یک سال و نیم از پر کشیدن پدرش می گذرد، او خاطرات اعزام پدرش به سوریه را این گونه بیان می‌کند: وقتی پدرم به جبهه می رفت آرزو داشتم همراه او برای دفاع از حریم اهل بیت (ع) به سوریه بروم ، دو برادر دیگرم جزو مدافعان حرم بودند، حتی شوهر خواهرم هم برای نبرد با تکفیری های داعش به برادرانم پیوسته بود، من هم به پدرم اصرار می‌کردم که همراهش به جبهه بروم ولی مخالفت می‌کرد، به من می گفت؛ پسرم در نبود من باید مراقب خواهر و مادرت باشی ، مراقبت از مادر و خواهرت برای تو واجب تر است. واقعا به خاطر این حرف پدرم بعد از نبودنش تلاش می کنم به این خواسته او عمل کنم. از دلتنگی های سید مهدی برای پدرش سوال می کنم، می‌گوید: زمانی که دلم برای پدرم تنگ می شود به عکس ها و فیلم هایی که در جبهه از او گرفته شده نگاه می کنم، یک سال و نیم می شود که پدرم از میان ما رفته ولی حضورش را همیشه در کنار خودم حس می کنم، افتخار می کنم که امروز فرزند شهید هستم و امیدوارم مایه عزت و آبروی پدرم باشم.
با زهرا سادات فرزند شهید «سید رضا حسینی» که همکلام می‌شوم از حرف هایش متوجه می شوم؛ به اصطلاح «بابایی» بوده است، سه سالی است که از آخرین دیدار زهرا سادات با پدر می گذرد، او خاطراتش از پدر را به دوران کودکی اش گره می زند و این طور برایم می گوید: زمانی که از مدرسه به منزل بر می گشتم دوست داشتم که پدر از درس هایم بپرسد و همین بهانه ای بشود که بیشتر با من باشد، شب ها که از سر کار به خانه بر می گشت سریع به سمت بابا می دویدم و مشق هایم را به او نشان می دادم و هر بار که غلط املایی نداشتم کلی تشویقم می کرد. زهرا سادات وقتی که خاطرات کودکی اش را مرور می‌کند از او می خواهم به پدرش جمله یا حرفی را بگوید: «بابا جون الان دلم می خواد بیای پیشم مثل همه باباهای بچه های دیگه! بابا اگه الان این جا بودی می دیدی که دخترت برای خودش خانمی شده است، بابا جون همیشه به من می‌گفتی نمازهایم را سر وقت بخونم، الان که شهید شدی به قولی که به تو داده ام عمل می کنم، بابا جون می دونم که خدا تو را در بهترین جا قرار داده است...»
«من با شهادتت بزرگ شدم، قبل از شهادتت کارهای بچه گانه انجام می‌دادم، اما از وقتی که فرزند شهید شدم احساس کردم وظیفه بزرگی روی دوش من گذاشته اند»، این ها دل گویه های نفیسه دختر شهید مرتضی عطایی است که به راهی که پدرش انتخاب کرده افتخار می کند. نفیسه می گوید: من با پدرم خیلی صمیمی بودم، با شهادت بابا بزرگ شدم، وقتی فرزند شهید باشی همه انتظار ویژه ای ازتو دارند، به خاطر همین همیشه باید مراقب حرف ها و رفتارهایم باشم که خدای ناکرده رفتاری از من سر نزند که آبروی پدرم به عنوان شهید از بین برود، از او می پرسم قبل از این که بابا به سوریه برود چه قولی به او دادی؟ او برایم این طور نقل می‌کند: پاسخ این سوال همان خواسته پدرم بود ، زمانی که به سوریه می رفت به من به عنوان دخترش تاکید می کرد که باید مراقب رفتارهایم باشم و با ادامه دادن راه و منش او مایه عزت و آبرویش باشم. نفیسه که حالا 16 سالگی اش را می گذراند ، از یک سال قبل تنها با مرور خاطرات و عکس های پدر احساس آرامش می کند. او می گوید: پدرم احترام به پدر و مادر را همیشه به ما یادآوری می کرد و در مقابل خودش هم به نظر ما احترام می گذاشت، هر وقت برای خرید به بازار می رفتیم، اگر به خاطر من برای خرید کفش یا لباس مورد علاقه ام به چند جا می رفتیم هیچ وقت گلایه نمی کرد پدرم تلاش می‌کرد تا من به خواسته ها و آرزوهایم برسم.
«فاطمه و زینب» دختران شهید حسین محرابی هم حجاب را هدیه و قول خودشان به بابا بیان می کنند. زینب که دختر بزرگ تر شهید محرابی است می گوید: امیدوارم من و خواهرم بتوانیم خواسته پدرمان را که حفظ حجاب است، جامه عمل بپوشانیم. وی می افزاید: پدرم در روز شهادت امام رضا (ع) شهید شد و به همین دلیل شهید امام رضا(ع) لقب گرفت، بابا هر وقت حرم امام رضا(ع) می رفت من و خواهرم را هم با خودش می برد، ولی آخرین بار که حرم رفته بود ما را با خودش نبرد، حرف های زینب که به این جا می رسد بغضش می ترکد و می گوید: من و خواهرم گلایه کردیم که چرا ما را با خودش به حرم نبرده است؟ پدرم گفت: این آخرین رفتن من به حرم آقا امام رضا(ع) بود... پدرم گفت که آن روز از وی در مهمانسرای حضرت پذیرایی کردند بدون این‌که فیش غذا داشته باشد، آن روز پدرم مهمان حضرت بود، من فکر می کنم آقا خودش پدرم را دعوت کرده بود. زمانی که گلدسته حرم حضرت زینب(س) را تیر زدند پدرم دایم می گفت که برای ما بد است که عنوان عاشقی حضرت زینب(س) را یدک بکشیم و راحت این جا بنشینیم و بعد به حرم ایشان بی احترامی کنند. مدام بر اثر این حادثه گریه و بی تابی می کرد تا این که اذن شهادتش را گرفت.
وقتی از او می خواهم به پدر جمله ای بگوید این طور با بابا حرف هایش را رد و بدل می کند: «بابا جان دعا کن بهت برسم.» فاطمه که شاهد گفت وگوی من با خواهرش بود وصیت نامه پدرش را به ما نشان می‌دهد و دوست دارد که وصیت نامه بابایش را همه بچه‌های مدافع حرم ببینند..jpg)
